Przejdź do zawartości

Boris Władimirow

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Boris Władimirow
Борис Владимиров
generał porucznik generał porucznik
Data i miejsce urodzenia

14 kwietnia 1905
Aleksandropol (obecnie Giumri)

Data i miejsce śmierci

1 maja 1978
Moskwa

Przebieg służby
Lata służby

1921–1960

Siły zbrojne

Armia Czerwona
Armia Radziecka

Stanowiska

dowódca 311 Dywizji Piechoty

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego
Order Lenina Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Suworowa II klasy (ZSRR) Order Wojny Ojczyźnianej II klasy Medal „Za obronę Leningradu” Medal „Za wyzwolenie Warszawy” Medal „Za zdobycie Berlina” Legionista Legii Zasługi (USA) Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari

Boris Aleksandrowicz Władimirow (ros. Борис Александрович Владимиров, ur. 1 kwietnia?/14 kwietnia 1905 w Aleksandropolu (obecnie Giumri), zm. 1 maja 1978 w Moskwie) – radziecki generał porucznik.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Od czerwca 1921 służył w Armii Czerwonej, w 1925 ukończył szkołę piechoty, był dowódcą plutonu, kompanii i batalionu, a od 1937 starszym wykładowcą taktyki na kursach doskonalenia kadry oficerskiej w Tomsku. W czerwcu 1941 został zastępcą dowódcy 365 pułku piechoty w Krasnojarsku, w lipcu-sierpniu 1941 był oficerem Syberyjskiego Okręgu Wojskowego w Nowosybirsku, potem szefem sztabu 143 Zapasowej Brygady w Krasnojarsku, a od grudnia 1941 dowódcą 140 Zapasowej Brygady Piechoty, z którą w lutym 1942 został skierowany na front. Uczestniczył w wojnie z Niemcami, od marca 1942 do kwietnia 1943 jako dowódca 140 Brygady Piechoty w składzie 54 Armii i 8 Armii na Froncie Leningradzkim i Wołchowskim, a od marca 1943 do maja 1945 dowódca 311 Dywizji Piechoty na Froncie Wołchowskim, od czerwca do sierpnia 1944 2 Białoruskim, od sierpnia do grudnia 1944 1 Nadbałtyckim, następnie 1 Białoruskim. Brał udział w operacji nowo-kiriszskiej, mgińskiej, kiriszskiej, nowogrodzko-łużskiej, połockiej, rieżycko-dwinskiej, nadbałtyckiej, wiślańsko-odrzańskiej, pomorskiej i berlińskiej. W maju 1942 został ranny. 2 listopada 1944 otrzymał stopień generała majora. W styczniu 1945 wyróżnił się podczas walk nad Wisłą i zajmowaniu Piły. W 1947 ukończył Wyższe Kursy Akademickie przy Wyższej Akademii Wojskowej im. Woroszyłowa, później dowodził korpusem piechoty i był zastępcą szefa sztabu wojsk powietrznodesantowych, 8 sierpnia 1955 został generałem porucznikiem, w 1960 został przeniesiony do rezerwy. Był honorowym obywatelem miasta Kiriszy. Został pochowany na Cmentarzu Wwiedieńskim.

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

i inne.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]