Przejdź do zawartości

Antoni Plutyński

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Antoni Plutyński (ur. 21 lutego 1885 w Krakowcu, zm. 29 marca 1960 w Warszawie) – polski historyk, badacz dziejów XIX wieku, ekonomista, absolwent Uniwersytetu Lwowskiego, uczeń Szymona Askenazego.

Był członkiem Ligi Narodowej w latach 19051914[1].

Wybrane publikacje

[edytuj | edytuj kod]
  • Walka na Górnym Śląsku, Lwów: skł. gł. w Tow. Wydawniczem we Lwowie 1905.
  • (Antek Pluta pseud.), Moskale nie wrócą! (trzy rozmowy), Lublin 1915.
  • Uwagi o naprawie Rzeczypospolitej, Warszawa: E. Wende 1923.
  • Wypłacalność Niemiec a kraje rolnicze Europy, Warszawa: Księg. Rolnicza 1929.
  • Polska na tle światowego kryzysu finansowego, Warszawa: "Przegląd Powszechny" 1932.
  • Romana Dmowskiego Świat powojenny i Polska, Warszawa: Wydaw. "Przeglądu Politycznego" 1932.
  • Upadek gospodarczy Prus Wschodnich, Poznań 1932.
  • Bezdzietne Niemcy a Polska, Warszawa: Gebethner i Wolff 1933.
  • The German paradox : a study of German political and economic life, with special consideration of the problem of East Prussia, London: Wishart 1933.
  • Wielkie roboty publiczne : zarys planu finansowania i amortyzacji, Warszawa: Gebthner i Wolff 1935.
  • Śląsk i Pomorze, Warszawa: Wojskowy Instytut Naukowo-Oświatowy 1937.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Stanisław Kozicki, Historia Ligi Narodowej (okres 1887-1907), Londyn 1964, s. 581.