François-Joachim de Pierre de Bernis

Sukcesja apostolska
Data konsekracji	5 sierpnia 1764
Konsekrator	Paul d’Albert de Luynes
Współkonsekratorzy	Joseph Bruno de Bausset-Roquefort; Jean-Baptiste-Marie Champion de Cicé

	Kardynał biskup
Data urodzenia	22 maja 1715
Data śmierci	3 listopada 1794
	Arcybiskup Albi
Okres sprawowania	1764-1794
	Biskup Albano
Okres sprawowania	1774-1794
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	6 września 1760
Nominacja biskupia	9 lipca 1764
Sakra biskupia	5 sierpnia 1764
Kreacja kardynalska	2 października 1758; Klemens XIII
Kościół tytularny	San Silvestro in Capite (1768-1774); diecezja Albano (od 1774)
	Multimedia w Wikimedia Commons

François-Joachim de Pierre de Bernis
Data urodzenia	1715
Data śmierci	1794
	Sekretarz spraw zagranicznych
Okres	od 1757; do 1758
	Multimedia w Wikimedia Commons

Abbé potem kardynał François-Joachim de Pierre de Bernis (ur. 1715, zm. 1794) – francuski duchowny i polityk, kardynał. Pełnił funkcję sekretarza spraw zagranicznych w okresie 28 czerwca 1757 – 9 października 1758.

Życiorys

Pochodził ze szlacheckiej lecz zubożałej rodziny, i jako młodszy syn miał przeznaczoną karierę duchownego. Kształcił się w Collège Louis-le-Grand i w seminarium w Saint-Sulpice, w Paryżu, święcenia przyjął jednak dopiero w 1755 roku.

Dał się poznać jako twórca błyskotliwych epigramów na wesołym dworze Ludwika XV. Dzięki tej twórczości madame Pompadour, królewska metresa zaszczyciła go przyjaźnią. Pompadour kazała mu umeblować luksusowy apartament w Tuileries i przyznała roczną pensję w wysokości 1500 liwrów. W roku 1751 otrzymał urząd we francuskiej ambasadzie w Wenecji, gdzie mediował między Republika Wenecką a papieżem Benedyktem XIV. Obie strony były tą mediacją zadowolone. Podczas pobytu w Republice otrzymał święcenia na subdiakona. Po powrocie do Francji w 1755 został doradcą papieża we Francji.

Brał udział w delikatnych negocjacjach dotyczących odwrócenia przymierzy przed wybuchem wojny siedmioletniej (1756–1763).

2 października 1758 papież Klemens XIII mianował go kardynałem. Jako reprezentant Francji odegrał ważną rolę na konklawe 1769 i Konklawe 1774–1775. W 1774 roku został biskupem Albano.

Zmarł w Rzymie w 1794 roku.

Dzieła

Réflexions sur les passions et sur les goûts (1741)
Poésies diverses, par M. L. D. B. (1744)
Œuvres meslées en prose et en vers de M. L. D. B*** (1753)
Les Quatre saisons, ou les Géorgiques françoises, poëme (1763)
Les Saisons et les jours, poèmes (1764)
Œuvres complettes de M. le C. de B*** (1767)
Correspondance du cardinal de Bernis, ministre d'État, avec M. Paris du Verney, conseiller d'État, depuis 1752 jusqu'en 1769 (1790)
La Religion vengée, poème en 10 chants (1795)
Correspondance de Voltaire et du cardinal de Bernis, depuis 1761 jusqu'à 1777 (1799)
Mémoires et lettres de François-Joachim de Pierre, Cardinal de Bernis (1715-1758), publiés avec l'autorisation de sa famille, d'après les manuscrits inédits par Frédéric Masson (1878). Réédition : Mercure de France, Paris, 2000.

Bibliografia

Jean-Paul Desprat, Le Cardinal de Bernis, la belle ambition, Paris : Perrin, 2000.
Roger Vailland, Éloge du cardinal de Bernis, collection Les Cahiers Rouges, Éditions Grasset
Jean-Marie Rouart, Bernis le cardinal des plaisirs, Éditions Gallimard
Mémoires du cardinal de Bernis, collection Le Temps retrouvé, Éditions Mercure de France

Linki zewnętrzne