Przejdź do zawartości

Gieorgij Towstogonow

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Gieorgij Towstogonow
Гео́ргий Алекса́ндрович Товстоно́гов
Data i miejsce urodzenia

28 września 1915
Tyflis

Data i miejsce śmierci

23 maja 1989
Leningradzie

Zawód

reżyser teatralny

Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Pracy Socjalistycznej Nagroda Leninowska Nagroda Stalinowska Nagroda Stalinowska Nagroda Państwowa ZSRR Nagroda Państwowa ZSRR
Order Lenina Order Lenina Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru Pracy
podpis
Gieorgij Aleksandrowicz Towstogonow (na zdjęciu po lewej)

Gieorgij Aleksandrowicz Towstogonow (ros. Гео́ргий Алекса́ндрович Товстоно́гов, ur. 15 grudnia?/28 grudnia 1914 w Tyflisie, zm. 23 maja 1989 w Leningradzie) – radziecki reżyser teatralny, Bohater Pracy Socjalistycznej (1983).

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

W 1931 został artystą i asystentem reżysera w rosyjskim teatrze w Tbilisi, w 1938 ukończył Rosyjski Uniwersytet Sztuki Teatralnej, w latach 1938–1946 był reżyserem Rosyjskiego Teatru Dramatycznego im. Gribojedowa w Tbilisi; jego pierwszym przedstawieniem były Dzieci Waniuszyna Siergieja Najdionowa. Wystawił również Kremlowskie kuranty Nikołaja Pogodina (1940), Chłopca z naszego miasta Konstantina Simonowa (1941), Szkołę obmowy Richarda Sheridana (1942), Lonuszkę Leonida Leonowa (1943) i Liski Lillian Hellman (1945). W latach 1946–1949 pracował w Centralnym Teatrze Dziecięcym w Moskwie, 1949–1956 był głównym reżyserem Leningradzkiego Teatru im. Leninowskiego Komsomołu (1952 wystawił w nim m.in. Upadek eskadry Kornijczuka), a od 1956 do końca życia kierownikiem Wielkiego Teatru Dramatycznego im. Gorkiego, który pod jego przewodnictwem stał się jedną z czołowych scen w ZSRR. Uważał się za kontynuatora Wsiewołoda Meyerholda i zwolennika systemu Konstantina Stanisławskiego, który traktował nie jako doktrynę, tylko jako zbiór zasad sztuki aktorskiej. Jego inscenizacje stanowiły oryginalną harmonię różnych kierunków i stylów artystycznych; Towstogonow interesował się w nich wielkimi formami teatralnymi nasyconymi metaforą, które tworzył najczęściej ze scenografem Eduardem Koczerginem. W 1955 wystawił w Leningradzkim Teatrze Dramatu im. Puszkina Tragedię optymistyczną Wsiewołoda Wiszniewskiego; inscenizacja ta przeszła do historii teatru rosyjskiego i radzieckiego. W 1957 wystawił Idiotę Fiodora Dostojewskiego z Innokientijem Smoktunowskim w roli Lwa Myszkina, a w 1975 Historię konia Lwa Tołstoja z Jewgienijem Lebiediewem w roli Bystronogiego. Wyreżyserował większość sztuk Maksyma Gorkiego: Barbarzyńców (1959), Mieszczan (1966), Letników (1976) i Na dnie (1988). Z literatury współczesnej wystawił m.in. Zaorany ugór (1964) i Cichy don (1977) według Michaiła Szołochowa i Tri mieszka sornoj pszenicy (1974) według Władimira Tiendriakowa. Wystawił również sztukę Chanuma Awksentiego Cagarelego, poświęconą rodzinnemu Tbilisi i stanowiące refleksję o mieście młodości. W 1960 został profesorem Leningradzkiego Instytutu Teatru Muzyki i Kinematografii. Pracował w teatrach wielu krajów, w 1965 wyreżyserował w Teatrze Współczesnym w Warszawie Pamiętnik szubrawca Aleksandra Ostrowskiego. Napisał książki o teatrze: O profiesii rieżyssiora (1965), Krug myslej (1982), Zierkała sceny (1980, wyd. pol. Lustra sceny 1984). Był deputowanym do Rady Najwyższej ZSRR 7 i 8 kadencji.

Odznaczenia i nagrody

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]