Dynastia z Châtenois
| |
| Kraj |
Lotaryngia |
|---|---|
| Tytuły |
książę |
| Założyciel |
Gerard IV z Metzu |
| Ostatni przedstawiciel |
Karol II Lotaryński |
| Rok założenia |
1048 |
| Gałęzie | |
Dynastia z Châtenois (fr. Maison d'Alsace) – alzacki ród feudalny rządzący księstwem Lotaryngii w latach 1047–1431. Wywodzili się od Gerarda I (zm. 910) i jego potomków piastujących w latach 910–1048 urząd hrabiów Metzu.
Protoplastą dynastii z Châtenois był hrabia Metzu, Gerard IV, który po swoim starszym bracie Adalbercie odziedziczył księstwo Lotaryngii nadane rodzinie przez cesarza Henryka III w 1047 r. Do XIII wieku przedstawiciele rodu nie odgrywali znaczącej roli politycznej we Francji i w Rzeszy Niemieckiej. Byli rodem możnych żyjących na pograniczu Królestwa Francji i Królestwa Niemiec zajętych głównie sporami wewnątrzdynastycznymi oraz wojnami z innymi feudałami.
Szerzej na arenę polityczną ród wszedł w XIV wieku. Książęta Lotaryngii szukali wówczas zbliżenia z Francją. Uczestniczyli w życiu dworu francuskiego i w kampaniach wojennych królów Francji.
W 1420 roku ostatni książę Lotaryngii z dynastii Châtenois, Karol II pomijając prawa do tronu swoich najbliższych męskich krewnych hrabiów Vaudémont wyznaczył spadkobiercami córkę Izabelę i zięcia René I Andegaweńskiego. Para zapoczątkowała linię lotaryńską dynastii Walezjuszów.
Męscy potomkowie dynastii z Châtenois powrócili na tron Lotaryngii w 1473 roku jako dynastia z Vaudémont.
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Słownik dynastii Europy, Józef Dobosz (red.), Maciej Serwański (red.), Ilona Czamańska, Poznań: Wydaw. Poznańskie, 1999, ISBN 83-7177-025-1, OCLC 830285730.