Demokratyczny Front Wyzwolenia Palestyny
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Lider | |
| Data założenia |
1969 |
| Ideologia polityczna | |
| Strona internetowa | |
Demokratyczny Front Wyzwolenia Palestyny (arab. الجبهة الديموقراطية لتحرير فلسطين) – organizacja polityczno-wojskowa palestyńskich maoistów.
Zbrojnym skrzydłem grupy są Brygady Oporu Narodowego[1].
Historia
[edytuj | edytuj kod]Sformowany w lutym 1969 roku jako Ludowo-Demokratyczny Front Wyzwolenia Palestyny[2][3][4]. Powstał w następstwie rozłamu w marksistowskim Ludowym Froncie Wyzwolenia Palestyny Georgesa Habasza. Twórcą i liderem DFWP był Najif Hawatima, który wyprowadził z LFWP grupę działaczy o poglądach maoistowskich i trockistowskich[4][2]. Rozłamowcy zarzucali kierownictwu Ludowego Frontu Habasza „nie dość lewicowe” podejście i zbytnią uległość wobec rządów państw arabskich[4]. Pomimo odwołań do trockizmu i maoizmu, organizacja w czasach zimnej wojny utrzymywała bliskie kontakty ze Związkiem Radzieckim[4].
Był popierany głównie przez środowiska inteligenckie, dysponował również zwolennikami w obozach dla uchodźców[5]. Posiadał skrzydło partyzanckie, jednak jego działalność była dość ograniczona[5][6]. Choć oficjalnie potępiał terroryzm międzynarodowy i zamachy samobójcze, sam miał na koncie zamachy na terenie Izraela[4][7].
Jego pierwotną siedzibą była Jordania[6]. W sierpniu 1970 roku w Ammanie odbył się oficjalny kongres ugrupowania[6]. L-DFWP przyjął na nim hasła likwidacji w Jordanii monarchii Haszymitów i utworzenia rządu demokratycznego[6]. We wrześniu 1970 roku fedaini L-DFWP włączyli się do walk z jordańskim rządem (Czarny Wrzesień). Batalia zakończyła się klęską Palestyńczyków i ewakuacją struktur L-DFWP do Libanu[6].
W 1974 roku przyjął obecnie używaną nazwę Demokratyczny Front Wyzwolenia Palestyny[2]. Pod tą nazwą do dziś przynależy do Organizacji Wyzwolenia Palestyny[7].
W połowie lat 70. zaangażował się w wojnę domową w Libanie. W konflikcie popierał libańską lewicę zrzeszoną w Libańskim Ruchu Narodowym[6][8]. W tym czasie, członkowie formacji zainicjowali kontakty z izraelską skrajną lewicą[6].
Po 1979 roku zdystansował się od OWP, którą uznał za zbyt umiarkowaną i ugodową[9][7]. Pod szczególnym ostrzałem znalazł się Jasir Arafat[6]. Demokratyczny Front zarzucał OWP nieudolność względem prezydenta Egiptu Anwara as-Sadata i jego porozumienia z Izraelem. Organizacja odrzucała także nawoływanie Jasira Arafata i króla Jordanii Husajna ibn Talala do zajęcia wspólnej pozycji w negocjacjach z Izraelem[9].
W 1982 roku po pokonaniu OWP przez Izrael w wyniku operacji Pokój dla Galilei Demokratyczny Front ewakuował swoje struktury do Syrii[6]. W tym czasie organizacja przyjęła politykę oscylowania pomiędzy OWP a palestyńskimi ekstremistami[9].
Pod koniec lat 80. jego aktywiści uczestniczyli w pierwszej intifadzie[6].
W 1991 roku oderwała się umiarkowana frakcja pod wodzą Jasira abd-Rabbu, która dwa lata później zmieniła nazwę na Palestyńska Unia Demokratyczna[10].
W 1993 roku DFWP potępił porozumienia z Oslo[6], a w latach 1993–1998 przynależał do Połączonych Sił Palestyńskich, będących koalicją przeciwników porozumienia z Izraelem[11]. W 1994 roku 40 działaczy DFWP zostało aresztowanych przez służby Autonomii Palestyńskiej[6]. Konflikt między DFWP a liderami OWP i Autonomii Palestyńskiej został załagodzony w 1999 roku[6].
W 2000 roku przyłączył się do intifady Al-Aksa[6]. W trakcie tego powstania DFWP wszedł w skład koalicji Palestyńskie Siły Narodowe i Islamskie[12].
W wyborach prezydenckich w Autonomii Palestyńskiej w 2005 roku wystawił kandydaturę Tajsira Chalida, który zdobył 3,35% głosów[4]. W wyborach parlamentarnych w Autonomii Palestyńskiej w 2006 roku wystartował razem z Palestyńską Partią Ludową i Palestyńską Unią Demokratyczną jako lista „Alternatywa”, koalicja uzyskała 2,72% głosów[13].
Latem 2014 roku Brygady Oporu Narodowego wzięły udział w walkach z izraelskim wojskiem w Strefie Gazy w trakcie operacji Ochronny Brzeg[14].
W lecie 2015 roku członkowie DFWP i al-Fatahu uczestniczyli w starciach z salafitami z organizacji Dżund asz-Szam, które miały miejsce w libańskim obozie dla uchodźców palestyńskich Ain al-Hilweh[15].
Podczas wojny w Strefie Gazy (2023–) bojownicy DFWP walczyli m.in. w Rafah[16]. W walkach zginęło co najmniej 37 bojowników DFWP[17].
Najważniejsze ataki przeprowadzone przez grupę
[edytuj | edytuj kod]- W maju 1974 roku terroryści przeprowadzili zamach w Ma’alot. Przebrani w mundury izraelskiej armii bojownicy weszli do żydowskiej szkoły, gdzie zabili 25 osób (w tym 21 dzieci)[18][3].
- W listopadzie 1974 roku trójka bojowników przeprowadziła atak na Bet Sze’an w Izraelu. Uzbrojeni w karabiny maszynowe i granaty fedaini wzięli zakładników i zabarykadowali się w jednym z budynków, domagając się uwolnienia 15 więzionych w Izraelu Palestyńczyków[19]. W ataku zginęło czterech obywateli Izraela[3].
- W listopadzie 1975 roku terroryści podłożyli bombę w Jerozolimie. W eksplozji zginęło siedmiu Izraelczyków[3].
- W lipcu 1977 roku grupa zamieszana była w kilka zamachów bombowych na terenie Izraela[19].
- W styczniu 1979 roku fedaini usiłowali porwać 230 osób z domu gościnnego w izraelskim Ma’alot-Tarszicha[19].
- W marcu 1979 roku DFWP przyznał się do podłożenia bomb w izraelskich autobusach. Ataki miały być protestem przeciwko wizycie Jimmy'ego Cartera w Izraelu[19].
- W marcu 1982 roku terrorysta rzucił granat w kierunku izraelskich żołnierzy w Strefie Gazy. W wybuchu zginął jeden z żołnierzy, a trzech zostało rannych[19].
- W lutym 1984 roku bojownicy przeprowadzili atak z wykorzystaniem granatu ręcznego w Jerozolimie. Rannych zostało 21 osób[19].
- We wrześniu 1985 roku fedaini zaatakowali izraelski autobus na Zachodnim Brzegu[19].
- W maju 1988 roku aktywista DFWP rzucił koktajl Mołotowa w samochód wiozący ministra Ariela Szarona[20].
- W sierpniu 2001 roku członkowie DFWP zaatakowali izraelski posterunek wojskowy w Strefie Gazy. W zamachu zginęło trzech izraelskich żołnierzy[7].
- 7 października 2023 bojownicy DFWP współuczestniczyli w ataku Hamasu na Izrael[21].
Kontakty i wsparcie zagraniczne
[edytuj | edytuj kod]W przeszłości popierany był przez Związek Radziecki, Kubę i Syrię. Członkowie DFWP otrzymywali w ZSRR szkolenia oraz otrzymywali radzieckie uzbrojenie. Kuba oferowała DFWP wsparcie zaopatrzeniowe. Syria finansowała działalność organizacji, szkoliła jej członków oraz zapewniała im bezpieczne schronienie[7]. Według izraelskiego wywiadu grupa otrzymywała również pomoc od Libii w okresie rządów Mu'ammara al-Kaddafiego[22].
Na początku lat 80. fedaini DFWP szkolili bojowników Partii Pracujących Kurdystanu. Szkolenia odbywały się w obozach partyzanckich w libańskiej dolinie Bekaa[23].
Dawniej utrzymywał też kontakty z członkami nikaraguańskiego Sandinistowskiego Frontu Wyzwolenia Narodowego[7].
Liczebność
[edytuj | edytuj kod]Liczba członków DFWP kształtowała się w następujący sposób:
- luty 1969 roku: 30[24]
- lato 1969 roku: 600[24]
- sierpień 1970 roku: ponad 4000[24]
- grudzień 1984 roku: 1200–1500[25]
- grudzień 1987 roku: 1200–2000[26]
- luty 2002 roku: 500[27]
Ideologia
[edytuj | edytuj kod]Demokratyczny Front uznawany jest za najbardziej „ideologiczną” grupę palestyńską, na jego program składają się wątki marksistowsko-leninowskie, maoistowskie, trockistowskie, sekularystyczne i antysyjonistyczne[7][6][4][28][25].
Pomimo radykalnego rodowodu, z czasem przyjął pragmatyczne stanowisko[6][5], współcześnie deklaruje chęć utworzenia w Palestynie wspólnego, demokratycznego państwa Arabów i Żydów[7][6].
Jako organizacja terrorystyczna
[edytuj | edytuj kod]Przez Izrael uznawany jest za organizację terrorystyczną[29]. Od 1997 do 1999 roku figurował na liście zagranicznych organizacji terrorystycznych Departamentu Stanu USA[30].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Palestyńska walka o upamiętnienie organizatora śmiertelnego zamachu z 1974 r. na izraelskich uczniów. Memri.org. [dostęp 2017-12-07]. (pol.).
- ↑ a b c Terroryzm s. 47
- ↑ a b c d Democratic Front for the Liberation of Palestine. jewishvirtuallibrary.org. [dostęp 2017-12-27]. (ang.).
- ↑ a b c d e f g Izrael i autonomia palestyńska wybrane aspekty polityczne i prawne s. 23–24
- ↑ a b c Palestyńczycy. Ich życie i walka s. 234
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q What Is the Democratic Front for the Liberation of Palestine (DFLP)?. israelipalestinian.procon.org. [dostęp 2017-11-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-12-01)]. (ang.).
- ↑ a b c d e f g h Democratic Front for the Liberation of Palestine(DFLP). globalsecurity.org. [dostęp 2017-09-11]. (ang.).
- ↑ Liban s. 130–131
- ↑ a b c Terroryzm od Asasynów do Osamy bin Ladena s. 81
- ↑ Tomasiewicz 2000 ↓, s. 313.
- ↑ What Is the Popular Front for the Liberation of Palestine (PFLP)?. israelipalestinian.procon.org. [dostęp 2017-12-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-12-01)]. (ang.).
- ↑ Statement issued by the National and Islamic Forces. jmcc.org. [dostęp 2017-12-24]. (ang.).
- ↑ ELECTION FOR PALESTINIAN LEGISLATIVE COUNCIL. electionguide.org. [dostęp 2017-09-15]. (ang.).
- ↑ Qassam brigades claim rocket, mortar fire at southern Israel. maannews.com. [dostęp 2018-04-20]. (ang.).
- ↑ Patrick O. Strickland: Double displacement: Palestinians flee violence in Syria, then Lebanon. electronicintifada.net. [dostęp 2018-04-20]. (ang.).
- ↑ بلاغ عسكري لـــ «قوات الشهيد عمر القاسم» أصدر القائد أبو خالد [online], Al-Hourriah, 21 września 2024 [dostęp 2024-09-21] (arab.).
- ↑ لناطق العسكري أبو خالد، المتحدث بإسم «قوات الشهيد عمر القاسم»: نفذ مقاتلونا خلال معركة طوفان الأقصى مايزيد عن 400 مهمة عسكرية [online], Al-Hourriah, 20 lutego 2024 (arab.).
- ↑ Terroryzm s. 52
- ↑ a b c d e f g Terroryzm od Asasynów do Osamy bin Ladena s. 82
- ↑ Terroryzm od Asasynów do Osamy bin Ladena s. 83
- ↑ خلال بيان لها قبل قليل.. كتائب المقاومة الوطنية (قوات الشهيد عمر القاسم) الجناح العسكري للجبهة الديمقراطية [online], Al-Hourriah, 8 października 2023 (arab.).
- ↑ Libya: The Struggle for Survival s. 281
- ↑ Terroryzm s. 55
- ↑ a b c Intelligence Report. cryptome.org. [dostęp 2018-04-22]. (ang.).
- ↑ a b Moscow and the Crisis in the PLO. cia.gov. [dostęp 2018-04-25]. (ang.).
- ↑ Lebanon: The Growing Strenght of the Palestinians. cia.gov. [dostęp 2018-04-25]. (ang.).
- ↑ Profile: DFLP. news.bbc.co.uk. [dostęp 2018-04-25]. (ang.).
- ↑ Terroryzm od Asasynów do Osamy bin Ladena s. 80
- ↑ List of Terrorist Organizations and Individuals. justice.gov.il. [dostęp 2018-03-19]. (ang.).
- ↑ Foreign Terrorist Organizations. state.gov. [dostęp 2017-09-13]. (ang.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- pod redakcją Bernard J. Albin i Grzegorz Tokarz: Izrael i autonomia palestyńska wybrane aspekty polityczne i prawne. Wrocław: Arboretum, 2007. ISBN 83-60011-41-9.
- Geoff Simons: Libya: The Struggle for Survival. Springer, 1996. ISBN 978-0-230-38011-0.
- Anna Bukowska: Palestyńczycy. Ich życie i walka. Warszawa: Czytelnik, 1988. ISBN 978-83-07-01403-6.
- Wilhelm Dietl, Rolf Tophoven, Kai Hirschmann: Terroryzm. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2012. ISBN 978-83-01-16019-7.
- Robert M. Barnas: Terroryzm od Asasynów do Osamy bin Ladena. Wrocław: Kirke, 2001. ISBN 978-83-914970-4-3.
- Danuta Madeyska: Liban. TRIO, 2003. ISBN 978-83-88542-62-6.
- Jarosław Tomasiewicz: Terroryzm na tle przemocy politycznej (Zarys encyklopedyczny). Katowice, 2000. ISBN 83-907096-2-7.
