Przejdź do zawartości

Budownictwo społeczne

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Budownictwo społeczne – jedna z form budownictwa mieszkalnego, prowadzona m.in. przez towarzystwa budownictwa społecznego (od 2021 r. na mocy ustawy z dnia 10 grudnia 2020 r. o zmianie niektórych ustaw wspierających rozwój mieszkalnictwa[1] społeczne inicjatywy mieszkaniowe) działającego na podstawie ustawy z dnia 26. października 1995 r. o niektórych formach popierania budownictwa mieszkaniowego[2]. Oferta TBS skierowana była dla osób mniej zamożnych, których nie stać na kupno lub wynajmowanie mieszkania na wolnym rynku.

Mieszkania na wynajem (czynszowe) realizowane były w oparciu o kredyt Krajowego Funduszu Mieszkaniowego (finansujący do 70% wartości inwestycji) oraz ze środków osób fizycznych lub prawnych (30%). Lokator spłacał kredyt w czynszu. Oprocentowanie kredytu wynosiło 50% stopy redyskonta weksli NBP i był to najtańszy kredyt na rynku przeznaczony na finansowanie budownictwa mieszkaniowego.

Partycypant

[edytuj | edytuj kod]

Partycypant to osoba fizyczna bądź prawna zainteresowana współrealizacją i współfinansowaniem budowy mieszkania. Partycypant nie posiadał prawa własności mieszkania a jedynie prawo do wskazania najemcy. Prawo partycypanta do wskazania najemców było prawem dziedzicznym i zbywalnym, tj. można je było odsprzedać na rynku wtórnym.

Partycypantem mogli być:

  • rodzice, którzy chcieli zapewnić mieszkanie swoim dzieciom lub osobom bliskim,
  • pracodawcy, którzy chcieli pozyskać mieszkania dla swoich pracowników np. w ramach funduszu socjalnego, bądź też w celu przyciągnięcia potrzebnej kadry,
  • właściciele prywatnych budynków lub kamienic, którzy chcieli zwolnić mieszkania w swoim budynku i przenieść lokatorów do mieszkań TBS,
  • gmina, chcąca pozyskać mieszkania socjalne dla najbardziej potrzebujących.

Partycypant uczestniczący w TBS nie mógł jednocześnie najmować mieszkania, którego budowę współfinansował.

Najemca

[edytuj | edytuj kod]

Dochód gospodarstwa domowego najemcy w dniu zawarcia umowy najmu nie mógł być wyższy niż 1,3 przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w danym województwie, ogłoszonego przed dniem zawarcia umowy najmu i powiększonego o:

  • 20% dla gospodarstwa jednoosobowego,
  • 80% dla gospodarstwa 2 – osobowego,
  • dalsze 40% na każdą dodatkową osobę w gospodarstwie o większej liczbie osób.

Dodatkowym ograniczeniem był wymóg, że wskazany najemca lub osoba zgłoszona do wspólnego zamieszkania w mieszkaniach TBS nie mogła posiadać tytułu prawnego do innego lokalu mieszkalnego w danej miejscowości.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]