Przejdź do zawartości

Alojzy Zielecki

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Alojzy Zielecki
Data i miejsce urodzenia

22 marca 1933
Ulucz

Data śmierci

20 października 2019

doktor habilitowany nauk humanistycznych
Specjalność: dydaktyka historii
Alma Mater

Wyższa Szkoła Pedagogiczna w Krakowie

Doktorat

1973

Habilitacja

1983

Uczelnia

Wyższa Szkoła Pedagogiczna w Rzeszowie
Uniwersytet Rzeszowski

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Medal Komisji Edukacji Narodowej

Alojzy Zielecki (ur. 22 marca 1933 w Uluczu, zm. 20 października 2019) – polski historyk.

Nagrobek Alojzego Zieleckiego

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 22 marca 1933[1]. Był synem Józefa i Pelarii z domu Gularczyk[1]. Był prawnukiem żołnierza w armii Księstwa Warszawskiego, następnie pracującego w dobrach Krasickich. Miał brata Władysława (1919-2005, podczas II wojny światowej żołnierz Armii Czerwonej i Ludowego Wojska Polskiego, w PRL działacz PZPR)[2][3].

Jako uczeń Liceum Pedagogicznego w Sanoku 9 czerwca 1952 został wybrany na Zlot Młodych Przodowników – Budowniczych Polski Ludowej w Warszawie[4]. Ukończył tę szkołę w 1953, a następnie rozpoczął studia historyczne w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie. Od 1957 pracował w Liceum Ogólnokształcącym do 1974, a później Technikum Ekonomicznym w Twardogórze. W 1973 obronił rozprawę doktorską pt. Efektywność pracy domowej w nauczaniu historii, napisaną pod kierunkiem prof. dra hab. Tadeusza Słowikowskiego. Uzyskał tytuł naukowy doktora habilitowanego zakresie historii. Od 1974 pracował w Rzeszowie, na stanowisku adiunkta w Wyższej Szkole Pedagogicznej. Od 1983 doktor habilitowany (rozprawa pt. Struktura treści a myślenie historyczne).

Dwukrotnie pełnił funkcję prodziekana i czterokrotnie dziekana na Wydziale Socjologiczno-Historycznym Uniwersytetu Rzeszowskiego, kierownik Zakładu Dydaktyki Historii UR (1983-2004[5]). Od 1989 w pięciu kadencjach przewodniczący Komisji Dydaktycznej Zarządu Głównego PTH[6]. Rzeczoznawca Ministerstwa Edukacji Narodowej i Sportu w zakresie szkolnych podręczników historii. Redaktor prac zbiorowych Metodologiczne i dydaktyczne problemy historii regionalnej.

Specjalizował się w badaniach źródłowych, dziejach miast galicyjskich oraz studiami dotyczącymi ruchu niepodległościowego w tym organizacjami paramilitarnymi na ziemiach polskich przed I wojną światową.

Wypromował ponad trzystu magistrów oraz czterech doktorów. Uhonorowany nagrodami i odznaczeniami m.in. odznaką „Zasłużonego dla Województwa Rzeszowskiego”, Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2000)[7], Medalem Komisji Edukacji Narodowej.

Był żonaty z Marią[8]. Miał dwóch synów: Władysława (profesora nadzwyczajnego w Katedrze Technologii Maszyn i Organizacji Produkcji Politechniki Rzeszowskiej[9]) oraz Aleksego (inżynier budownictwa). Zmarł 20 października 2019[10]. Został pochowany na cmentarzu Wilkowyja w Rzeszowie[11].

Publikacje

[edytuj | edytuj kod]
  • Wspomnienia związane z powiatem sanockim, w: Wyjście na prostą. Pamiętniki z lat 1944–1969 (wybór prac konkursowych z konkursu tygodnika „Polityka”)[12].
  • Środki dydaktyczne w nauczaniu i uczeniu się historii, Rzeszów 1976.
  • Kierowanie pracą domową ucznia w nauczaniu historii, Warszawa 1976.
  • Struktura treści a myślenie historyczne, Rzeszów 1978.
  • Dydaktyka historii. Poradnik dla studentów, Rzeszów 1981.
  • Mapa w nauczaniu historii, Warszawa 1984.
  • Role i funkcje podręcznika historii Rzeszów. 1984.
  • Sanok. Dzieje miasta. Kraków: Secesja, 1995. ISBN 83-86077-57-3. Podrozdziały w rozdziale W epoce autonomii galicyjskiej.
  • Przeszłość w szkole przyszłości. 20–22 V 1997. Częstochowa 1997.
  • Praktyczne kształcenie kandydatów na nauczycieli historii Rzeszów 1998.
  • Edukacja historyczna w reformowanej szkole, cz. I–II, Kraków 2000.
  • Bukowsko w okresie autonomii Galicji [w:] Ojczyzna bliższa i dalsza. Studia historyczne ofiarowane Feliksowi Kirykowi w sześćdziesiąta rocznicę urodzin. Kraków 1993.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b Księga przynależnych do gminy Królewskiego Wolnego Miasta Sanoka. s. 598 (poz. 125).
  2. ↑ Związek Bojowników o Wolność i Demokrację. Oddział w Sanoku. Deklaracje i karty ewidencyjne członków zwyczajnych Z Zeńczak-Zygier 1963-1980, AP Rzeszów – O/Sanok (zespół 659, sygn. 109). s. 49-58, 79.
  3. ↑ Związek Bojowników o Wolność i Demokrację. Oddział w Sanoku. Deklaracje i karty ewidencyjne członków nadzwyczajnych Zaczyk-Żyłka 1957-1996, AP Rzeszów – O/Sanok (zespół 659, sygn. 133). s. 75.
  4. ↑ Wykonując zobowiązania podjęte we współzawodnictwie przedzlotowym młodzież uzyskuje wysoką wydajność pracy. Wybory delegatów na Zlot. „Nowiny Rzeszowskie”, s. 1, Nr 140 z 12 czerwca 1952. 
  5. ↑ Alojzy Zielecki. Kondolencje. nekrologi.net. [dostęp 2020-01-23].
  6. ↑ Nekrolog. Alojzy Zielecki. nekrologi.wyborcza.pl, 2019-10-20. [dostęp 2020-04-29].
  7. ↑ M.P. z 2000 r. nr 31, poz. 644.
  8. ↑ Nekrolog. Alojzy Zielecki. nekrologi.wyborcza.pl, 2019-10-23. [dostęp 2020-04-29].
  9. ↑ Władysław Zielecki, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2012-05-15].
  10. ↑ Zmarł profesor Alojzy Zielecki. gospodarkapodkarpacka.pl, 2019-10-22. [dostęp 2020-01-23].
  11. ↑ Alojzy Zielecki. grobonet.erzeszow.pl, 2019-10-23. [dostęp 2020-04-29].
  12. ↑ Chorzowianie nie dali szans piłkarzom Sanoka. Stal – Ruch 0:4 (0:1). „Nowiny”, s. 6, Nr 241 z 2 września 1973. 

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Alojzy_Zielecki&oldid=74525770”