George Carlin
George Carlin w kwietniu 2008 | |
Imię i nazwisko |
George Denis Patrick Carlin |
---|---|
Data i miejsce urodzenia |
12 maja 1937 |
Data i miejsce śmierci |
22 czerwca 2008 |
Lata aktywności |
1956–2008 |
Strona internetowa |
George Dennis Carlin (ur. 12 maja 1937 w Nowym Jorku, zm. 22 czerwca 2008) – amerykański komik typu stand-up, aktor, pięciokrotny laureat nagrody Grammy[1].
Carlin był szczególnie znany ze swojego krytycznego podejścia do świata i obserwacji dotyczących amerykańskiego społeczeństwa i towarzyszących mu tematów tabu. W swoich najnowszych występach najczęściej poruszał on tematy polityczne i religijne oraz wyśmiewał absurdy rządzące dzisiejszym światem.
Przez stację Comedy Central został uznany za największego komika stand-up w historii po Richardzie Pryorze.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się w Nowym Jorku. Mieszkał w dzielnicy Manhattan, wychowywała go matka, która rozstała się z ojcem George’a, gdy ten miał 2 miesiące.
W wieku 14 lat Carlin porzucił szkołę, jakiś czas później wstąpił do amerykańskich Sił Powietrznych, gdzie przeszedł szkolenie jako specjalista od radarów. W trakcie służby pracował jako DJ w stacji radiowej w pobliskim mieście Shreveport. Nie ukończywszy służby, wystąpił z armii w roku 1957. W 1959 roku wraz z Jackiem Burnsem stworzył duet, który z sukcesami występował w audycjach radiowych stacji z Fort Worth. W roku 1960 obaj wyjechali do Kalifornii, gdzie przez dwa lata występowali razem, po czym ich drogi rozdzieliły się.
Lata 60.
[edytuj | edytuj kod]W latach 60. George Carlin zaczął pojawiać się w programach telewizyjnych. W roku 1961 poślubił Brendę Hosbrook, którą poznał rok wcześniej podczas tournée. Dwa lata później urodziła im się córeczka Kelly. W roku 1971 para odnowiła w Las Vegas przysięgi małżeńskie.
Lata 70.
[edytuj | edytuj kod]W tym okresie George zmienił zarówno treści swoich występów, jak i sposób ubierania się. W okresie, gdy popularni byli eleganccy komicy w garniturach, jego wytarte jeansy, broda i kolczyki nie przysparzały mu widowni. Dzięki jakości swych występów szybko odzyskał jednak popularność. W latach 70. udoskonalił swój najbardziej znany występ pt. „Seven Words You Can Never Say On Television” („Siedem słów, których nie możesz powiedzieć w telewizji”), za którego wykonywanie został aresztowany w 1972 roku. W tym czasie jego występy stały się nieprzewidywalne. Jeśli publiczność nie śmiała się, Carlinowi zdarzało się przerwać występ lub zwyzywać publiczność; czasem w ogóle nie pojawiał się na scenie.
U szczytu kariery, w roku 1976, Carlin niespodziewanie przestał dawać występy na żywo. W tym czasie zaczął z kolei wykonywać programy dla stacji HBO. W trakcie przerwy w występach George Carlin przeżył pierwszy z trzech zawałów serca.
Lata 80. i 90.
[edytuj | edytuj kod]W roku 1981 nastąpił powrót Carlina na scenę, związany z wydaniem albumu uznanego za jedno z jego największych osiągnięć – „A Place For My Stuff”. Lata 90. to okres w którym George Carlin występował w licznych filmach i serialach, a także prowadził własny program „The George Carlin Show”. W roku 1997, na dzień przed sześćdziesiątymi urodzinami George’a zmarła jego żona, Brenda. W tym samym roku wydał on swoją pierwszą książkę – „Brain Droppings”.
Lata 2000–2007
[edytuj | edytuj kod]Ostatnie lata to liczne nagrody i uhonorowania kariery Carlina. W 2004 r. aktor oświadczył, że dobrowolnie zgłosi się do poradni w związku z uzależnieniem od alkoholu i środków przeciwbólowych. W 2006 roku George wystąpił w filmie Auta wytwórni Pixar, gdzie podkładał głos Fillmore’a – VW Microbusa.
Śmierć
[edytuj | edytuj kod]Carlin w swoim życiu przeżył 3 zawały serca (w 1978, 1982 oraz 1991). W 2003 roku wystąpiła arytmia serca wymagająca ablacji tkanki mięśnia sercowego, po której nastąpiła niewydolność serca. W 2003 dwukrotnie poddał się angioplastyce zwężonej aorty. W 2005 Carlin został również poddany leczeniu odwykowemu od uzależnienia od alkoholu oraz Vicodinu[2].
Tydzień po swoim występie w The Orleans Hotel and Casino w Las Vegas, 22 czerwca 2008 roku, George Carlin odczuwając ból w klatce piersiowej został przewieziony do Saint John’s Health Center w Santa Monica, zmarł tego samego dnia z powodu niewydolności krążeniowej[3]. Miał 71 lat.
Zgodnie z jego wolą ciało George’a Carlina zostało skremowane, a jego prochy rozsypane bez udziału instytucji publicznych czy religijnych[4][5].
Dyskografia
[edytuj | edytuj kod]- Longplay
- 1963: Burns and Carlin at the Playboy Club Tonight
- 1967: Take-Offs and Put-Ons
- 1972: FM & AM
- 1972: Class Clown
- 1973: Occupation: Foole
- 1974: Toledo Window Box
- 1975: An Evening with Wally Londo Featuring Bill Slaszo
- 1977: On the Road
- 1981: A Place for My Stuff
- 1984: Carlin on Campus
- 1986: Playin' with Your Head
- 1988: What Am I Doing In New Jersey?
- 1990: Parental Advisory: Explicit Lyrics
- 1992: Jammin' in New York
- 1996: Back in Town
- 1999: You Are All Diseased
- 2001: Complaints and Grievances
- 2006: Life Is Worth Losing
- 2008: It's Bad for Ya
- Kompilacje
- 1978: Indecent Exposure: Some of the Best of George Carlin
- 1984: The George Carlin Collection
- 1992: Classic Gold (George Carlin album)|Classic Gold
- 1999: The Little David Years (1971-1977)
- 2002: George Carlin on Comedy
Filmografia
[edytuj | edytuj kod]Rok | Film |
---|---|
1968 | With Six You Get Eggroll |
1976 | Myjnia samochodowa |
1979 | Americathon |
1987 | Zwariowane szczęście |
1989 | Wspaniała przygoda Billa i Teda |
1990 | Milionerzy ze śmietnika |
1991 | Szalona wyprawa Billa i Teda |
Książę przypływów | |
1999 | Dogma |
2001 | Jay i Cichy Bob kontratakują |
2003 | Straszny film 3 |
2004 | Dziewczyna z Jersey |
2005 | Tarzan 2: Początek legendy (głos) |
The Aristocrats (jako on sam) | |
2006 | Auta (głos) |
2007 | Happy Wkręt (głos) |
Występy w HBO (HBO specials)
[edytuj | edytuj kod]Występy dla stacji HBO dały ogromną popularność komikowi. To w nich przedstawiał swój nowy materiał. Za swe 14 pokazów Carlin dostał aż 2 nagrody Grammy: za „Jammin' in New York” (1996) oraz „It's Bad for Ya” (pośmiertnie). Poniżej wypisano wszystkie występy HBO wraz z rokiem wykonania:
Występ | Rok |
---|---|
On Location: George Carlin at USC | 1977 |
George Carlin: Again! | 1978 |
Carlin at Carnegie | 1982 |
Carlin on Campus | 1984 |
Playin' with Your Head | 1986 |
What Am I Doing in New Jersey? | 1988 |
Doin' It Again | 1990 |
Jammin' in New York | 1992 |
Back in Town | 1996 |
George Carlin: 40 Years of Comedy | 1997 |
You Are All Diseased | 1999 |
Complaints and Grievances | 2001 |
Life Is Worth Losing | 2005 |
It's Bad for Ya | 2008 |
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Comedian George Carlin wins posthumous Grammy | Reuters [online], reuters.com [dostęp 2017-11-23] (ang.).
- ↑ CNN.com - George Carlin enters rehab - Dec 27, 2004 [online], edition.cnn.com [dostęp 2017-11-23] .
- ↑ George Carlin, Comic Who Chafed at Society and Its Constraints, Dies at 71 – The New York Times [online], nytimes.com [dostęp 2017-11-23] (ang.).
- ↑ George Carlin. [dostęp 2012-01-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-10-08)].
- ↑ Private funeral service to be held for George Carlin - LA Daily News. [dostęp 2012-01-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-06-30)].
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- George Carlin w bazie IMDb (ang.)
- George Carlin w bazie Filmweb
- Wywiad z roku 1999 (ang.)