Dyskusja:Angielscy poeci jezior
Co to jest ta Kraina Jezior - gdzie się znajdowała - z tekstu nie można tego wywnioskować, a to chyba ważne, skoro to od tej krainy pochodzi nazwa grupy Polimerek 00:27, 14 sty 2006 (CET)
- Dodałem, na podstawie enwiki i szczątkowych wiadomości własnych. Proszę o ewentualną korektę stylistyczną. TOR 00:36, 14 sty 2006 (CET)
- Informacje o Krainie Jezior zamieściłem w artykule pod tym tytułem. Na razie to stub, ale pewnie ktoś go rozbuduje. --DaKa 09:20, 15 sty 2006 (CET)
Nie powinno być Angielscy poeci Jezior? Siałababamak 20:15, 13 lis 2006 (CET)
Podejrzenie o naruszenie praw autorskich
[edytuj kod]Niektóre fragmenty brzmią niemal identycznie jak wstęp Stanisława Kryńskiego do książki Angielscy "Poeci Jezior" Seria: Biblioteka Narodowa Seria II Nr. 143, Wydawnictwo Ossolineum, Wrocław 1963. Poniżej wybrane fragmenty z opracowania:
s. VI-IX wspomnianego opracowania
Okres, w którym żyli i tworzyli "Poeci Jezior", był to, zarówno w historii samej Anglii, jak i całej Europy, okres szczególnie burzliwy. Wszyscy ci trzej poeci byli młodymi chłopcami w chwili, kiedy padła Bastylia; rozpoczynali swoją twórczość poetycką w latach największego nasilenia rewolucji francuskiej; najwybitniejsze swoje utwory stworzyli podczas ostatnich lat Dyrektoriatu oraz w okresie Konsulatu i Pierwszego Cesarstwa. Pisali w czasach, kiedy ich ojczyzna była uwikłana w długoletnią wojnę, wojnę na śmierć i życie, z Francją - najpierw republikańską, potem napoleońską - w wojnę, której Anglia była duszą i motorem. I to tło historyczne ich twórczości raz po raz poprzez ich wiersze przebija: wszyscy trzej za młodu byli entuzjastami idei wolności, głoszonych przez rewolucyjną Francję, i temu entuzjazmowi dali wyraz w poezji; wszyscy trzej w kilka lat później zrazili się do Francji, skutkiem jej napastniczej i zaborczej polityki zagranicznej, a dwaj z nich - Wordsworth i Southey - poświęcili dziesiątki utworów poetyckich walce z Napoleonem i jego dyktaturą wojskową; wreszcie po upadku Napoleona, wszyscy trzej, zostawszy skrajnymi konserwatystami, sprzeciwiali się kolejnym próbom demokratyzacji ustroju Wielkiej Brytanii[...] Pierwsze pokolenie angielskich poetów romantycznych rozpoczynało działalność w chwili, kiedy w poezji angielskiej panowało bezkrólewie. Wielcy poeci klasyczni - Pope, Gray i Collins - nie żyli już od lat kilkudziesięciu; wprawdzie druga połowa wieku osiemnastego wydała dwóch poetów wielkich (Blake i Burns) i co najmniej jednego wybitnego (Crabbe), ale żaden z nich nie stworzył szkoły, nie stał się inicjatorem rewolucji literackiej, którą by po nim poprowadzili inni: Burns - największy poeta, jakiego wydała Szkocja - najświetniejsze swoje utwory pisał w narzeczu szkockim, a tym samym jego oddziaływanie na Anglię właściwą (w przeciwstawieniu do jego ściślejszej ojczyzny) było, przynajmniej na razie ograniczone;[...] Blake - poeta-mistyk, myślowo równie trudny do zgłębienia jak Norwid, przemawiał do bardzo wąskiego kręgu czytelników; wreszcie Crabbe, przy całym swoim talencie, był - zwłaszcza w dziedzinie formy - epigonem przeżytej już wtedy szkoły klasycznej[...].