Carlo Emmanuele Pio

Sukcesja apostolska
Data konsekracji	9 maja 1627
Konsekrator	Ottavio Bandini
Współkonsekratorzy	Giuseppe Acquaviva; Pietro Francesco Montorio
Konsekrowani biskupi
Pietro Antonio Spinelli	1629
Giovanni Battista Malaspina	1629
Muzio Colonna	1629
Alfonso Pandolfi	1631
Girolamo Magnesi	1634

Carlo Emmanuele Pio
	Kardynał biskup
Kraj działania	Państwo Kościelne
Data i miejsce urodzenia	5 stycznia 1585 ; Ferrara
Data i miejsce śmierci	1 czerwca 1641 ; Rzym
	Dziekan Kolegium Kardynalskiego
Okres sprawowania	28 marca 1639 – 1 czerwca 1641
	Prefekt Świętej Kongregacji Indeksu
Okres sprawowania	4 lutego 1627 – 1 czerwca 1641
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	1626
Nominacja biskupia	14 kwietnia 1627
Sakra biskupia	9 maja 1627
Kreacja kardynalska	9 czerwca 1604; Klemens VIII
Kościół tytularny	S. Nicola in Carcere (25 czerwca 1604); S. Maria in Via Lata (2 października 1623); Ss. Giovanni e Paolo (16 marca 1626); S. Lorenzo in Lucina (16 września 1626); biskup Albano (14 kwietnia 1627); biskup Porto e S. Rufina (15 lipca 1630); biskup Ostia e Velletri (28 marca 1639)
	Multimedia w Wikimedia Commons

Carlo Emmanuele Pio (ur. 5 stycznia 1585 w Ferrarze, zm. 1 czerwca 1641 w Rzymie) – włoski kardynał.

Życiorys

Pochodził z Ferrary. Po aneksji miasta przez wojska papieskie (1598) został szambelanem papieża Klemensa VIII (1600), który w 1604 mianował go kardynałem diakonem San Nicola in Carcere. Nominację tę wyjednał dla niego kardynał Pietro Aldobrandini, bratanek Klemensa VIII i jego namiestnik w Ferrarze, a plotka głosiła, że zawdzięczał to temu, że jego matka Barbara Turchi została rzekomo kochanką kardynała.

Jako protegowany rodu Aldobrandini był z nieufnością traktowany przez papieża Pawła V (1605-1621) i za jego pontyfikatu nie odgrywał większej roli i nie rezydował w Rzymie. Za pontyfikatu Grzegorza XV (1621-1623), zaprzyjaźnionego z Aldobrandinimi, został mianowany legatem w Marchii Ankońskiej (17 marca 1621).

W 1623 osiągnął pozycję protodiakona, która dała mu możliwość dalszego awansu wewnątrz Kolegium Kardynalskiego. W 1626 przyjął święcenia kapłańskie, a rok później awansował do grona kardynałów biskupów. Sakrę biskupią przyjął z rąk kardynała Ottavio Bandiniego w dniu 9 maja 1627. W 1639 został dziekanem Kolegium Kardynalskiego. Stał też na czele Kongregacji Indeksu (od 1627) i Kongregacji ds. Obrzędów (od 1630).

Pod względem politycznym należał do zwolenników Hiszpanii, która wypłacała mu stałą pensję (w 1620 wynosiła ona 2100 skudów), co prawdopodobnie wpływało na ograniczone zaufanie ze strony profrancuskiego papieża Urbana VIII (1623-1644). Od 1638 sprawował urząd protektora królestwa Aragonii. Oprócz hiszpańskiej pensji otrzymywał dochody z opactwa S. Benedetto w Bari (900 skudów) oraz pensję z dochodów diecezji Cremony (2000 skudów).

Kardynał Pio, mimo osiągniętych pozycji, jako duchowny nie cieszył się szczególną estymą współczesnych. Choć uzdolniony i o nienagannych manierach, miał opinię człowieka próżnego, skąpca i intryganta, a niektórzy uważali go wręcz za ateistę.

Zmarł na epilepsję w wieku 56 lat.

Bibliografia

Lata 1130–1378	Wilhelm (1130–1137) Corrado Demetri (1137–1138) Gilles (1138–1139) Corrado Demetri (1139–1153) Imar (1153–1159) Gregorio Centu (1159–1162) Ubaldo de Lucca (1162–1181) Konrad von Wittelsbach (1181–1200) Ottaviano di Paoli (1200–1206) Pietro Gallocia (1206–1211) Giovanni di San Paolo (1211–1214) Niccolò de Romanis (1214–1218) Guido Papareschi (1218–1221) Ugolino Conti di Segni (1221–1227) Pelagio Galvani (1227–1230) Jean d’Abbeville (1230–1237) Jacques de Vitry (1237–1240) Romano Bonaventura (1240–1243) Rinaldo Conti di Jenne (1243–1254) Odon de Châteauroux (1254–1273) Jan z Toledo (1273–1275) Pedro Julião Reboli (1275–1276) Bertrand de Saint-Martin (1276–1278) Ordoño Alvares (1278–1285) Bentivenga da Bentivengi (1285–1289) Latino Malabranca Orsini (1289–1294) Gerardo Bianchi (1294–1302) Giovanni Boccamazza (1302–1309) Leonardo Patrasso (1309–1311) Giovanni Minio da Morrovalle (1311–1313) Niccolò Alberti (1313–1321) Berenger Fredol (1321–1323) Berenguer Fredol (1323) Guillaume Godin (1323–1336) Pierre Desprès (1336–1361) Élie Talleyrand de Périgord (1361–1364) Guy de Boulogne (1364–1373) Angelic de Grimoard (1373–1378)
Obediencja „rzymska”	Pietro Corsini (1378–1381) Philippe d’Alençon (1381–1397) Pileo di Prata (1397–1400) Angelo Acciaioli (1405–1408) Enrico Minutoli (1408) Antonio Correr (1408–1415)
Obediencja „awiniońska”	Angelic de Grimoard (1373–1388) Pietro Corsini (1388–1405) Gui de Malsec (1405–1408) Jean Flandrin (1408–1415)
Obediencja „pizańska”	Gui de Malsec (1409–1412) Jean de Brogny (1412–1415)
Lata 1415–1503	Angelo Correr (1415–1417) Jean de Brogny (1417–1419) Baldassare Cossa (1419) Jean de Brogny (1419–1426) Angelo d’Anna de Sommariva (1426–1428) Giordano Orsini (1428–1438) Antonio Correr (1438–1445) Pierre de Foix (1445–1449) Amadeusz Sabaudzki (1449–1451) Pierre de Foix (1451–1464) Bessarion (1464–1472) Guillaume d’Estouteville (1472–1483) Rodrigo Borgia (1483–1492) Oliviero Carafa (od 1492)
Lata od 1503	Oliviero Carafa (do 1511) Raffaele Sansoni Riario (1511–1521) Bernardino Lopez de Carvajal (1521–1523) Francesco Soderini (1523–1524) Niccolò Fieschi (1524) Alessandro Farnese (1524–1534) Giovanni Piccolomini (1535–1537) Giovanni Domenico de Cupis (1537–1553) Gian Pietro Carafa (1553–1555) Jean du Bellay (1555–1560) François de Tournon (1560–1562) Rodolfo Pio di Carpi (1562–1564) Francesco Pisani (1564–1570) Giovanni Girolamo Morone (1570–1580) Alessandro Farnese (1580–1589) Giovanni Antonio Serbelloni (1589–1591) Alfonso Gesualdo (1591–1603) Tolomeo Gallio (1603–1607) Domenico Pinelli (1607–1611) François de Joyeuse (1611–1615) Antonio Maria Galli (1615–1620) Antonio Maria Sauli (1620–1623) Francesco Maria Bourbon del Monte (1623–1626) Ottavio Bandini (1626–1629) Giovanni Battista Deti (1629–1630) Domenico Ginnasi (1630–1639) Carlo Emmanuele Pio (1639–1641) Marcello Lante della Rovere (1641–1652) Giulio Roma (1652) Carlo de’ Medici (1652–1666) Francesco Barberini (1666–1679) Cesare Facchinetti (1680–1683) Niccolò Albergati-Ludovisi (1683–1687) Alderano Cibo (1687–1700) Emmanuel–Theodose de la Tour d'Auvergne de Bouillon (1700–1715) Nicolò Acciaioli (1715–1719) Fulvio Astalli (1719–1721) Sebastiano Antonio Tanara (1721–1724) Francesco del Giudice (1724–1725) Fabrizio Paolucci (1725–1726) Francesco Pignatelli (1726–1734) Francesco Barberini (1734–1738) Pietro Ottoboni (1738–1740) Tommaso Ruffo (1740–1753) Pietro Luigi Carafa (1753–1755) Raniero d’Elci (1756–1761) Giuseppe Spinelli (1761–1763) Carlo Alberto Guidoboni Cavalchini (1763–1774) Giovanni Francesco Albani (1774–1803) Henry Benedict Stuart (1803–1807) Leonardo Antonelli (1807–1811) Alessandro Mattei (1814–1820) Giulio Maria della Somaglia (1820–1830) Bartolomeo Pacca (1830–1844) Lodovico Micara (1844–1847) Vincenzo Macchi (1847–1860) Mario Mattei (1860–1870) Costantino Patrizi Naro (1870–1876) Luigi Amat di San Filippo e Sorso (1877–1878) Camillo di Pietro (1878–1884) Carlo Sacconi (1884–1889) Raffaele Monaco La Valletta (1889–1896) Luigi Oreglia di Santo Stefano (1896–1913) Serafino Vannutelli (1914–1915) Vincenzo Vannutelli (1915–1930) Gennaro Granito Pignatelli di Belmonte (1930–1948) Francesco Marchetti Selvaggiani (1948–1951) Eugène Tisserant (1951–1972) Amleto Giovanni Cicognani (1972–1973) Luigi Traglia (1974–1977) Carlo Confalonieri (1977–1986) Agnelo Rossi (1986–1993) Bernardin Gantin (1993–2002) Joseph Ratzinger (2002–2005) Angelo Sodano (2005–2019) Giovanni Battista Re (od 2020)