Bess Truman
 Bess Truman pomiędzy rokiem 1944 a 1953 | |
| Data i miejsce urodzenia |
13 lutego 1885 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
18 października 1982 |
| Pierwsza dama Stanów Zjednoczonych | |
| Okres |
od 12 kwietnia 1945 |
| Poprzedniczka | |
| Następczyni | |
| Druga dama Stanów Zjednoczonych | |
| Okres |
od 20 stycznia 1945 |
| Poprzedniczka | |
| Następczyni | |
| |
Elizabeth Virginia Wallace Truman (ur. 13 lutego 1885 w Independence, zm. 18 października 1982 tamże) – w 1945 druga, a od 1945 do 1953 pierwsza dama Stanów Zjednoczonych, żona 33. prezydenta USA Harry’ego S. Trumana.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Elizabeth Virginia Wallace urodziła się 13 lutego 1885 roku w Independence, jako córka Davida Willocka Wallace’a i jego żony Madge Gates[1]. Miała troje rodzeństwa, a w domu była nazywana „Bess”[1]. Uczęszczała do lokalnej szkoły średniej, którą ukończyła w 1901 roku[2]. Dwa lata później jej ojciec popełnił samobójstwo[3]. Elizabeth, jako najstarsza z rodzeństwa, pomagała matce w obowiązkach domowych[3].
Swojego przyszłego męża, Harry’ego Trumana, poznała w 1890 roku w prezbiteriańskiej szkółce niedzielnej[1]. Po śmierci ojca, jej kontakty z Trumanem były częstsze, choć początkowo nie wiązała z nim swojej przyszłości[3]. W 1911 roku odrzuciła jego oświadczyny[3]. Sześć lat później Truman ponowił propozycję małżeństwa i został przyjęty, a zaraz potem zmobilizowany do walki na froncie I wojny światowej we Francji[3]. Po powrocie z wojny, wzięli ślub w dniu podpisania traktatu wersalskiego, 28 czerwca 1919[4]. W podróż poślubną udali się do Chicago, Detroit i Port Huron, a następnie zamieszkali w rodzinnym Independence[4].
Gdy Truman został senatorem, w 1935 roku, oboje przeprowadzili się do Waszyngtonu[4]. Ponieważ uposażenie w wysokości 10 tysięcy dolarów rocznie, nie wystarczało im na utrzymanie, Truman zatrudnił swoją żonę, jako sekretarkę, co spowodowało oskarżenia o nepotyzm[5]. W tym czasie Bess pomagała pisać przemówienia i prowadziła korespondencję[5]. Truman niemal wszystkie decyzje konsultował z żoną, także w czasie prezydentury[5].
W 1944 roku, Partia Demokratyczna wysunęła kandydaturę Trumana na wiceprezydenta[5]. Spotkało się to ze sprzeciwem jego żony, lecz po nacisku Roosevelta, Truman zgodził się kandydować[5]. Oboje odmówili wówczas przeprowadzenia się do rezydencji wiceprezydentów[5]. Druga dama nie lubiła życia stolicy i trzymała się z dala od plotek i rozgłosu[5]. Gdy 12 kwietnia 1945 roku, zmarł Franklin Delano Roosevelt, Truman został zaprzysiężony na prezydenta, a jego żona została nową pierwszą damą[6].
Dopóki Eleanor Roosevelt nie opuściła Białego Domu, Trumanowie mieszkali w Blair House[7]. Ze względu na żałobę po zmarłym prezydencie, odbywało się mniej oficjalnych przyjęć i imprez, co odpowiadało nowej pierwszej damie[7]. Bess nie lubiła także konferencji prasowych, które organizowała rzadko – najczęściej odpowiadała pisemnie na pytania do niej skierowane[7]. Biuletyny prasowe i informacyjne były wydawane przez jej sekretarkę, Edith Helm[8]. Pierwsza dama prowadziła księgi wydatków, sprawdzała czystość w Białym Domu, nadzorowała menu i osobiście robiła zakupy[9]. W trakcie kadencji, obowiązki spowodowały, że prezydent coraz mniej czasu spędzał z żoną i rzadziej się jej radził[10]. Informował ją jednak o przebiegu konferencji poczdamskiej i o planach użycia broni atomowej przeciwko Japonii[11].
W 1948 roku Bess była przeciwna ponownemu kandydowaniu męża na prezydenta[12]. Zgodnie z przewidywaniami ośrodków badań opinii publicznej, Truman miał niewielkie szanse na zwycięstwo z republikaninem Thomasem Deweyem[12]. Kiedy jednak prezydent postanowił wystartować w wyborach, pierwsza dama wsparła tę decyzję i uczestniczyła w kampanii[12]. Druga kadencja była dużym obciążeniem dla Trumanów, ze względu na ataki republikanów, strajki w większości kraju i wybuch wojny koreańskiej w 1950 roku[13]. Gdy w maju 1952 w Białym Domu rozpoczął się remont, para prezydencka przeniosła się do Blair House[13]. W tym samym roku, zgodnie z 22. poprawką do Konstytucji, Truman mógł ubiegać się o jeszcze jedną kadencję prezydencką[13]. Bess jednak wyraziła stanowczy sprzeciw i Harry nie zgodził się kandydować[13].
Po wyprowadzce z Białego Domu, Trumanowie powrócili do Independence[14]. Była pierwsza dama unikała polityki i życia publicznego, zajęła się czytaniem kryminałów i pisaniem pamiętników[14]. Harry zmarł 26 grudnia 1972 roku[14]. Jako wdowa, Bess nie zmieniła swojego stylu życia, nadal strzegąc prywatności i utrzymując kontakt z córką i wnukami[15]. Chorowała na artretyzm i stopniowo traciła wzrok[15]. Zmarła 18 października 1982 roku[15].
Życie prywatne
[edytuj | edytuj kod]Elizabeth Virginia Wallace wyszła za mąż za Harry’ego Trumana 28 czerwca 1919 roku w Independence[4]. Ślub odbył się w obrządku episkopalnym[4]. Mieli jedną córkę, Margaret (ur. 17 lutego 1924)[4].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c Pastusiak 2012 ↓, s. 428.
- ↑ Pastusiak 2012 ↓, s. 429.
- ↑ a b c d e Pastusiak 2012 ↓, s. 430.
- ↑ a b c d e f Pastusiak 2012 ↓, s. 431.
- ↑ a b c d e f g Pastusiak 2012 ↓, s. 432.
- ↑ Pastusiak 2012 ↓, s. 433.
- ↑ a b c Pastusiak 2012 ↓, s. 434.
- ↑ Pastusiak 2012 ↓, s. 435.
- ↑ Pastusiak 2012 ↓, s. 437.
- ↑ Pastusiak 2012 ↓, s. 438.
- ↑ Pastusiak 2012 ↓, s. 439.
- ↑ a b c Pastusiak 2012 ↓, s. 440.
- ↑ a b c d Pastusiak 2012 ↓, s. 441.
- ↑ a b c Pastusiak 2012 ↓, s. 442.
- ↑ a b c Pastusiak 2012 ↓, s. 443.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Longin Pastusiak: Panie Białego Domu. Toruń: Adam Marszałek, 2012. ISBN 978-83-7780-322-6. (pol.).
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Elizabeth Virginia Wallace Truman. Biały Dom. [dostęp 2016-11-25]. (ang.).
