Przejdź do zawartości

Adam Remiszewski

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Adam Remiszewski
ilustracja
Adam Remiszewski (przed 1936)
Data i miejsce urodzenia

4 stycznia 1889
Łętownia

Data śmierci

1940

Starosta powiatu strzyżowskiego
Okres

od 1927
do listopada 1927

Poprzednik

Ludwik Lipiński

Następca

Bronisław Russocki

Starosta powiatu przeworskiego
Okres

od listopada 1927
do maja 1932

Następca

Władysław Petzelt

Starosta powiatu przemyskiego
Okres

od maja 1932
do 1939

Poprzednik

Stanisław Michałowski

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi (II RP)
Multimedia w Wikimedia Commons

Adam Remiszewski (ur. 4 stycznia 1889 w Łętowni, zm. 1940) – starosta w okresie II Rzeczypospolitej, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 4 stycznia 1889 w Łętowni jako syn Kazimierza[1][2][3]. W 1907 zdał egzamin dojrzałości w C. K. Gimnazjum z wykładowym językiem polskim w Przemyślu (w jego klasie był Józef Panaś)[4][1]. W 1911 ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Lwowskim[5]. W 1914 wstąpił do służby państwowej[2][5].

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości pracował w służbie samorządowej od 1922[2]. Pracował jako referendarz w starostwie powiatu rawskiego, po czym 14 kwietnia 1927 został mianowany na stanowisko starosty powiatu strzyżowskiego[6]. Od listopada 1927 pełnił stanowisko starosty powiatu przeworskiego[5], z którego w maju 1932 został przeniesiony na stanowisko starosty powiatu przemyskiego, które piastował w kolejnych latach do 1939[5][7].

Podczas urzędowania w Przemyślu należał do Polskiego Białego Krzyża (wspólnie z żoną)[8]. W 1934, 1935 pełnił funkcję opiekuna organizacyjnego Ligi Morskiej i Kolonialnej w urzędzie starostwa przemyskiego[9]. W maju 1936 został członkiem zarządu Okręgowego Towarzystwa Przyjaciół Związku Strzeleckiego w Przemyślu[10]. Zasiadał w zarządzie okręgu wojewódzkiego Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej[11].

Uchwałą rady gminy Krzywcza z 5 maja 1936 otrzymał tytuł honorowego obywatela gminy zbiorowej Krzywczy[12][13][14]. za jego rządów w grudniu 1936 doszło do aresztowań przemyskich działaczy narodowych w związku z rzekomymi nieprawidłowościami finansowymi podczas prowadzonej przez nich zbiórki pieniężnej na rzecz ubogich[15]. Postanowieniem Sądu Okręgowego w Przemyślu z 28 grudnia 1936 zostało skonfiskowane wydanie czasopisma „Ziemia Przemyska” nr 49–50 z 19–26 grudnia 1936 z uwagi na to, że w jego treści pojawił się artykuł informujący o rzekomym tolerowaniu przez starostę Remiszewskiego nadużyć w Wydziale Powiatowym oraz w Powiatowej Komunalnej Kasie Oszczędności[16]. Jako starosta przemyski dokonywał administracyjnych konfiskat wydań tego czasopisma (decyzja z 15 maja 1937 wobec numeru 19–21 z 2–15 maja 1936 oraz decyzja z 15 października 1937 wobec numeru 44 z 16 października 1937) powołując się na rzekome wypełnienie znamion występku z art. 127 (znieważenie władzy wzgl. urzędu) i 170 (publiczne rozpowszechnianie fałszywych informacji mogących wywołać niepokój publiczny) kodeksu karnego[17][18]. W październiku 1937 w trakcie „Dnia Przemyśla” na antenie Polskiego Radia Lwów w audycji satyrycznej Wesoła Lwowska Fala został okrzyknięty królem[19]. 18 października 1938 zakazał organizowania obywatelskiej straży „Pomnika Orląt” w Przemyślu[20][21]. W tym samym czasie, przed wyborami parlamentarnymi w 1938 wydawał zakazy zebrań publicznych, organizowanych przez działaczy Stronnictwa Narodowego[22].

Miał córkę Barbarę, od 15 sierpnia 1939 żonę ppor. dr. Mariana Gorzeńskiego[23].

Po wybuchu II wojny światowej w czasie kampanii wrześniowej ewakuował się na wschód wraz z urzędnikami przemyskimi[24]. Po agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 na terenach wschodnich II Rzeczypospolitej został aresztowany przez Sowietów. W 1940 został zamordowany przez NKWD, a jego nazwisko znalazło się na tzw. Ukraińskiej Liście Katyńskiej opublikowanej w 1994 (został wymieniony na liście wywózkowej 55/2-18 oznaczony numerem 2457)[3][25][26]. Ofiary tej części zbrodni katyńskiej zostały pochowane na otwartym w 2012 Polskim Cmentarzu Wojennym w Kijowie-Bykowni.

Ordery i odznacznia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Gimnazyum z wykładowym językiem polskim w Przemyślu za rok szkolny 1907. Przemyśl: 1907, s. 43, 46.
  2. ↑ a b c Spis urzędników i funkcjonariuszów niższych władz administracji ogólnej Województwa Lwowskiego według stanu z dnia 31 grudnia 1930 r., 1931, s. 10.
  3. ↑ a b Ukraińska Lista Katyńska. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 1994. s. 78. [dostęp 2015-06-17].
  4. ↑ Kronika. Ustny egzamin dojrzałości. „Echo Przemyskie”. Nr 46, s. 3, 9 czerwca 1907. 
  5. ↑ a b c d Janusz Mierzwa, Słownik biograficzny starostów Drugiej Rzeczypospolitej. Tom 1 , wyd. LTW, Łomianki 2018, s. 346.
  6. ↑ Ruch służbowy. „Dziennik Urzędowy Województwa Lwowskiego”. Nr 5, s. 4, 15 maja 1927. 
    •170. Ruch służbowy. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Wewnętrznych”. Nr 1 i 2, s. 169, 30 czerwca 1927. 
  7. ↑ Ruch służbowy. „Lwowski Dziennik Wojewódzki”. Nr 9, s. 132, 31 maja 1932. 
    •Święto 22 pułku artylerii lekkiej w Przemyślu. „Wschód”. Nr 12, s. 8, 20 maja 1936. 
    •Wykaz. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Wewnętrznych”. Nr 32, s. 3, 10 listopada 1936. 
    •Odznaczenie wybitnego działacza społecznego. „Gazeta Lwowska”. Nr 253, s. 3, 6 listopada 1937. 
    •Kronika. Sprostowanie. „Ziemia Przemyska”. Nr 39, s. 3, 8 października 1938. 
    •Konferencja prasy polskiej w Przemyślu. „Pobudka”. Nr 9 (62), s. 6, 1 maja 1939. 
  8. ↑ „Oświata - to potęga”. Wydawnictwo pamiątkowe z okazji obchodu 15-lecia Niepodległości Państwa Polskiego. Przemyśl: 1933, s. 90, 94.
  9. ↑ Część oficjalna. Prowadzenie ewidencji rozdziału miesięczników: „Morze” i „Zew Morza” – zarządzenia wykonawcze. „Zew Morza”. Nr 12, s. 27, 1934. 
  10. ↑ Nowy zarząd Tow. Przyjaciół Strzelców w Przemyślu. „Wschód”. Nr 13, s. 9, 30 maja 1936. 
  11. ↑ Zjazd L.O.P.P. w Przemyślu. „Wschód”. Nr 29, s. 13, 10 listopada 1936. 
  12. ↑ Kronika. Obywatel honorowy. „Ziemia Przemyska”. Nr 6-7, s. 6, 6-13 lutego 1937. 
  13. ↑ Adam Remiszewski. „Wschód”. Nr 39, s. 5, 20 lutego 1937. 
  14. ↑ Krzywcza - Trzy Kultury - Obywatel Krzywczy [online], krzywcza.eu:80 [dostęp 2021-01-19] [zarchiwizowane z adresu 2018-06-23] (pol.).
  15. ↑ Janusz Majka. Ruch narodowy w Przemyślu w latach II Rzeczypospolitej. „Rocznik Przemyski”. Tom XLV, z. 4, s. 170, 2009. 
  16. ↑ Oświadczenie. „Ziemia Przemyska”. Nr 6–7, s. 1, 6–13 lutego 1937. 
  17. ↑ Kronika. Konfiskata. „Ziemia Przemyska”. Nr 22–23, s. 4, 22–29 maja 1937. 
  18. ↑ Kronika. Konfiskata. „Ziemia Przemyska”. Nr 45, s. 3, 23 października 1937. 
  19. ↑ Kronika. Zrozumiałe fiasko. „Ziemia Przemyska”. Nr 46, s. 3, 30 października 1937. 
  20. ↑ Kronika. Dokument. „Ziemia Przemyska”. Nr 42, s. 4, 29 października 1938. 
  21. ↑ Kronika. Po likwidacji Straży Pomnika Orląt. „Ziemia Przemyska”. Nr 41, s. 3, 22 października 1938. 
  22. ↑ Kronika. Zakazane zebranie w Niżankowicach. „Ziemia Przemyska”. Nr 42, s. 3, 29 października 1938. 
  23. ↑ Zenon Andrzejewski. Marian Bronisław Gorzeński (1906–2001) – lekarz z pancernej husarii. „Acta Medicorum Polonorum”. Nr 3, s. 40, 2013. 
  24. ↑ Tadeusz Kudyba: Historia. old.przemysl.kmpsp.gov.pl/. [dostęp 2018-04-28].
  25. ↑ Leszek Marian Włodek: Tajne plany i bilans germanizacji i sowietyzacji Przemyśla w latach 1939–1945. kki.pl. [dostęp 2018-04-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-11-13)].
  26. ↑ Leszek Marian Włodek: Przemyślanie ofiary zbrodni w Charkowie, Katyniu i Miednoje w 1940 r.. kki.pl. [dostęp 2018-04-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-12)].
  27. ↑ M.P. z 1933 r. nr 259, poz. 278 „za zasługi w służbie państwowej”.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Adam_Remiszewski&oldid=74397903”