Przejdź do zawartości

Alberto Martín

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Alberto Martín
Ilustracja
Państwo

 Hiszpania

Data i miejsce urodzenia

20 sierpnia 1978
Barcelona

Wzrost

175 cm

Gra

praworęczny, jednoręczny bekhend

Status profesjonalny

1995

Zakończenie kariery

28 lipca 2010

Gra pojedyncza
Wygrane turnieje

3

Najwyżej w rankingu

34 (11 czerwca 2001)

Australian Open

3R (2002, 2003)

Roland Garros

4R (2006)

Wimbledon

3R (1999)

US Open

3R (2003)

Gra podwójna
Wygrane turnieje

3

Najwyżej w rankingu

64 (2 października 2000)

Australian Open

2R (2001, 2002, 2004, 2007)

Roland Garros

QF (2006)

Wimbledon

2R (2000)

US Open

2R (2004)

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Hiszpania
Igrzyska śródziemnomorskie
srebro Bari 1997 gra pojedyncza
brąz Bari 1997 gra podwójna

Alberto Martín Margret (ur. 20 sierpnia 1978 w Barcelonie) – hiszpański tenisista, reprezentant w Pucharze Davisa.

Kariera tenisowa

[edytuj | edytuj kod]

Treningi rozpoczął w wieku 6 lat i należał w połowie lat 90. XX wieku do czołowych juniorów świata, zwyciężając w juniorskiej edycji French Open w 1996 roku oraz wygraną w tymże roku w nieoficjalnych mistrzostwach świata juniorów Orange Bowl w kategorii do lat 18.

Jako zawodowy tenisista Martín występował w latach 1995–2010.

W 1997 roku po raz pierwszy osiągnął półfinał w turnieju zaliczanym do rangi ATP World Tour – w Umagu. Wyniki z sezonu 1999 pozwoliły mu na dłuższy czas znaleźć miejsce w najlepszej setce rankingu. Wygrał w tymże roku dwa turnieje ATP World Tour, w finale w Casablance pokonując Fernando Vicente, a w Bukareszcie Karima al-Alamiego. W walce o tytuł w stolicy Rumunii już 1 rundzie, w pojedynku z Adrianem Voineą, przyszło Martínowi bronić 10 piłek meczowych.

Trzecie turniejowe zwycięstwo w cyklu ATP World Tour Martín osiągnął wiosną 2001 roku, kiedy triumfował na Majorce, w półfinale wygrywając z Carlosem Moyą, a w finale z Guillermo Corią. Ten sukces, a także kilka ćwierćfinałów z drugiej połowy sezonu 2000 i pierwszego półrocza 2001 roku (w tym w zaliczanych do cyklu ATP Masters Series w Monte Carlo i Hamburgu), dały Hiszpanowi najwyższą w karierze pozycję w światowym rankingu gry pojedynczej – nr 34. w czerwcu 2001 roku.

Martín pozostawał klasyfikowany w czołowej setce jeszcze kilka lat – do 2006 roku, głównie dzięki dobrym rezultatom w zawodach ATP Challenger Tour. Notował większe osiągnięcia w imprezach ATP World Tour, przede wszystkim przez 2 lata z rzędu dochodząc do finału w Costa do Sauípe, gdzie w 2005 roku uległ Rafaelowi Nadalowi, a w 2006 roku Nicolásowi Massú.

W turniejach wielkoszlemowych największym osiągnięciem Martína jest awans do 4 rundy French Open z 2006 roku. W 1 rundzie Hiszpan wyeliminował Andy’ego Roddicka (który poddał mecz z powodu kontuzji przy prowadzeniu Martína 2:0 w setach), a w 3 rundzie Oliviera Rochusa. W meczu 4 rundy sam zmuszony był skreczować w pojedynku z Julienem Benneteau z powodu kontuzji pleców. W 2002 roku podczas Australian Open Martín w 1 rundzie okazał się lepszy od ówczesnego lidera rankingu Lleytona Hewitta.

W grze podwójnej Martín odniósł 3 turniejowe zwycięstwa rangi ATP World Tour, a w dalszych 3 dochodził do finałów. Po raz pierwszy w finale był w 1997 roku, ale w parze z Chrisem Wilkinsonem przegrał decydujące spotkanie w Bournemouth. W 2000 roku triumfował w Bukareszcie, mając za partnera Ejala Rana. W 2006 roku Martín triumfował w Amersfoort, w parze z Fernando Vicente, a w sezonie 2009 w Buenos Aires razem z Marcelem Granollersem. Najwyższą pozycję w rankingu światowym gry podwójnej Martín zajmował w październiku 2000 roku, będąc wówczas 64. w zestawieniu.

W 2002 roku został powołany do reprezentacji Hiszpanii na ćwierćfinałowe spotkanie grupy światowej Pucharu Davisa przeciwko Stanom Zjednoczonym. W deblu, mając za partnera Juana Balcellsa, nie sprostał Jamesowi Blake'owi i Toddowi Martinowi, a w grze pojedynczej uległ Andy'emu Roddickowi. Ponadto Alberto Martín grał w ekipie hiszpańskiej w Drużynowym Pucharze Świata.

Jak większość swoich rodaków, Martín preferował grę na nawierzchni ziemnej i prowadził grę z linii końcowej kortu. Jako swoje najlepsze zagranie podawał dropszot.

Finały w turniejach ATP World Tour

[edytuj | edytuj kod]
Legenda
Wielki Szlem
Igrzyska olimpijskie
Tennis Masters Cup /
ATP Finals
ATP Masters Series /
ATP Tour Masters 1000
ATP International Series Gold /
ATP Tour 500
ATP International Series /
ATP Tour 250

Gra pojedyncza (3–2)

[edytuj | edytuj kod]
Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Przeciwnik Wynik finału
Zwycięzca 1. 28 marca 1999 Casablanca Ceglana Hiszpania Fernando Vicente 6:3, 6:4
Zwycięzca 2. 3 października 1999 Bukareszt Ceglana Maroko Karim al-Alami 6:2, 6:3
Zwycięzca 3. 6 maja 2001 Majorka Ceglana Argentyna Guillermo Coria 6:3, 3:6, 6:2
Finalista 1. 20 lutego 2005 Costa do Sauípe Ceglana Hiszpania Rafael Nadal 0:6, 7:6(2), 1:6
Finalista 2. 26 lutego 2006 Costa do Sauípe Ceglana Chile Nicolás Massú 3:6, 4:6

Gra podwójna (3–3)

[edytuj | edytuj kod]
Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Partner Przeciwnicy Wynik finału
Finalista 1. 14 września 1997 Bournemouth Ceglana Wielka Brytania Chris Wilkinson Stany Zjednoczone Kent Kinnear
Macedonia Północna Ałeksandar Kitinow
6:7, 2:6
Finalista 2. 10 października 1999 Palermo Ceglana Południowa Afryka Lan Bale Argentyna Mariano Hood
Argentyna Sebastián Prieto
3:6, 1:6
Finalista 3. 7 maja 2000 Majorka Ceglana Hiszpania Fernando Vicente Francja Michaël Llodra
Włochy Diego Nargiso
6:7(2), 6:7(3)
Zwycięzca 1. 17 września 2000 Bukareszt Ceglana Izrael Ejal Ran Stany Zjednoczone Devin Bowen
Argentyna Mariano Hood
7:6(4), 6:1
Zwycięzca 2. 23 lipca 2006 Amersfoort Ceglana Hiszpania Fernando Vicente Argentyna Lucas Arnold Ker
Niemcy Christopher Kas
6:4, 6:3
Zwycięzca 3. 22 lutego 2009 Buenos Aires Ceglana Hiszpania Marcel Granollers Hiszpania Nicolás Almagro
Hiszpania Santiago Ventura
6:3, 5:7, 10–8

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]