Żółty Szczyt
 Żółty Szczyt widziany z Doliny Pięciu Stawów Spiskich (z prawej) | |
| Państwo | |
|---|---|
| Położenie | |
| Pasmo | |
| Wysokość |
2387 m n.p.m. |
| Wybitność |
68 m |
| Pierwsze wejście |
2 sierpnia 1900 |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
 49°11′08,3″N 20°11′26,4″E/49,185639 20,190667
| |
Żółty Szczyt (słow. Žltá veža, niem. Gelber Turm, węg. Sárga-torony) – szczyt o wysokości 2387 m n.p.m.[1] znajdujący się w słowackiej części Tatr Wysokich. Leży w bocznej grani Tatr odchodzącej na południowy wschód od Małego Lodowego Szczytu. Od masywu Pośredniej Grani oddzielony jest Pośrednią Przełęczą, natomiast od Drobnej Turni oddziela go przełęcz Żółta Ławka. Wcześniejsze pomiary określały wysokość szczytu na 2385 m[2].
Żółty Szczyt jest najwybitniejszym szczytem na odcinku pomiędzy Małym Lodowym Szczytem a Pośrednią Granią. Oprócz niego wznoszą się między nimi np. Spąga czy Sokola Turnia. W masywie Żółtego Szczytu, bezpośrednio nad Żółtą Ławką wznosi się samodzielna turnia zwana Żółtą Basztą, oddzielona od jego wierzchołka Żółtymi Wrótkami.
Żółty Szczyt nie jest dostępny dla turystów, nie prowadzą na jego wierzchołek żadne znakowane szlaki turystyczne. Dla taterników najbardziej interesująca jest jego zachodnia ściana opadająca w kierunku Doliny Staroleśnej.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Pierwsze wejścia turystyczne:
- K. Bröckelmann i Johann Hunsdorfer junior, 2 sierpnia 1900 r. – letnie,
- Ernő Kátai i Gyula Komarnicki, 4 lutego 1914 r. – zimowe.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Úrad geodézie, kartografie a katastra Slovenskej republiky, Produkty leteckého laserového skenovania.
- ↑ Jarosław Januszewski, Grzegorz Głazek, Witold Fedorowicz-Jackowski: Tatry i Podtatrze, atlas satelitarny 1:15 000. Warszawa: GEOSYSTEMS Polska Sp. z o.o., 2005. ISBN 83-909352-2-8.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski: Wielka encyklopedia tatrzańska. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004. ISBN 83-7104-009-1.
- Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XVII. Spąga – Rywociny. Warszawa: Sport i Turystyka, 1973, s. 37–47.
