Przejdź do zawartości

Język wotycki

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
vad̕d̕a tšeeli
Obszar

Federacja Rosyjska 

Liczba mówiących

21 (2020)

Pismo/alfabet

łacińskie

Klasyfikacja genetyczna
Status oficjalny
UNESCO 5 krytycznie zagrożony
Ethnologue 8b prawie wymarły
Kody języka
ISO 639-2 vot
ISO 639-3 vot
IETF vot
Glottolog voti1245
Ethnologue vot
WALS vot
W Wikipedii
Zobacz też: język, języki świata
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Język wotycki[1][2] (wotski, wocki[3]) – język ugrofiński z grupy bałtycko-fińskiej, używany niegdyś w Ingrii przez lud Wotów. Jest to język zagrożony wymarciem: według wyników rosyjskiego spisu powszechnego z 2020 roku posługuje się nim 21 osób. Według szacunków lokalnego działacza Arvo Survo żyje około 100 osób, które wykazują jakiś stopień znajomości języka wotyckiego.

Wyróżnia się dialekty zachodni i wschodni, lecz dialekt wschodni wyszedł z użycia prawdopodobnie w latach 60. XX w.[4][5]

Język wotycki jest blisko spokrewniony z estońskim i tworzy kontinuum dialektalne z jego wschodnimi gwarami. Wykazuje silne wpływy języków ingryjskiego, fińskiego i rosyjskiego[4].

W ostatnich latach wzrosło zainteresowanie językiem wotyckim, zwłaszcza wśród ludzi młodych; jego nauczanie rozpoczęto w szkołach i na kursach. W konsekwencji liczba osób deklarujących znajomość tego języka zwiększyła się, jednak nie jest on dla nich językiem ojczystym, lecz obcym (wyuczonym).

W 1930 roku wotycki poeta Dymitr Cwietkow opublikował gramatykę tego języka, a do jego zapisu proponował używać cyrylicy; obecnie jednak stosuje się alfabet łaciński z dodatkowymi znakami diakrytycznymi. Próby stworzenia literatury się nie powiodły.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Jarosław Swajdo: Estonia. Monografia krajoznawcza. Kielce 2016
  2. Radosław Zenderowski (wykładowca): Kwestie narodowościowe w Europie Środkowo-Wschodniej. Sylabus dla studentów Politologii, Europeistyki i Studium Generale Europa UKSW w roku akademickim 2010/2011, s. 29 i 31
  3. Lud. Organ Polskiego Towarzystwa Ludoznawczego. Tom 41, s. 188
  4. a b Salminen 2007 ↓, s. 275.
  5. David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Vod, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [zarchiwizowane z adresu 2019-06-06] (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]