101 dalmatyńczyków (film 1996)

101 dalmatyńczyków
101 Dalmatians
Gatunek	komediowy; familijny; przygodowy
Rok produkcji	1996
Data premiery	27 listopada 1996; 6 lipca 1997 (Polska)
Kraj produkcji	Stany Zjednoczone
Język	angielski; hiszpański
Czas trwania	103 minuty
Reżyseria	Stephen Herek
Scenariusz	John Hughes
Główne role	Glenn Close; Jeff Daniels; Joely Richardson
Muzyka	Michael Kamen
Zdjęcia	Adrian Biddle
Scenografia	Assheton Gorton
Kostiumy	Anthony Powell; Rosemary Burrows
Montaż	Trudy Ship
Produkcja	John Hughes; Ricardo Mestres
Wytwórnia	Great Oaks Entertainment; Walt Disney Pictures; Wizzer Productions
Dystrybucja	Buena Vista Pictures; Syrena EG (Polska)
Budżet	67 000 000 USD
Przychody brutto	320 700 000 USD
Kontynuacja	102 dalmatyńczyki (2000)
	Nagrody
	nominacja do Saturna, BAFTA i Złotych Globów
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Strona internetowa

101 dalmatyńczyków (ang. 101 Dalmatians) – amerykański familijny film komediowy z 1996 roku w reżyserii Stephena Hereka na podstawie powieści Dodie Smith o tym samym tytule. Aktorski remake filmu animowanego z 1961 roku pod tym samym tytułem produkcji Walta Disneya.

W 2000 roku ukazał się sequel filmu – 102 dalmatyńczyki.

Agregator recenzji Rotten Tomatoes przyznał mu wynik 38%^[1].

Fabuła

W Londynie mieszka amerykański programista gier komputerowych Roger Dearly ze swym psem rasy dalmatyńczyk Pongo. Tymczasem projektantka mody Anita pracuje w domu mody haute couture De Mon. Jej szefowa i właścicielka domu – Cruella de Mon fascynuje się projektem Anity inspirowanym jej dalmatynką Perdy i żartuje, że widziałaby psa Anity na sobie. Pongo czekając na Rogera zauracza się Perdy będącą na spacerze z Anitą. Zawzięcie ściga je ciągnąc przy tym Rogera, do St. James’s Park. Po chwilowym nieporozumieniu Roger i Anita znajdują wspólny język i zaczynają się zakochiwać. Niedługo potem biorą ślub i spodziewają się dziecka. Anita do pomocy zatrudnia swą dawną nianię. Cruella ma za to za złe Anicie, gdyż uważa małżeństwo za uwłaczające dla kobiet. Ona sama ma obsesję na punkcie futer do tego stopnia, że zaaranżowała kradzież tygrysa z London Zoo i zleciła taksydermiście Skinnerowi zrobienie z niego dywanu^[2].

Wkrótce Perdy rodzi piętnaście szczeniąt i Cruella domaga się ich kupna, jednak Roger i Anita odmawiają. Wobec tego wściekła Cruella zwalnia Anitę. Wiele tygodni później gdy Dearly’owie wychodzą na spacer z Pongiem i Perdy, do ich domu wkraczają dwaj osobiści przestępcy Cruelli, Nochal i Baryła, i bezwzględnie porywają szczenięta mimo wysiłków Niani. Cruella prócz szczeniąt Dearlych ukradła 84 innych szczeniąt dalmatyńczyków i zamierza z nich uszyć futro przy pomocy Skinnera. O zmierzchu używają Pongo i Perdy za pomocą szczekania alarmują inne psy w Londynie o porwanych szczeniąt. Wkrótce wiadomość o porwaniu rozpowszechnia się wśród wszystkich zwierząt w całej Anglii^[3].

W Suffolk na trop porwanych szczeniąt wpada airedale terrier Kipper śledzący furgonetkę Nochala i Baryły. Znajduje je w rodzinnej posiadłości Cruelli. Po otrzymaniu zwrotnej wiadomości Pongo i Perdy uciekają Dearlym i kierują o własnych nogach do Suffolk. Anita przypomina sobie niezdrowe zainteresowanie Cruelli jej projektem i ze zgrozą domyśla się, że to Cruella stoi za porwaniem i co zamierza zrobić. Obawiająca się policyjnego śledztwa Cruella każe Skinnerowi zabić szczenięta do nocy i jedzie do Suffolk na inspekcję. Tymczasem Kipper z pomocą zwierząt z pobliskiej stodoły wyprowadza szczenięta z rezydencji, wykiwując Nochała i Baryłę, a także atakując Skinnera chcącego oskórować jedno z pozostawionych szczeniąt^[4].

Wezwany przez Dearlych Scotland Yard po przeszukaniu mieszkania Cruelli odkrywa jej dowody poprzednich zbrodni i informuje lokalną policję w Suffolk. Pongo i Perdy w końcu docierają do Suffolk jednocząc się ze szczeniętami w stodole. Przybywa również Cruella, która zirytowana niekompetencją swych podwładnych szuka psów na własną rękę. Zamierza dopaść dalmatyńczyki, lecz w tym przeszkadzają jej zwierzęta z stodoły. Po wielu niefortunnych perypetiach Nochal, Baryła i Skinner zostają aresztowani przez policję, która znajduje Cruellę pokonaną przez zwierzęta w upokarzający sposób^[5].

Policja znajduje również wszystkie skradzione dalmatyńczyki, jak i Pongo z Perdy. W Londynie dalmatyńczyki jednoczą ze swymi właścicielami, którzy decydują się adoptować pozostałe 84 szczenięta, po tym jak nikt po nie się nie zgłosił. Inspirując się ostatnimi wydarzeniami Roger tworzy grę komputerową, w której głównymi bohaterami są szczenięta dalmatyńczyków, a Cruella jest czarnym charakterem. Gra odnosi sukces, dzięki czemu Roger i Anita przeprowadzają się na wieś, gdzie wychowują świeżo urodzoną córkę i prowadzą hodowlę dalmatyńczyków^[6].

Obsada

Rola	Aktor	Polski dubbing^[7]
Cruella de Mon	Glenn Close	Dorota Stalińska
Roger Dearly	Jeff Daniels	Wojciech Malajkat
Anita Campbell-Green	Joely Richardson	Kinga Tabor-Szymaniak
Niania	Joan Plowright	Teresa Lipowska
Nochal	Hugh Laurie	Ryszard Nawrocki
Baryła	Mark Williams	Jerzy Słonka
L. Skinner	John Shrapnel	–^[a]
Alonzo	Tim McInnerny	Wojciech Machnicki
Fryderyk	Hugh Fraser	Andrzej Piszczatowski
Herbert	Zohren Weiss	Łukasz Wytrębowycz
Alan	Mark Haddigan	Robert Czebotar
kapitan policji	Michael Percival	Tadeusz Borowski
policjanci	Bill Stewart	Andrzej Piszczatowski
	Andrew Readman	Jarosław Boberek
	John Peters	Wojciech Machnicki
reporter telewizyjny	Brian Capron	Tadeusz Borowski
starszy pan	John Evans	Andrzej Piszczatowski
panie w parku	Hilda Braid	Małgorzata Leśniewska
panie w parku	Margery Mason	–^[a]
pastor	Neville Phillips	Andrzej Piszczatowski
portier	John Benfield	Andrzej Piszczatowski
weterynarz	Joe Lacey	Robert Czebotar
położnik	Gerald Paris	Wojciech Machnicki
Opracowanie wersji polskiej: Studio Opracowań Filmów w Warszawie Reżyseria: Maria Piotrowska Dialogi: Elżbieta Łopatniukowa Dźwięk: Alina Hojnacka-Przeździak Montaż: Gabriela Turant-Wiśniewska Opieka artystyczna: Mariusz Arno Jaworowski

Zobacz też

101 dalmatyńczyków – film Disneya z 1961 roku.
101 dalmatyńczyków – serial animowany z 1997 roku.
102 dalmatyńczyki – film fabularny z 2000 roku.
101 dalmatyńczyków II: Londyńska przygoda – kontynuacja Disneya z 2003 roku.

Uwagi

↑ ^a ^b Rola bez dialogów.

Przypisy

↑ 101 Dalmatians (1996). Rotten Tomatoes. [dostęp 2017-11-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-13)]. (ang.).
↑ Korman 1996 ↓, s. 2-8, 11.
↑ Korman 1996 ↓, s. 11-14.
↑ Korman 1996 ↓, s. 15-23.
↑ Korman 1996 ↓, s. 23-29.
↑ Korman 1996 ↓, s. 30-34.
↑ Dezerter: „101 dalmatyńczyków”: obsada polskiego dubbingu i emisja w Polsacie. Dubbing.pl, 2020-11-11. [dostęp 2024-05-05]. (pol.).

Bibliografia

Justine Korman: Disney's 101 Dalmatians: The Movie. Nowy Jork: Golden Book, 1996. (ang.).

Linki zewnętrzne

101 dalmatyńczyków w bazie IMDb (ang.)
101 dalmatyńczyków w bazie Filmweb
Strona filmu

[:0-8] Rola bez dialogów.

[1] 101 Dalmatians (1996). Rotten Tomatoes. [dostęp 2017-11-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-13)]. (ang.).

[CITEREFKorman19962-8,_11-2] Korman 1996 ↓, s. 2-8, 11.

[CITEREFKorman199611-14-3] Korman 1996 ↓, s. 11-14.

[CITEREFKorman199615-23-4] Korman 1996 ↓, s. 15-23.

[CITEREFKorman199623-29-5] Korman 1996 ↓, s. 23-29.

[CITEREFKorman199630-34-6] Korman 1996 ↓, s. 30-34.

[7] Dezerter: „101 dalmatyńczyków”: obsada polskiego dubbingu i emisja w Polsacie. Dubbing.pl, 2020-11-11. [dostęp 2024-05-05]. (pol.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[a]

1980-89	Critters (1986) Wspaniała przygoda Billa i Teda (1989)
1990-99	Nie mów mamie, że niania nie żyje (1991) Potężne Kaczory (1992) Trzej muszkieterowie (1993) Symfonia życia (1995) 101 dalmatyńczyków (1996) Cudotwórca (1998)
2000-09	Gwiazda rocka (2001) Co za życie (2002) Anioł Stróż (2005) Od sklepowej do królowej (2008) Trup jak ja (2009) Błękitna głębia 2: Rafa (2009)
2010-19	Na ostrzu 4: Ogień i lód (2010) Opiekun (2011) Pechowcy (2013) Dolly Parton’s Coat of Many Colors (2015) Wielka Gilly (2015) Dolly Parton’s Christmas of Many Colors: Circle of Love (2016)
2020-29	Imprezowa dusza (2021) Zaginiony pies (2023)