Anna Zawadzka
| Data i miejsce urodzenia |
8 lutego 1919 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
22 czerwca 2004 |
| Organizacja harcerska | |
| wiceprzewodnicząca ZHP | |
| Okres sprawowania |
od 1990 |
| członkini Głównej Kwatery Harcerek | |
| Okres sprawowania |
od 1947 |
| zastępczyni komendantki Warszawskiej Chorągwi Harcerek | |
| Okres sprawowania |
od 1945 |
Anna Zawadzka (ur. 8 lutego 1919 w Warszawie, zm. 22 czerwca 2004 tamże) – anglistka, nauczycielka i autorka podręczników, instruktorka harcerska[1][2].
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Córka Józefa Zawadzkiego i Leony z domu Siemieńskiej, siostra Tadeusza Zawadzkiego ps. Zośka. W czasie nauki w gimnazjum wstąpiła do 14 Warszawskiej Żeńskiej Drużyny Harcerskiej im. Królowej Jadwigi (WŻDH)[3]. W 1937 roku ukończyła kurs drużynowych w Ignalinie[3]. W latach 1937–1942 drużynowa 14 WŻDH.
Podczas obrony Warszawy we wrześniu 1939 roku pracowała w Pomocniczym Szpitalu Harcerskim oraz schronisku zorganizowanym przez Komendę Pogotowia Harcerek[3]. W czasie okupacji niemieckiej uczyła dzieci w tajnym Gimnazjum im. Królowej Jadwigi[3]. W latach 1942–1944 była komendantką Hufca Szarych Szeregów Śródmieście. Uczestniczyła w powstaniu warszawskim.
Po II wojnie światowej pracowała w liceach warszawskich oraz na Uniwersytecie Warszawskim jako nauczycielka logiki i języka angielskiego. Po zakończeniu wojny była nadal aktywną uczestniczką życia harcerskiego. W latach 1945–1946 zastępczyni komendantki Warszawskiej Chorągwi Harcerek ZHP, następnie w 1947–1948 członkini Głównej Kwatery Harcerek ZHP. Po odrodzeniu ZHP w latach 1956–1958 kierowniczka Wydziału Kształcenia Chorągwi Warszawskiej.
W latach 80. brała udział w reformowaniu Związku Harcerstwa Polskiego, była członkiem „bandy czworga” wraz z Stefanem Mirowskim, Jankiem Rossmanem i Haliną Wiśniewską. Włączyła się w odnowę ZHP, co przyniosło między innymi po IX/XXVI Zjeździe ZHP przywrócenie tradycyjnego prawa i przyrzeczenia harcerskiego.
W latach 1990–1993 była wiceprzewodniczącą ZHP. Autorka kilku monografii poświęconych polskiemu harcerstwu.
Została pochowana na cmentarzu Powązkowskim, (kwatera K, rz. 1, m. 23-24)[4].
Publikacje
[edytuj | edytuj kod]- Dzieje harcerstwa żeńskiego w Polsce w latach 1911−1948/49, Warszawa 2004[5].
- Tadeusz Zawadzka „Zośka”, Warszawa 2001.
- Gawędy o tych które przewodziły Cz. 1: Olga Małkowska, Jadwiga Falkowska, Józefina Łapińska, Jadwiga Zwolakowska", Wyd. 2, Warszawa 2001[6].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Katarzyna Nosidlak, W sprawie lektur – 65 lat później, „Języki Obce w Szkole” (1), 2022, s. 19–26, ISSN 0446-7965 [dostęp 2023-04-20] (pol.).
- ↑ Janusz Wojtycza, Harcerski słownik biograficzny, Muzeum Harcerstwa, 2006, s. 253, ISBN 978-83-923571-1-7 [dostęp 2023-04-20] (pol.).
- ↑ a b c d Historia ZHP pisana przez kobiety [online], Związek Harcerstwa Polskiego, 21 grudnia 2023 [dostęp 2023-12-22] (ang.).
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: DOMASZEWSCY i ZAWADZCY, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-06-21].
- ↑ Anna Zawadzka, Dzieje harcerstwa żeńskiego w Polsce w latach 1911-1948/49, Warszawa: "Horyzonty", 2004, ISBN 978-83-89037-77-0 [dostęp 2023-12-22].
- ↑ Anna Zawadzka, Gawędy o tych które przewodziły. Cz. 1: Olga Małkowska, Jadwiga Falkowska, Józefina Łapińska, Jadwiga Zwolakowska, Wyd. 2, Warszawa: Horyzonty, 2001, ISBN 978-83-86873-93-7 [dostęp 2023-12-22].