Przejdź do zawartości

Emiliusze

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Emiliusze (Aemilii) – jeden z najstarszych i najbardziej wpływowych rodów patrycjuszowskich starożytnego Rzymu. Dzielił się na wiele gałęzi noszących przydomki: Lepidus, Scaurus, Paullus, Papus, Mamercus, Regillus.

Marek Emiliusz Lepidus (konsul 285)

[edytuj | edytuj kod]

Marcus Aemilius Lepidus , konsul w 285 p.n.e.; znany tylko z wykazów konsulów (fasti). Pierwszy z Lepidusów pojawiający się na kartach historii.

Marek Emiliusz Lepidus (konsul 232)

[edytuj | edytuj kod]

Marcus Aemilius Lepidus M. f. M. n., prawdopodobnie wnuk Marka Emiliusza Lepidusa, konsula w 285. Był augurem i dwukrotnym konsulem. Jego pierwszy konsulat przypada na rok 232 p.n.e., data drugiego jest niepewna, być może był konsulem dokooptowanym (suffectus) w 221 lub 220 p.n.e. Zmarł w roku bitwy pod Kannami w 216. Jego synowie Marek, Lucjusz i Kwintus uhonorowali pogrzeb ojca urządzając trzydniowe igrzyska, w czasie których walczyło 22 pary gladiatorów.

Marek Emiliusz Lepidus (trybun 190)

[edytuj | edytuj kod]

Marcus Aemilius Lepidus M. f. M. n., prawdopodobnie syn konsula w 187 p.n.e. Wspomniany tylko przez Liwiusza jako trybun wojskowy (łac. tribunus militum) w 190 p.n.e. w czasie wojny z Antiochem Wielkim, królem monarchii Seleucydów.

Marek Emiliusz Lepidus (konsul 158)

[edytuj | edytuj kod]

Marcus Aemilius Lepidus M'. f. M'. n., prawdopodobnie syn pretora z roku 213 p.n.e. Konsul w 158 p.n.e.; wspomniany tylko przez Pliniusza i w wykazach konsulów.

Marek Emiliusz Lepidus (konsul 126)

[edytuj | edytuj kod]

Marcus Aemilius Lepidus M'. f. M'. n., prawdopodobnie syn Marka Emiliusza Lepidusa, trybuna wojskowego w 190 p.n.e. i brat Marka Emiliusza Lepidusa Porciny) choć trudność sprawia, że obaj mają to samo imię (praenomen) Marek. Konsul w 126 p.n.e. Wspomniany przez Cycerona w dziele retorycznym "Brutus".

Maniusz Emiliusz Lepidus (konsul 66)

[edytuj | edytuj kod]

Manius Aemilius Lepidus Mam. f. M. n., prawdopodobnie wnuk Marka Emiliusza Lepidusa konsula w 158 i brat Mamerkusa Emiliusza Lepidusa Livianusa. Konsul w 66 p.n.e., w czasie gdy Cyceron był pretorem. Wspomniany wielokrotnie przez Cycerona, który jednak nie przyznawał mu politycznego znaczenia. Należał do stronnictwa arystokratycznego ale po wybuchu wojny domowej w 49 między Cezarem a Pompejuszem wycofał się do swej willi w Formiach, skąd obserwował przebieg wypadków bez angażowania się po którejś ze stron.

Kwintus Emiliusz Lepidus (konsul 21)

[edytuj | edytuj kod]

Quintus Aemilius Lepidus M'. f., konsul w 21 p.n.e. wraz z Markiem Loliuszem. W czasie swojego konsulatu przeprowadzili renowację mostu Fabrycjusza.

Według niektórych źródeł to on był ojcem Maniusza Emiliusza Lepidusa i Emilii Lepidy.

Marek Emiliusz Lepidus Młodszy

[edytuj | edytuj kod]

Marcus Aemilius Lepidus M. f. M. n., jedyny syn Marka Emiliusza Lepidusa triumwira i Junii, zwany Lepidusem Młodszym. Przywódca spisku przeciwko Oktawianowi, który miał zostać zabity po powrocie do Rzymu po bitwie pod Akcjum. Spisek w 31 p.n.e. został wykryty i stłumiony przez Mecenasa a Lepidus został schwytany i wysłany na wschód do Oktawiana, który kazał go stracić. Zaręczony w młodości z Antonią (córka triumwira Marka Antoniusza i jego drugiej żony – Antonii Hybrydy). Zawarł małżeństwo z Serwilią. Serwilia po wykryciu spisku jej męża popełniła samobójstwo połykając rozżarzone węgle.

Lepidus Młodszy był prawdopodobnie ojcem Maniusza Emiliusza Lepidusa i Emilii Lepidy.

Emilia Lepida (córka Lepidusa Młodszego)

[edytuj | edytuj kod]

Aemilia Lepida. Według Tacyta[1] była prawnuczką Sulli i Pompejusza. Stąd większość historyków uważa ją za wnuczkę triumwira Lepidusa i córkę Marka Lepidusa Młodszego a niektórzy za córkę Kwintusa Emiliusza Lepidusa.

W młodości zaręczona z przewidywanym na sukcesora cesarza Augusta Lucjuszem Juliuszem Cezarem. Poślubiła bardzo bogatego a bezdzietnego Publiusza Sulpicjusza Kwiryniusza. Po rozwodzie poślubiła Mamerkusa Emiliusza Skaurusa i miała z nim córkę. W 20 n.e. została z inicjatywy Kwiriniusza oskarżona o cudzołóstwo, trucicielstwo, fałszywe twierdzenie że miała z nim syna i o próbę otrucia go. Obrony podjął się jej brat Maniusz Lepidus. W czasie jej procesu odbywały się igrzyska i wiele Rzymianek towarzyszyło jej w teatrze demonstrując wobec Tyberiusza poparcie dla Emilii i za jej niewinnością. Emilia została jednak uznana za winną i skazana na wniosek Rubeliusza Blandusa na wygnanie. Swetoniusz tak o niej pisze[2]:

Skazał również [Tyberiusz] wyrokiem Lepidę, kobietę zacnego urodzenia, by zyskać sobie względy jej męża, byłego konsula Kwiryniusza, niezmiernie bogatego i bezdzietnego, który mimo rozwodu[3] sprzed dwudziestu lat oskarżył ją teraz, że niegdyś usiłowała go otruć.

Maniusz Emiliusz Lepidus (syn Lepidusa Młodszego)

[edytuj | edytuj kod]

Manius Aemilius Lepidus, syn Lepidusa Młodszego i wnuk triumwira. Nie mamy dokładnych danych o jego przodkach, ale według Tacyta[4] pochodził po kądzieli zarówno od Sulli jak i od Pompejusza. Konsul w 11 n.e. Wychowawca Nerona, syna Germanika. W 20 n.e. bronił w czasie procesu Pizona a później w tym samym roku bronił swojej siostry Emilii Lepidy. W 26/27 n.e. namiestnik prowincji Azja. Ceniony mówca. Ojciec Emilii Lepidy – żony cesarza Galby.

Według niektórych źródeł syn nie Lepidusa Młodszego, ale Kwintusa Emiliusza Lepidusa.

Emilia Lepida (córka cenzora)

[edytuj | edytuj kod]

Aemilia Lepida. Córka Lucjusza Emiliusza Lepidusa Paullusacenzora w 22 n.e., urodzona w czasie sprawowania przez niego urzędu, i Kornelii. Nie są znane jej dalsze losy.

Emilia Lepida (żona Domicjusza Ahenobarba)

[edytuj | edytuj kod]

Aemilia Lepida. Była żoną Gnejusza Domicjusza Ahenobarbusakonsula w 32 p.n.e. Jej synem był Lucjusz Domicjusz Ahenobarbus (konsul 16 p.n.e.), a prawnukiem cesarz Neron. Najprawdopodobniej była córką Lucjusza Emiliusza Lepidusa Paullusakonsula w 50 p.n.e. Nie są znane żadne inne informacje o niej.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Roczniki, Księga Trzecia, Rozdział 23-24. W: Tacyt: Dzieła. Warszawa: Czytelnik, 2004. ISBN 83-07-02993-7.
  2. Tyberiusz, Rozdział 49. W: Gajus Swetoniusz Trankwillus: Żywoty Cezarów. Warszawa: Zakład Narodowy Imienia Ossolińskich, 1972.
  3. Nie znamy daty ślubu ani rozwodu Emilii z Kwiryniuszem. Wnioskując, że małżeństwo zostało zawarte dopiero po śmierci Lucjusza Juliusza Cezara w 2 n.e. należałoby w powyższym zdaniu umieścić małżeństwo a nie rozwód
  4. Roczniki, Księga Trzecia, Rozdział 22-23. W: Tacyt: Dzieła. Warszawa: Czytelnik, 2004. ISBN 83-07-02993-7.

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]