Aurobindo Ghose

Aurobindo Ghose

rahmenlos

Aurobindo Ghose lub Aurobindo Ghosh, Śri Aurobindo (dewanagari श्री अरविन्द; bengali অরবিন্দ ঘোষ); tamil அரவிந்தர; pol. Aurobindo Ghosz; ur. 15 sierpnia 1872 w Bengalu, zm. 5 grudnia 1950 w Pondicherry) – indyjski filozof, prozaik, poeta, krytyk literacki, tłumacz i publicysta.

Życiorys

Był synem bengalskiego lekarza. Od wczesnej młodości był kształcony w Wielkiej Brytanii. W latach 1879–1893 studiował w Cambridge. Podczas pobytu w Anglii zainteresował się filozofią i religijną tradycją indyjską. Po powrocie do Indii zgłębiał tradycje swego kraju. Przez kilkanaście lat był nauczycielem języka angielskiego i dyrektorem Edukacji Publicznej Księstwa Barody. Następnie pracował w Bengalu.

Przekonany, że Indie wraz z niepodległością odzyskają swą prawdziwą tożsamość, stał się skrajnym nacjonalistą praktykującym jednocześnie jogę. W latach 1905–1910, zaangażowany w politykę, przewodniczył ruchowi nacjonalistycznemu. W 1909 r. osiadł w Puttuczczeri (wówczas Pondicherry należące do Francji), aby poświęcić się spisywaniu swego dzieła.

Żoną jego była Mrinalini, przedwcześnie zmarła w 1918 roku w wyniku epidemii grypy.

Droga duchowa

W 1910 roku wycofał się ostatecznie z życia politycznego Bengalu i rozpoczął poszukiwania uniwersalnego systemu religijnego. Lele, guru z Maharasztry, wprowadził go w praktykę kultu bogini Kali.

W 1909 roku osiadł w Puttuczczeri (Pondicherry), w którym założył aśram. Mieszkał w nim wraz ze swoją francuską towarzyszką, Madame Richard, która stała się „Matką” aśramu, i ze swoimi uczniami. W 1926 wycofał się z publicznej aktywności aśramu, wybierając całkowite odosobnienie (publicznie pokazywał się tylko raz w roku). Kierownictwo nad aśramem przejęła Madame Richard (zm. 1975), tworząc „ośrodek uniwersytecki”, a potem „Miasto Brzasku”, Auroville, dokąd ze wszystkich krajów napływali uczniowie.

Nauczanie

Bardzo przywiązany do niedualistycznej myśli indyjskiej, Śri Aurobindo próbował pogodzić racjonalizm z mistycyzmem, zachodnią naukę ze wschodnią mądrością. Dla Aurobindo Bóg, jednocześnie transcendentny i immanentny, ukazuje się człowiekowi przede wszystkim jako Świadomość kosmiczna, przejawiająca się w czasie i przestrzeni. Ponieważ świat jest wynikiem kosmicznej gry, będącej uwikłaniem Ducha w materię, człowiek, dzięki swym niewykorzystanym jeszcze możliwościom (szczególnie zdolności zwanej przez niego supramentalną), które możemy uzyskać praktykując rozmaite odmiany jogi, musi przywrócić w sobie i na ziemi „życie boskie”. Warunkiem jest wyrzeczenie się wszelkich egoistycznych pragnień. Ta świadoma przemiana powinna doprowadzić do pojawienia się człowieka nowego typu, prawdziwego „nadczłowieka”.

Rok 1972 UNESCO ogłosiło Rokiem Aurobindo.

Twórczość

Śri Aurobindo jest autorem licznych książek. Napisał również komentarz do Bhagawadgity (1962), do trzech upaniszad (1949) i do Heraklita. Pisał po angielsku i w języku bengali.

Poezja

• Meditations of Mandavya (1913)
• Savitri (1950 – 1951)

Publikacje krytycznoliterackie

• Bankim Chandra Chatterjee (1893–1894)
• The Age of Kalidasa (1902)
• The Future Poetry (pośmiertnie, 1954)
• The Foundation of Indian Culture

Inne

• The Life Divine (1939 – 1940, 4 tomy)
• The Synthesis of Yoga (pośmiertnie, 1955)
• The Ideal Human Cycle (1919, wydanie poprawione 1950)

W języku polskim

• Aurobindo: Światło na drodze jogi. Tłum. Wanda Dynowska. Sosnowiec: Wyd. Trickster, 1995.Sprawdź autora:1. Brak numerów stron w książce

Sławni uczniowie

• Mira Richard – pochodząca z Francji następczyni mistrza;
• Śri Chinmoy – prawie dwadzieścia lat spędził w Puducherry (od 1944);
• Matka Meera – jako Kamala Reddy spędziła młodzieńcze lata w aśramie w Puducherry;
• Suddhananda Bharati (1897-1937) – przebywał 23 lata w aśramie.

Zobacz też

• Sri Aurobindo Ashram
• Auroville

Bibliografia

• Śri Aurobindo. Pramacierz i jej postaci., Wanda Dynowska, Bombaj, 1956.