Przejdź do zawartości

Alessandro Franchi

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Alessandro Franchi
Kardynał prezbiter
Ilustracja
Kraj działania

Włochy

Data i miejsce urodzenia

25 czerwca 1819
Rzym

Data i miejsce śmierci

31 lipca 1878
Rzym

Miejsce pochówku

Campo Verano

Sekretarz stanu Stolicy Apostolskiej
Okres sprawowania

5 marca – 31 lipca 1878

Prefekt Kongregacji Rozkrzewiania Wiary
Okres sprawowania

10 marca 1874–5 marca 1878

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Diakonat

18 grudnia 1841

Prezbiterat

16 marca 1842

Nominacja biskupia

19 czerwca 1856

Sakra biskupia

6 lipca 1856

Kreacja kardynalska

22 grudnia 1873
Pius IX

Kościół tytularny

Santa Maria in Trastevere

Sukcesja apostolska
Data konsekracji

6 lipca 1856

Konsekrator

Pius IX

Współkonsekratorzy

Alessandro Macioti
Giuseppe Palermo

Alessandro Franchi (ur. 25 czerwca 1819 w Rzymie, zm. 31 lipca 1878 tamże) – włoski duchowny katolicki, dyplomata, kardynał, wysoki urzędnik Kurii Rzymskiej. Ukończył seminarium rzymskie, gdzie uzyskał doktoraty z filozofii, teologii i utroque iure. Święcenia kapłańskie otrzymał 16 marca 1842. Został następnie wykładowcą filozofii na macierzystej uczelni, dyplomacji na Pontyfikalnej Akademii Dostojników Szlacheckich i historii Kościoła na Uniwersytecie Rzymski. Od roku 1842 rozpoczął pracę w Kurii, gdzie był attaché w sekretariacie Kongregacji ds. Nadzwyczajnych Spraw Kościoła i minutantem w Sekretariacie Stanu. W latach późniejszych otrzymał tytuły szambelana, prywatnego szambelana supernumerariusza i prałata domowego. W roku 1848, podczas Wiosny ludów, powierzono mu delikatną misję dyplomatyczną do cesarza Ferdynanda I w celu przekonania go do rezygnacji z terytoriów habsburskich we Włoszech. W latach 1856–1859 internuncjusz w Toskanii.

19 czerwca 1856 otrzymał nominację na tytularnego arcybiskupa Tessalonika. Sakry udzielił mu sam papież Pius IX. Po upadku Wielkiego Księstwa Toskanii i włączeniu go do Królestwa Sardynii powrócił do Rzymu, gdzie został sekretarzem w Kongregacji ds. Nadzwyczajnych Spraw Kościoła (lata 1860–1868), w roku 1859 mianowany Asystentem Tronu Papieskiego. W latach 1868–1869 był nuncjuszem w Hiszpanii, ale z powodu rewolucji zrezygnował z tej funkcji. Był jeszcze w latach późniejszych legatem do Konstantynopola po schizmie Kościoła Ormiańskiego wynikłej po ogłoszeniu dogmatu o nieomylności papieskiej. Misja powiodła się (do czasu gdy przy życiu pozostawał ówczesny sułtan).

Na konsystorzu w 1873 mianowany kardynałem z tytułem prezbitera Santa Maria in Trastevere. W latach 1874–1878 sprawował funkcję prefekta Kongregacji Rozkrzewiania Wiary i Kościołów Wschodnich. Brał udział w konklawe 1878. Jako że był gorącym zwolennikiem wyboru kardynała Pecciego, nowy papież 5 marca 1878 mianował go Sekretarzem Stanu, prefektem Pałacu Apostolskiego i administratorem Patrymonium Stolicy Świętej, które to funkcje sprawował krótko, zmarł bowiem nagle na malarię. Prężnie rozwijająca się kariera utalentowanego dyplomaty została więc przedwcześnie przerwana. Pochowany na Campo Verano.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]