Przejdź do zawartości

Cięcie cesarskie

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Cesarskie cięcie)
Cięcie cesarskie

Cięcie cesarskie (łac. sectio caesarea) – zabieg chirurgiczny, polegający na rozcięciu powłok brzusznych oraz macicy (dawniej pionowo, obecnie[kiedy?] coraz częściej poziomo na granicy trzonu i szyjki macicy) i wydobyciu dziecka. Zazwyczaj wykonuje się go, gdy naturalny poród jest niemożliwy. Gdy zabieg jest planowany, przeprowadza się go w znieczuleniu (zewnątrzoponowo lub podpajęczynówkowo). Jeśli zabieg wykonuje się w trybie ostrym (nieplanowo), najczęściej znieczula się ogólnie (narkoza).

Według zaleceń Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) odsetek ciąż rozwiązywanych przez cięcie cesarskie w żadnym kraju nie powinien przekraczać 15%. W 2006 roku w USA wyniósł on 31,1%[1]. W Polsce wg raportu z 2015 wskaźnik ten wynosi 43%[2].

Wskazania

[edytuj | edytuj kod]

Wskazania do cięcia cesarskiego stanowią przedmiot dużych kontrowersji w piśmiennictwie medycznym. Według rekomendacji Polskiego Towarzystwa Ginekologicznego wskazania do cięcia są następujące[3]:

Cięcie cesarskie może być przeprowadzone na życzenie rodzącej, nawet gdy nie ma do niego istotnych wskazań medycznych. Najczęściej powodem takiej decyzji jest lęk kobiety przed bólem porodowym[4].

Według zaleceń WHO odsetek ciąż rozwiązywanych przez CC w żadnym kraju nie powinien przekraczać 15%, tymczasem z prac epidemiologicznych wynika, że odsetek CC stale wzrasta. W 1999 roku w Polsce rozwiązano operacyjnie 18,1% ciąż, podczas gdy w 2012 r. aż 37%. Dla porównania liczba ciąż rozwiązywanych przez CC wzrosła w Wielkiej Brytanii w ostatnich latach do 20–25% w porównaniu z 9% w roku 1980. W USA w 2002 roku liczba CC wynosiła 26,1%, a w 2007 roku już 31,7%[5].

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Nazwa operacji – cięcie cesarskie – wiąże się jeszcze ze starożytnym Rzymem, gdzie prawo zakazywało pogrzebania ciężarnej kobiety bez wyciągnięcia z jej łona płodu. Niektóre źródła podają jakoby w ten sposób miał przyjść na świat Juliusz Cezar, ok. 102 p.n.e. Przeczy temu fakt, że matka Cezara zmarła w 54 p.n.e., czyli 10 lat przed śmiercią syna. W starożytnym Rzymie cesarskie cięcie wykonywano jedynie na zmarłych kobietach w ciąży i było to usankcjonowane prawem (lex regia Numy Pompiliusza).

W ten sposób przyszli na świat m.in. w starożytności: Publius Cornelius Scipio (Afrykański), Manius Manilius – konsul i wódz rzymski, zdobywca Kartaginy, w średniowieczu: Andrea DoriaDoża Genui, admirał i kondotier; Ulryk Wirtemberski; Grzegorz IVpapież; Edward VIkról angielski, syn Henryka VIII i Joanny Seymour.

Autentyczny opis urodzenia żywego dziecka datuje się na 508 r. W pochodzącej z XI wieku kronice „Przypadki klasztoru świętego Galla” mnicha Ekkeharda IV zanotowano następującą opowieść o kobiecie imieniem Wendilgarda: „(...) Odjeżdżają więc do domu. I gdy czas upływa, a ona zbliża się do rozwiązania, ciężarna popada w niebezpieczną [chorobę] i czternaście dni wcześniej aniżeli [przypadał termin] porodu umiera. Dziecko [z łona] wydobyte i w ledwo co ze świni wyjęte sadło zawinięte, aby obrosło skórą, gdy w krótkim czasie okazało się dobrej być do życia zdolności, ochrzczono i nazwano imieniem Burchard (...) Chłopiec najnadobniejszy z [wielką] łagodnością wychowany jest [następnie] w klasztorze. A zaś bracia zwykli go nazywać „nienarodzonym”. I ponieważ przedwcześnie był na świat wydany, nigdy go mucha nie ugryzła, ążeby potem wylew krwi nie nastąpił”[6]. Pierwsze udane cięcie cesarskie uznane przez medycynę na żywej kobiecie wykonał w 1500 roku szwajcarski lekarz weterynarii Jakub Nufer z kantonu Thurgau, który wydobył żywy płód z łona swojej żony, która nie tylko proces przeżyła, ale później rodziła jeszcze pięciokrotnie[7]. Z przeprowadzonego zabiegu cesarskiego cięcia dnia 22 kwietnia 1622 w Wittenberdze zachował się szczegółowy protokół, z którego wynika, że chirurg Jeremias Trautmann przeprowadził go u Orszuli Opitz. Było to pierwsze dokładnie udokumentowane udane cięcie cesarskie. W 1794 przeprowadzono pierwszy zabieg w USA[8], pomimo prymitywnych warunków zakończony sukcesem.

Dopiero zdobycze nowożytnej medycyny (aseptyka, nowoczesna technika chirurgiczna, anestezjologia i leki bakteriostatyczne) pozwoliły na szersze zastosowanie cesarskiego cięcia w przypadkach, które dawniej często kończyły się śmiercią płodu i niekiedy również matki.

Autorem pierwszej nowoczesnej techniki wykonywania cięcia cesarskiego był włoski położnik Eduardo Porro (1842–1902). Opracowana przez niego metoda polegała na jednoczesnym nadszyjkowym wycięciu macicy z wszyciem kikuta szyjki w powłoki jamy brzusznej co ograniczało możliwość rozwoju infekcji. Cięcie cesarskie przed wprowadzeniem metody Porro niemal w 100% wiązało się ze śmiercią rodzącej. Śmiertelność przy metodzie Porro wynosiła blisko 60% co w tamtych czasach było przełomem.

Cięcie cesarskie może zaburzać prawidłowy proces powstawania mechanizmów odpornościowych i prowadzić u dzieci do zwiększenia ryzyka występowania astmy i cukrzycy typu 1[9].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Rubin R. „Answers prove elusive as C-section rate rises”. usatoday.com 7-1-2008.
  2. Aż 43 proc. porodów w Polsce to cesarskie cięcia. A to poważna operacja brzuszna = Dziennik.pl. dziennik.pl. [dostęp 2022-09-08].
  3. Zarząd Główny Polskiego Towarzystwa Ginekologicznego: Cięcie cesarskie: rekomendacje Polskiego Towarzystwa Ginekologicznego.
  4. Troszyński M., „Położnictwo-ćwiczenia”, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2003, s. 285.
  5. M. Chochowska, Blizna po cesarskim cięciu – problem nie tylko estetyczny., „Praktyka Lekarska”, luty 2017 [dostęp 2020-10-18].
  6. Ekkeharda IV, Przypadki klasztoru świętego Galla, Wydawnictwo Avalon, s. 134, ISBN 978-83-7730-005-3.
  7. Janusz Kubicki, Historia cięcia cesarskiego, „Puls uczelni”, 15 marca 2012.
  8. Tony Long: Jan. 14, 1794: First Successful Cesarean in U.S.. Wired, 2011-01-14. [dostęp 2011-01-14]. (ang.).
  9. Erin L Marcotte, Thomas P Thomopoulos, Claire Infante-Rivard et al. Caesarean delivery and risk of childhood leukaemia: a pooled analysis from the Childhood Leukemia International Consortium (CLIC). „The Lancet Hematology”, Published Online: 26 February 2016. DOI: 10.1016/S2352-3026(16)00002-8. [dostęp 2016-02-29]. (ang.).