Przejdź do zawartości

Haemophilus influenzae

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Haemophilus influenzae
Ilustracja
Haemophilus influenzae na płytce z agarem z krwią
Systematyka
Domena

bakterie

Typ

proteobakterie

Klasa

Gamma Proteobacteria

Rząd

Pasteurellaceae

Rodzina

Pasteurellaceae

Rodzaj

Haemophilus

Gatunek

Haemophilus influenzae

Nazwa systematyczna
Haemophilus influenzae
(Lehmann & Neumann 1896)
Winslow et al. 1917

Haemophilus influenzaeGram-ujemna bakteria (pałeczka) przenoszona drogą kropelkową, wywołująca głównie zakażenia układu oddechowego i zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych.

Bakteria ta została po raz pierwszy opisana w 1892 roku przez Richarda Pfeiffera podczas epidemii grypy (od jego nazwiska powstała dawna nazwa tej bakterii, pałeczka Pfeiffera[1]). Nazwy łacińska (Haemophilus influenzae) i polska (pałeczka grypy) mają znaczenie czysto historyczne, ponieważ wiadomo już od 1933 roku, że grypa ma etiologię wirusową[potrzebny przypis].

H. influenzae był pierwszym mikroorganizmem, którego cały genom udało się zsekwencjonować [potrzebny przypis]. Na genom tej bakterii składają się 1 830 140 par zasad DNA w pojedynczym kolistym chromosomie, który zawiera 1740 kodujących białka genów, 58 genów tRNA i 18 innych genów kodujących RNA[potrzebny przypis]. Przeprowadzone w The Institute for Genomic Research przedsięwzięcie sekwencjonowania genomu H. influenzae zostało ukończone i opublikowane w czasopiśmie naukowym Science w 1995 roku[potrzebny przypis].

Charakterystyka

[edytuj | edytuj kod]

Haemophilus influenzae jest nieruchomą, Gram-ujemną pałeczką nietworzącą przetrwalników. Należy do bakterii względnie beztlenowych. Rośnie najlepiej na ogrzanych płytkach agaru czekoladowego (ogrzewanie erytrocytów powoduje uwalnianie czynnika X (hemina) i V (NAD+), które są niezbędne do wzrostu bakterii)[2].

Nazwa systematyczna[3]

[edytuj | edytuj kod]

Podczas pandemii w końcu XIX wieku bakterię izolowano ze zwłok osób zmarłych na grypę (influenza)[potrzebny przypis]. Sądząc, iż to właśnie ona odpowiada za tę chorobę, nazwano ją Haemophilus influenzae. Dopiero w roku 1933 zidentyfikowano właściwy czynnik etiologiczny: wirus grypy[potrzebny przypis].

Podział

[edytuj | edytuj kod]

Ze względu na obecność różnych przeciwciał wobec polisacharydowej otoczki wyróżnia się 6 podtypów Haemophilus influenzae: a, b, c, d, e, f. W celu szybkiej identyfikacji danego podtypu stosuje się metodę bezpośredniej immunofluorescencji.

Chorobotwórczość

[edytuj | edytuj kod]

Głównymi czynnikami chorobotwórczymi Haemophilus influenzae są:

  • polisacharyd otoczkowy – główny czynnik zjadliwości podtypu b (jest u tego podtypu zbudowany z fosforanu fosforybozylorybitolu, który posiada silne właściwości antyfagocytarne)
  • lipooligosacharydy błonowe – o budowie podobnej do tej, jaką posiada Escherichia coli, bierze udział w przyleganiu bakterii, inwazyjności i uszkadzaniu nabłonka rzęskowego
  • proteaza IgA – unieszkodliwia przeciwciała skierowane przeciwko bakterii

Haemophilus influenzae przenosi się drogą kropelkową, przedostając się do dróg oddechowych, a następnie do krwi. Niekiedy może się szerzyć poprzez ciągłość na opony mózgowo-rdzeniowe. Przenosi się wyłącznie z człowieka na człowieka (ludzie zwykle są skolonizowani szczepami bezotoczkowymi).

Może wywoływać wiele chorób:

Wykrywanie

[edytuj | edytuj kod]

Leczenie i profilaktyka

[edytuj | edytuj kod]

W leczeniu stosuje się antybiotyki, na przykład cefalosporyny III generacji, amoksycylinę, chloramfenikol.

W celu profilaktyki można stosować szczepionkę zawierającą oczyszczony polirybofosforan, skojarzoną z immunogennymi białkami lub polipeptydami.

W chemioprofilaktyce stosuje się ryfampicynę.

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Franciszek Kokot, Choroby Wewnętrzne, Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich, 1991, s. 152, ISBN 83-200-1551-0.
  2. Patric R. Murray, Ken S. Rosenthal, Michale A. Pfaller: Mikrobiologia. Wrocław: Elsevier Urban & Partner, 2011, s. 333 n. ISBN 978-0-323-05470-6.
  3. Mrozińska M., Poszwińska B., Haemophilus influenzae typu b – epidemiologia, klinika, profilaktyka. Przewodnik Lekarza 10/2002 ISSN 1505-8409

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Gabriel Virella: Mikrobiologia i choroby zakaźne. Wrocław: Urban & Partner, 2000, s. 151–154. ISBN 83-85842-59-4.