Przejdź do zawartości

Starobielsk

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Starobielsk
Старобільськ
Ilustracja
Herb Flaga
Herb Flaga
Państwo

 Ukraina

Obwód

 ługański

Rejon

starobielski

Data założenia

1686[1]

Prawa miejskie

1797[1]

Powierzchnia

13,32 km²

Populacja (2019)
• liczba ludności


16 753[2]

Nr kierunkowy

+380 6461

Kod pocztowy

92700

Tablice rejestracyjne

BB

Położenie na mapie obwodu ługańskiego
Mapa konturowa obwodu ługańskiego, blisko centrum u góry znajduje się punkt z opisem „Starobielsk”
Położenie na mapie Ukrainy
Mapa konturowa Ukrainy, blisko prawej krawiędzi nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Starobielsk”
Ziemia49°17′N 38°55′E/49,283333 38,916667
Strona internetowa

Starobielsk (ukr. Старобільськ, ros. Старобельск) – miasto na Ukrainie, w obwodzie ługańskim, siedziba rejonu starobielskiego, od marca 2022 pod okupacją rosyjską.

Położenie

[edytuj | edytuj kod]

Starobielsk leży nad rzeką Ajdar (dopływ Dońca)[3], na południowy wschód od Charkowa[4]. W przeszłości należał do obłastii (obwodu) woroszyłowgradzkiej, a obecnie do obwodu ługańskiego[4].

Gospodarka

[edytuj | edytuj kod]

W mieście rozwinął się przemysł spożywczy, meblarski oraz odzieżowy[5].

Historia

[edytuj | edytuj kod]
Klasztor Starobielski, który został przekształcony w obóz dla jeńców polskich
Tablica pamiątkowa w Starobielsku

Miasto powstało w 1686 roku, ale już w 1650 roku na wyspie między rozlewiskami rzeki Ajdar zbudowano placówkę dla ochrony południowych granic Rosji i drewniany kościół Matki Bożej Pokrowskiej.

W latach 30. XX wieku w mieście zbudowano fabrykę mechaniczną(inne języki)[3][1], fabrykę odzieży(inne języki)[3][1].

W latach 1939–1940 w Starobielsku na obszarze byłego klasztoru mieścił się obóz jeniecki dla Polaków, oficerów (także podchorążych) służby stałej i rezerwy Wojska Polskiego, wziętych do niewoli przez Związek Radziecki po zajęciu wschodnich obszarów Polski po 17 września 1939 roku[4].

 Z tym tematem związana jest kategoria: Jeńcy polscy obozu NKWD w Starobielsku (1939–1940).
 Osobny artykuł: Zbrodnia katyńska.

W kwietniu i maju 1940 roku byli oni przewożeni sukcesywnie do Charkowa i rozstrzeliwani przez funkcjonariuszy Obwodowego Zarządu NKWD w Charkowie oraz pracowników NKWD przybyłych z Moskwy na mocy decyzji Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940 roku (część zbrodni katyńskiej). Zamordowani jeńcy są pochowani na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie w Piatichatkach. 48 Polaków zmarło w obozie starobielskim i zostało pochowanych na starym cmentarzu miejskim, w 1994 roku[6] przeniesiono ich ciała na cmentarz czmirowski.

W 1961 r. w mieście zbudowano fabrykę mebli(inne języki)[3][1].

Demografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Według spisu powszechnego z 1897 roku Starobielsk liczył 13 123 osoby.
  • 1975 – 22,7 tys. mieszkańców[3]
  • 1989 – 25 053 mieszkańców[7][1]
  • 2013 – 18 297 mieszkańców[8]

Miasta partnerskie

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f Старобельск // Большой энциклопедический словарь (в 2-х тт.). / редколл., гл. ред. А. М. Прохоров. том 2. М., „Советская энциклопедия”, 1991. стр.408.
  2. Чисельність наявного населення України на 1 січня 2019 року. Державна служба статистики України. Київ, 2019. стор.48.
  3. a b c d e Старобельск // Большая Советская Энциклопедия. / под ред. А. М. Прохорова. 3-е изд. том 24 (кн.1). М., «Советская энциклопедия», 1976.
  4. a b c W świetle 1982 ↓, s. 16.
  5. Starobielsk, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2021-08-11].
  6. Ewa Gruner-Żarnoch: Starobielsk w oczach ocalałych jeńców. [Stowarzyszenie Katyń], 2001, s. 28.
  7. Всесоюзная перепись населения 1989 г. Численность городского населения союзных республик, их территориальных единиц, городских поселений и городских районов по полу.
  8. Чисельність наявного населення України на 1 січня 2013 року. Державна служба статистики України, 2013. [dostęp 2023-09-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-09-21)]. (ukr.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Zbrodnia katyńska w świetle dokumentów. Londyn: Gryf, 1982.
  • Старобельск // Большая Советская Энциклопедия. / редколл., гл. ред. Б. А. Введенский. 2-е изд. том 40. М., Государственное научное издательство «Большая Советская энциклопедия», 1957. стр.505
  • Старобельск // Советский энциклопедический словарь. редколл., гл. ред. А. М. Прохоров. 4-е изд. М., «Советская энциклопедия», 1986. стр.1269

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]