Przejdź do zawartości

Bent Sørensen

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Bent Sørensen
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

18 lipca 1958
Borup k. Ringsted

Pochodzenie

duńskie

Gatunki

muzyka poważna, muzyka współczesna

Zawód

kompozytor

Wydawnictwo

Dacapo Records

Powiązania

Edition Wilhelm Hansen

Strona internetowa

Bent Sørensen (ur. 18 lipca 1958 w Borup koło Ringsted)[1][2] – duński kompozytor muzyki współczesnej.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Studiował kompozycję pod kierunkiem Iba Nørholma w Królewskim Duńskim Konserwatorium Muzycznym w Kopenhadze (1983–1987) oraz Pera Nørgårda w Królewskim Jutlandzkim Konserwatorium Muzycznym w Aarhus (1988–1990)[1][2]. Wpływ tych kompozytorów spowodował odejście od fascynującej go początkowo muzyki ludowej i wprowadził do jego twórczości stylistyczną otwartość i dbałość o detale[2].

W 2011 był kompozytorem-rezydentem brytyjskiego Huddersfield Contemporary Music Festival[3]. Od 2008 jest profesorem wizytującym na Wydziale Kompozycji Królewskiej Akademii Muzycznej w Londynie[4].

Sørensen komponował na zamówienie Arditti Quartet, London Sinfonietta, Ensemble Modern, Ensemble InterContemporain, Fundacji Calouste Gulbenkiana, BBC i Danmarks Radio[2]. Swoje kompozycje dedykował m.in. puzoniście Christianowi Lindbergowi (Birds and Bells) i pianiście Leifowi Ove Andsnesowi (II koncert fortepianowy La Mattina)[5].

Twórczość

[edytuj | edytuj kod]

Pierwszy sukces osiągnął już w latach 80. kwartetami smyczkowymi: Alman (1984), Adieu (1986), Angels’ Music (1988) i Schrie und Melancholie (1994), które nadal zaliczane są do jednych z najważniejszych dzieł kompozytora[5]. W latach 90. zaczął odchodzić od muzyki kameralnej, sięgając po duże formy orkiestrowe. W 1992 skomponował The Echoing Garden na orkiestrę z chórem i solistami do tekstów Szekspira, Cohena i Rilkego, a rok później koncert skrzypcowy Sterbende Gärten, który w 1996 otrzymał nagrodę muzyczną Rady Nordyckiej[2]. Następne bardziej znaczące kompozycje to m.in. koncert Birds and Bells na puzon i 14 instrumentów (1995), Symfonia (1996) oraz koncert fortepianowy La Notte (1998)[5].

W 2008 ukończył swój niezwykły utwór Sounds Like You, w zamierzeniu którego publiczność sal koncertowych w Bergen i Kopenhadze staje się jednym z wykonawców[6]. Ogromnym sukcesem okazał się jego koncert potrójny L'isola della città na wielką orkiestrę i trio fortepianowe (2015), określony przez krytykę jako kompozycja „ogłuszająco cicha”[6]. Utwór ten przyniósł Sørensenowi w 2018 prestiżową nagrodę Grawemeyer Award for Music Composition[7][8].

Sørensen kształtuje formę poprzez rozpraszanie i rozdrabnianie początkowego zamysłu kompozycyjnego, umyślne zacierając jego kontury[9][10]. Takie zagęszczenie muzycznej narracji jest jego indywidualną transformacją polifonicznej idei przejętej od Nørgårda[9]. Czyni to poprzez powtarzające się ćwierćtony, glissanda, tremola i szybkie staccato. Technika ta przywodzi skojarzenie z malarskim puentylizmem Seurata[10].

Wybrane kompozycje

[edytuj | edytuj kod]

(na podstawie materiałów źródłowych[1][10][11])

  • Trotto na zespół kameralny (1983), wyk. polskie Warszawska Jesień 1984
  • Kwartety smyczkowe:
    • Alman (1984)
    • Adieu (1986)
    • Angels’ Music (1988)
    • Schrie und Melancholie (1994)
  • The lady of Shalott na skrzypce lub altówkę (1987), wyk. polskie Warszawska Jesień 2002
  • Funeral Peocession na skrzypce i altówkę solo oraz 6 instrumentów (1989)
  • The Echoing Garden na orkiestrę z chórem i solistami, tekst: William Szekspir, Albert Cohen i Rainer Maria Rilke (1992)
  • Sterbende Gärten na skrzypce i orkiestrę (1993)
  • Birds and Bells na puzon i 14 instrumentów (1995)
  • The Birds of Lament na dwa puzony i perkusję (1995)
  • Symfonia (1996), wyk. polskie Warszawska Jesień 2001
  • koncert fortepianowy La Notte (1998), wyk. polskie Warszawska Jesień 1998
  • Sinful Songs na duży zespół kameralny (1998)
  • Shadow Siciliano na gitarę (1997)
  • The Wings of the Night na kwartet smyczkowy i puzon (1997), wyk. polskie Warszawska Jesień 1998
  • The Lady and the Lark na altówkę i duży zespół instrumentalny (1997)
  • The Night of no Moon na duży zespół kameralny (1999)
  • 7 Sehnsüchte na skrzypce i fortepian (1999)
  • Looking of Darkness na akordeon (2000)
  • Lulabies na fortepian (2000), wyk. polskie Warszawska Jesień 2014
  • Wokaliza na mezzosopran i skrzypce, tekst: Peter Asmussen (2001)
  • 6 pieśni na mezzosopran i skrzypce, teksty: Ono no Komachi i Hwang Chin-i (2001)
  • Cavatina na mezzosopran, skrzypce i fortepian, tekst: Peter Asmussen (2001)
  • Nocturnal na kwartet smyczkowy i puzon (2001)
  • The Hill of the Heartless Giant na kontrabas (2001)
  • The Weeping White Room na flet, obój, perkusję, fortepian i instrumenty smyczkowe (2002)
  • Intermezzi na dwa mezzosoprany, sześć skrzypiec i orkiestrę (2003)
  • Under the Sky, opera, libretto: Peter Asmussen (2003)
  • Phantasmagoria na skrzypce, wiolonczelę i fortepian (2007)
  • Sounds Like You na dwóch aktorów, chór, orkiestrę i publiczność (2008)
  • II koncert fortepianowy La Mattina na fortepian, orkiestrę i live electronics ad libitum (2009)
  • It is pain flowing down slowly on a white wall na akordeon i instrumenty smyczkowe (2010)
  • Tunnels de lumière na orkiestrę (2010)
  • Gondole na skrzypce, altówkę i wiolonczelę (2010)
  • Schattenlinie na altówkę, klarnet i fortepian (2010)
  • Serenidad na klarnet, orkiestrę i taśmę (2012)
  • Doll Steps in Venice na klarnet i orkiestrę (2013)
  • Rosenbad – Papillons na fortepian, dwoje skrzypiec, altówkę i wiolonczelę (2013)
  • koncert na trąbkę (2013)
  • Ständchen na orkiestrę (2013)
  • Behind a Backyard na sopran i orkiestrę (2013)
  • Pantomime – Papillons na fortepian i orkiestrę (2014)
  • Mignon – Papillons na fortepian i instrumenty smyczkowe (2014)
  • koncert potrójny L'isola della città na wielką orkiestrę i trio fortepianowe (2015)

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c Jabłoński 2007 ↓, s. 36.
  2. ↑ a b c d e Publikacja w zamkniętym dostępie – wymagana rejestracja, też płatna, lub wykupienie subskrypcji Erik H.A. Jakobsen: Sørensen, Bent. [w:] Oxford Music Online. Grove Music Online [on-line]. 2004-04-19. [dostęp 2018-08-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-08-11)]. via Oxford University Press. (ang.).
  3. ↑ Bent Sørensen – snapshot. [w:] Music Sales Classical [on-line]. [dostęp 2018-08-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-05-08)]. (ang.).
  4. ↑ Staff – Bent Sørensen. [w:] Royal Academy of Music [on-line]. [dostęp 2018-08-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-03)]. (ang.).
  5. ↑ a b c Karl Aage Rasmussen: Bent Sørensen – long bio. [w:] Music Sales Classical [on-line]. [dostęp 2018-08-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-08-14)]. (ang.).
  6. ↑ a b Andrew Mellor: Contemporary composer: Bent Sørensen. [w:] Gramophone [on-line]. 2017-11-28. [dostęp 2018-08-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-08-11)]. (ang.).
  7. ↑ 2018 Recipient – Bent Sorensen. [w:] Grawemeyer Award for Music Composition [on-line]. [dostęp 2018-08-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-08-11)]. (ang.).
  8. ↑ Zachary Woolfe: Hear the Piece That Won One of Music’s Biggest Prizes. [w:] The New York Times. Music [on-line]. 2017-11-28. [dostęp 2018-08-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-08-11)]. (ang.).
  9. ↑ a b Jabłoński 2007 ↓, s. 37.
  10. ↑ a b c Jakobsen 2004 ↓.
  11. ↑ Bent Sørensen – works. [w:] Music Sales Classical [on-line]. [dostęp 2018-08-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-08-14)]. (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Maciej Jabłoński: Sørensen Bent. W: Encyklopedia muzyczna PWM. Elżbieta Dziębowska (red.). Wyd. I. T. 10: Sm–Ś część biograficzna. Kraków: PWM, 2007. ISBN 978-83-224-0866-7. (pol.).
  • Erik H.A. Jakobsen: Sørensen, Bent. W: The New Grove Dictionary of Music and Musicians, vol. S. Oxford University Press, 2004. ISBN 978-0-19-517067-2. (ang.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Bent_Sørensen&oldid=74505510”