Przejdź do zawartości

Cameron Norrie

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Cameron Norrie
Ilustracja
Państwo

 Wielka Brytania

Data i miejsce urodzenia

23 sierpnia 1995
Johannesburg

Wzrost

188 cm

Gra

leworęczny, oburęczny bekhend

Status profesjonalny

2017

Zakończenie kariery

aktywny

Trener

Facundo Lugones

Gra pojedyncza
Wygrane turnieje

5

Najwyżej w rankingu

8 (12 września 2022)

Australian Open

4R (2024)

Roland Garros

3R (2021–2023)

Wimbledon

SF (2022)

US Open

4R (2022)

Gra podwójna
Wygrane turnieje

1

Najwyżej w rankingu

117 (13 czerwca 2022)

Australian Open

2R (2019)

Roland Garros

2R (2019, 2020)

Wimbledon

3R (2021)

US Open

2R (2019)

Strona internetowa

Cameron Norrie (ur. 23 sierpnia 1995 w Johannesburgu) – brytyjski tenisista pochodzenia południowoafrykańskiego, reprezentant Wielkiej Brytanii w Pucharze Davisa.

Kariera tenisowa

[edytuj | edytuj kod]

Zawodowym tenisistą został w 2017 i w tym samym roku wygrał trzy turnieje o randze ATP Challenger Tour, a także debiutował w drabince głównej Wielkiego Szlema, otrzymując od organizatorów dziką kartę do Wimbledonu. W pierwszym meczu przegrał z Jo-Wilfriedem Tsongą. W sierpniu zagrał w eliminacjach do US Open, które przeszedł bez straty seta, a w pierwszej rundzie turnieju głównego pokonał Dmitrija Tursunowa. W drugiej rundzie poniósł porażkę z Pablem Carreño-Bustą.

W lutym 2018 po raz pierwszy zagrał w reprezentacji Wielkiej Brytanii w Pucharze Davisa, w pierwszej rundzie grupy światowej przeciwko Hiszpanii. Hiszpanie awansowali do ćwierćfinału po zwycięstwie 4:1, a punkt dla Brytyjczyków zdobył Norrie po wygranej z Robertem Bautistą-Agutem. W meczu nr 4 uległ Albertowi Ramosowi-Viñolasowi. W maju Norrie, wspólnie z Kyle’em Edmundem, zwyciężył w zawodach ATP World Tour w Estoril, w finale eliminując parę Wesley KoolhofArtem Sitak[1].

W styczniu 2019 po raz pierwszy w karierze dotarł do finału turnieju rangi ATP Tour, w Auckland, gdzie w finale przegrał z Tennysem Sandgrenem[2].

W 2021 roku sześciokrotnie osiągnął finał zawodów singlowych cyklu ATP Tour. W meczu mistrzowskim w Estoril przegrał z Albertem Ramosem-Viñolasem 6:4, 3:6, 6:7(3)[3], w ostatnim meczu turnieju w Lyonie uległ Stefanosowi Tsitsipasowi 3:6, 3:6, natomiast w finale w Londynie przegrał 4:6, 7:6(5), 3:6 z Matteo Berrettinim. Ponadto w finale w San Diego został pokonany przez Caspera Ruuda 0:6, 2:6. Pierwszy turniejowy triumf odniósł w lipcu w Los Cabos, gdzie w finale pokonał 6:2, 6:2 Brandona Nakashimę. Drugie zwycięstwo w całym turnieju wywalczył niemal trzy miesiące później w Indian Wells, zwyciężając z Nikolozem Basilaszwilim 3:6, 6:4, 6:1.

Trzecia wygrana miała miejsce w lutym 2022 w Delray Beach, gdzie w meczu mistrzowskim zwyciężył 7:6(1), 7:6(4) z Reillym Opelką. Tydzień po zwycięstwie w Stanach Zjednoczonych zanotował finał w Acapulco, gdzie uległ Rafaelowi Nadalowi 4:6, 4:6. Swój czwarty triumf Brytyjczyk zdobył w Lyonie po pokonaniu Alexa Molčana 6:3, 6:7(3), 6:1. W sierpniu nie obronił tytułu w Los Cabos, przegrywając w finale 5:7, 0:6 z liderem rankingu Daniiłem Miedwiediewem.

W styczniu 2023 roku osiągnął finał zawodów w Auckland, w którym przegrał z Richardem Gasquetem 6:4, 4:6, 4:6. W lutym awansował do finału w Buenos Aires, gdzie przegrał z Carlosem Alcarazem 3:6, 5:7. W następnym tygodniu zrewanżował się Hiszpanowi w meczu mistrzowskim w Rio de Janeiro, wygrywając spotkanie 5:7, 6:4, 7:5.

W rankingu gry pojedynczej najwyżej był na 8. miejscu (12 września 2022), a w klasyfikacji gry podwójnej na 117. pozycji (13 czerwca 2022).

Finały w turniejach ATP Tour

[edytuj | edytuj kod]
Legenda
Wielki Szlem
Igrzyska olimpijskie
Tennis Masters Cup /
ATP Finals
ATP Masters Series /
ATP Tour Masters 1000
ATP International Series Gold /
ATP Tour 500
ATP International Series /
ATP Tour 250

Gra pojedyncza (5–9)

[edytuj | edytuj kod]
Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Przeciwnik Wynik finału
Finalista 1. 12 stycznia 2019 Auckland Twarda Stany Zjednoczone Tennys Sandgren 4:6, 2:6
Finalista 2. 2 maja 2021 Estoril Ceglana Hiszpania Albert Ramos-Viñolas 6:4, 3:6, 6:7(3)
Finalista 3. 23 maja 2021 Lyon Ceglana Grecja Stefanos Tsitsipas 3:6, 3:6
Finalista 4. 20 czerwca 2021 Londyn Trawiasta Włochy Matteo Berrettini 4:6, 7:6(5), 3:6
Zwycięzca 1. 24 lipca 2021 Los Cabos Twarda Stany Zjednoczone Brandon Nakashima 6:2, 6:2
Finalista 5. 3 października 2021 San Diego Twarda Norwegia Casper Ruud 0:6, 2:6
Zwycięzca 2. 17 października 2021 Indian Wells Twarda Gruzja Nikoloz Basilaszwili 3:6, 6:4, 6:1
Zwycięzca 3. 20 lutego 2022 Delray Beach Twarda Stany Zjednoczone Reilly Opelka 7:6(1), 7:6(4)
Finalista 6. 26 lutego 2022 Acapulco Twarda Hiszpania Rafael Nadal 4:6, 4:6
Zwycięzca 4. 21 maja 2022 Lyon Ceglana Słowacja Alex Molčan 6:3, 6:7(3), 6:1
Finalista 7. 6 sierpnia 2022 Los Cabos Twarda Daniił Miedwiediew 5:7, 0:6
Finalista 8. 14 stycznia 2023 Auckland Twarda Francja Richard Gasquet 6:4, 4:6, 4:6
Finalista 9. 19 lutego 2023 Buenos Aires Ceglana Hiszpania Carlos Alcaraz 3:6, 5:7
Zwycięzca 5. 26 lutego 2023 Rio de Janeiro Ceglana Hiszpania Carlos Alcaraz 5:7, 6:4, 7:5

Gra podwójna (1–0)

[edytuj | edytuj kod]
Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Partner Przeciwnicy Wynik finału
Zwycięzca 1. 6 maja 2018 Estoril Ceglana Wielka Brytania Kyle Edmund Holandia Wesley Koolhof
Nowa Zelandia Artem Sitak
6:4, 6:2

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Estoril Open: Kyle Edmund & Cameron Norrie win first ATP doubles title, „BBC Sport”, 7 maja 2018 [dostęp 2018-05-23] (ang.).
  2. Marcin Motyka, ATP Auckland: Tennys Sandgren wygrał turniej niespodzianek. Pierwszy tytuł Amerykanina [online] [dostęp 2019-01-12] (pol.).
  3. ATP Staff: Ramos-Vinolas Captures Estoril Crown. ATP Tour, 2021-05-02. [dostęp 2021-05-02]. (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]