Black Diamond Bay
| Wykonawca utworu z albumu Desire | |
| Bob Dylan | |
| Wydany | |
|---|---|
| Nagrywany | |
| Gatunek | |
| Długość |
7:30 |
| Twórca |
Bob Dylan |
| Producent | |
| Wydawnictwo | |
Black Diamond Bay – piosenka skomponowana przez Boba Dylana, nagrana przez niego w lipcu 1975 r., wydana na albumie Desire w styczniu 1976 r.
Historia i charakter utworu
[edytuj | edytuj kod]Utwór ten został nagrany w Studio E Columbia Recording Studios w Nowym Jorku 30 lipca 1975 r. Była to czwarta sesja nagraniowa tego albumu. Producentem sesji był Don DeVito[1].
Kolejna piosenka albumu, która jest wyraźnie kinematograficzna, łącząc filmowe elementy z „Lily, Rosemary and the Jack of Hearts” ze zwariowanymi książkami humorystycznymi i narracyjnością typu „Bob Dylan’s 115th Dream”. Utwór ten jest więc typem piosenki, której odpowiednik w naszym kręgu kulturowym jest niełatwy do znalezienia. Tego typu zwariowane i absurdalne opowieści nazywa się w j. angielskim „shaggy-dog stories”. W tej piosence mamy zmieszane takie elementy jak kobieta, kapelusz typu panama, Grek, pierścień, żołnierz, trzęsienie ziemi, wulkan, Walter Cronkite i na dodatek prawdziwa miłość. Jak wiele tego typu piosenek Dylana nadaje się więc do dekonstrukcji. Często więc wskazuje się na wpływy powieści Josepha Conrada „Victory”, której elementy: tajemnicza kobieta, hotel, wulkan i „black diamond bay” czyli port węglowy powtarzają się u Dylana. Według tej interpretacji piosenka byłaby unowocześnioną, halucynacyjną wersją powieści. Piosenka ta także wydaje się mieć dwóch narratorów - bowiem z pewnością osoba z ostatniej zwrotki nie jest osobą, która opisuje całą akcje aż do tego momentu. Sama „zatoka czarnego diamentu” wydaje się być metaforą zniszczonego miejsca, w którym jego mieszkańcy prowadzą dalej bezcelowe i beznadziejne życie[2].
Mimo zwięzłości tekstu, Dylan i Levy potrafili ukazać rozwój i przemiany postaci. Niektóre partie piosenki zawierają ostrą ironię (np. scena oglądania przez narratora telewizji)[3].
Piosenka ta stanowi oprawę muzyczną eksperymentalnego filmu Jamesa Benninga „11 x 14”.
Muzycy
[edytuj | edytuj kod]- Sesja 4
- Bob Dylan - gitara, wokal
- Scarlet Rivera - skrzypce
- Sheena Seidenberg - tamburyn, kongi
- Rob Rothstein - gitara basowa
- Howie Wyeth - perkusja
Dyskografia
[edytuj | edytuj kod]Wykonania piosenki przez innych artystów
[edytuj | edytuj kod]- Ronald Born na albumie różnych wykonawców May Your Song Always Be Sung: The Songs of Bob Dylan, Volume 3 (2003)
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Paul Williams. Bob Dylan. Performing Artist 1974-1986. The Middle Years. Omnibus Press. Nowy Jork, 1994 ISBN 0-7119-3555-6
- Clinton Heylin. Bob Dylan. The Recording Sessions. St. Martin Press. Nowy Jork, 1995 ISBN 0-312-13439-8
- Oliver Trager. Keys to the Rain. Billboard Books. Nowy Jork, 2004 ISBN 0-8230-7974-0