Przejdź do zawartości

Anatolij Zubrycki

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Anatolij Zubrycki
Pełne imię i nazwisko

Anatolij Fedorowycz Zubrycki

Data i miejsce urodzenia

20 listopada 1920
Odessa

Data i miejsce śmierci

17 lutego 2005
Odessa

Wzrost

175 cm

Pozycja

bramkarz

Kariera juniorska
Lata Klub
1934–1935 Pałac Pionierów Odessa
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
1936–1939 Burewisnyk Odessa
1939 Dynamo Odessa 8 (0)
1940 Charczowyk Odessa 26 (0)
1941 OdWO Odessa
1942 Gloria-Ford Odessa
1943 Wiktoria Odessa
1944–1952 Dynamo Kijów 140 (0)
1953 Lokomotiw Moskwa 9 (0)
1954–1955 Buriewiestnik Kiszyniów 27 (0)
Kariera trenerska
Lata Drużyna
1955–1956 Kołhospnyk Połtawa
1956–1958 Dynamo Kijów (asystent)
1959–1962 Czornomoreć Odessa
1963 Dnipro Dniepropetrowsk
1963 Dynamo Kijów
1964–1965 Dnipro Dniepropetrowsk
1966 Dnipro Dniepropetrowsk (dyrektor)
1967 Krywbas Krzywy Róg
1968–1969 Tawrija Symferopol
1970–1971 Krywbas Krzywy Róg
1971–1973 Czornomoreć Odessa
1974 Krywbas Krzywy Róg
1977–1979 Czornomoreć Odessa
  1. Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.

Anatolij Fedorowycz Zubrycki, ukr. Анатолій Федорович Зубрицький, ros. Анатолий Фёдорович Зубрицкий, Anatolij Fiodorowicz Zubricki (ur. 20 listopada 1920 w Odessie, zm. 17 lutego 2005 tamże) – ukraiński piłkarz, grający na pozycji bramkarza, trener piłkarski.

Kariera piłkarska

[edytuj | edytuj kod]

W 1934 rozpoczął karierę piłkarską w drużynie piłkarskiej Pałacu Pionierów Odessa. Pierwsze lata kariery spędził w lokalnych drużynach z Odessy. W 1939 zadebiutował w rozgrywkach pierwszoligowych jako golkiper walczącego o utrzymanie Dynama Odessa. W kolejnym sezonie pozostał w drużynie, wówczas występującej już jako Piszczewik. Wiosną 1941 odbywał służbę w szeregach Armii Czerwonej i grał w odeskiej drużynie wojskowej. Po ataku Niemiec na ZSRR w czerwcu 1941 brał udział w walkach, a następnie dostał się do niewoli. Po ucieczce z kolumny jeńców dostał się do rodzinnego miasta, będącego pod niemiecką i rumuńską okupacją. Znalazł miejsce w przyfabrycznej drużynie Gloria-Ford złożonej z byłych piłkarzy, która występowała w towarzyskich spotkaniach z zespołami lokalnymi oraz drużynami rumuńskimi. Po wyzwoleniu Odessy w 1944 wyjechał do Kijowa, gdzie został zawodnikiem miejscowego Dynama. Przez kolejne jako pierwszy bramkarz kijowskiego klubu występował w radzieckiej ekstraklasie, ale nie odniósł większych sukcesów. Na początku lat 50. z powodu kontuzji stracił miejsce w bramce na rzecz młodszych konkurentów. Po sezonie spędzonym w Lokomotiwie Moskwa przeniósł się do Kiszyniowa, gdzie w miejscowym Buriewiestniku zakończył karierę.

Kariera trenerska

[edytuj | edytuj kod]

Jeszcze jako piłkarz uzyskał uprawnienia trenerskie i po zakończeniu kariery piłkarskiej zajął się pracą szkoleniową. Prowadzone przez niego drużyny występowały głównie w niższych klasach rozgrywkowych. Prowadził wyłącznie ekipy z Ukraińskiej SRR. Największym awansem zawodowym było zatrudnienie w pierwszoligowym Dynamie Kijów, gdzie spędził jednak tylko kilka miesięcy w sezonie 1963. Do pracy w radzieckiej ekstraklasie powrócił dopiero w 1977 obejmując po raz trzeci w karierze stanowisko trenera Czernomorca Odessa.

W kolejnych latach poświęcił się pracy w młodzieżowej szkole piłkarskiej Czernomorca i działalności w odeskim stowarzyszeniu piłki nożnej. Pod jego opieką pierwsze kroki w futbolu stawiali znani później zawodnicy, m.in. Ihor Biełanow, Jurij Nikiforow i Ilja Cymbalar.

Sukcesy i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]