Białak jasnopomarańczowy
Górna strona owocnika Tyromyces kmetii | |
Systematyka | |
Domena | |
---|---|
Królestwo | |
Typ | |
Klasa | |
Rząd | |
Rodzina | |
Rodzaj | |
Gatunek |
białak jasnopomarańczowy |
Nazwa systematyczna | |
Tyromyces kmetii (Bres.) Bondartsev & Singer Annls. mycol.' 39(1): 52 (1941) |
Białak jasnopomarańczowy (Tyromyces kmetii (Bres.) Bondartsev & Singer) – gatunek grzybów z rzędu żagwiowców (Polyporales)[1].
Systematyka i nazewnictwo
[edytuj | edytuj kod]Pozycja w klasyfikacji: Tyromyces, Incrustoporiaceae, Polyporales, Incertae sedis, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy zdiagnozował go Giacomo Bresàdola w 1897 r. jako Polyporus kmetii, do rodzaju Tyromyces przenieśli go Appollinaris Semenovich Bondartsev i Rolf Singer w 1941 r.[1]
- Leptoporellus kmetii (Bres.) Spirin 2001
- Leptoporus kmetii (Bres.) Pilát 1938
- Polyporus ferroaurantius Romell 1911
- Polyporus kmetii Bres. 1897
Nazwę polską zaproponował W. Wojewoda w 2003 r. W polskim piśmiennictwie mykologicznym gatunek ten opisywany był w 1967 r. przez S. Domańskiego jako białak Kmieta[3].
Morfologia
[edytuj | edytuj kod]Jednoroczne. Kształt półkolisty lub wydłużony, czasami resupinowaty, do podłoża przyrośnięty dość słabo. Trzonu brak. Rozmiar około 1,2 × 2 cm, grubość 0,4 cm. Górna powierzchnia filcowato owłosiona krótkimi włoskami. W stanie świeżym ma barwę pomarańczowożółtą, w stanie suchym morelową. Obrzeże o szerokości około 2–3 mm, białawe, dwustronnie owłosione. Miąższ biały, jędrny, gąbczasty, w smaku łagodny. Hymenofor o kremowej barwie, rurkowaty. Rurki o długości do 4 mm, o cienkich ścianach i nieco zaostrzonych porach. Na 1 mm znajduje się zazwyczaj 3–4 pory, ale niektóre są większe i osiągają średnicę do 0,5 mm[4].
- Cechy mikroskopowe;
System strzępkowy dimityczny. Zewnętrzna warstwa owocnika zbudowana z równolegle ułożonych strzępek o grubości do 25 µm. Strzępki posiadają sprzążki i są cienkościenne lub nieco grubościenne, w KOH barwią się na różowo. Strzępki kontekstu bezładnie, gęsto ułożone, o grubości 4,5–8 μm krótkie, cienkościenne, z dużymi sprzążkami. Cystyd brak, występują natomiast rozproszone, cienkościenne, bezbarwne, rozgałęzione niemal gruszkowate cystydiole o wrzecionowatych lub brodawkowatych szczytach o wymiarach 25 × 12 μm. Podstawki krótko maczugowate o rozmiarach 20 × 8 μm, z czterema sterygmami, każda o długości 3,4 μm. Zarodniki szerokoelipsoidalne, o bezbarwnych, cienkich ścianach, rozmiarach 3,6–4 × 2,4–3 µm, z jedną dużą gutulą, nieamyloidalne[4].
Występowanie
[edytuj | edytuj kod]Znane jest występowanie tego gatunku w Europie. Japonii[5], oraz w Ameryce Północnej. Wszędzie jest rzadki. w Europie znany z kilku tylko stanowisk[4]. W piśmiennictwie naukowym na terenie Polski do 2003 r. podano tylko jedno stanowisko bez bliższej lokalizacji. Prawdopodobnie jest bardzo rzadki[3].
Saprotrof rozwijający się na martwym drewnie drzew liściastych. Obserwowano jego występowanie na drewnie olszy, brzozy, grabu, leszczyny, buka, śliwy, dębu i jarząbu[4].
Grzyb niejadalny. Saprotrof wywołujący białą zgniliznę drewna[4].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c Index Fungorum [online] [dostęp 2020-11-19] (ang.).
- ↑ Species Fungorum. [dostęp 2017-10-21]. (ang.).
- ↑ a b Władysław Wojewoda, Checklist of Polish Larger Basidiomycetes. Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003, ISBN 83-89648-09-1
- ↑ a b c d e Mycobank. Tyromyces kmetii. [dostęp 2017-10-21].
- ↑ Discover Life Maps. [dostęp 2017-10-21].