Artur Hulej

Artur Hulej
	generał brygady
Data i miejsce urodzenia	15 lutego 1901 ; Jekaterynosław
Data i miejsce śmierci	23 września 1951 ; Warszawa
	Przebieg służby
Lata służby	1919–1938; 1939–1951
Siły zbrojne	Armia Czerwona; ludowe Wojsko Polskie
Jednostki	3 Pomorska Dywizja Piechoty; 5 Brygada Artylerii Ciężkiej; Oficerskiej Szkoły Artylerii nr 1; Oficerskiej Szkoły Artylerii nr 2; Wyższa Szkoła Artylerii
Stanowiska	dowódca artylerii dywizyjnej; dowódca brygady artylerii; komendant szkoły; komendant centrum wyszkolenia; komendant wyższej szkoły
Główne wojny i bitwy	wojna domowa w Rosji; II wojna światowa
	Odznaczenia
	;

Artur Hulej vel Artur Gulej^[1] (ur. 2 lutego^?/15 lutego 1901 w Jekaterynosławiu, zm. 23 września 1951 w Warszawie) – generał brygady ludowego Wojska Polskiego.

Życiorys

Syn Karola i Marii z Sobierajskich. Od 1919 żołnierz Armii Czerwonej, ukończył kurs młodszych dowódców artylerii w Smoleńsku jako dowódca plutonu. Brał udział w wojnie domowej w Rosji, w walce przeciwko armii Denikina. W 1927 ukończył kurs dowódczy w Wyższej Szkole Wojskowej w Kijowie. Od 1930 dowódca dywizjonu, od 1936 wykładowca w oficerskiej szkole piechoty. W 1938 zwolniony i przeniesiony do rezerwy z powodu polskiego pochodzenia.

Od 1939 ponownie w służbie czynnej. W latach 1937–1940 zaocznie studiował w Akademii Wojskowej im. Michaiła Frunzego w Moskwie. Następnie został szefem sztabu dowództwa artylerii 30. Dywizji Piechoty. W 1941 dowódca artylerii 51, a następnie 30. Dywizji Piechoty. 21 marca 1942 roku został mianowany pułkownikiem^[2]. W październiku 1941, w lipcu 1942 i w lipcu 1943 ranny w walkach z Niemcami, w tym za ostatnim razem ciężko.

20 grudnia 1943 roku, po wyleczeniu ran, został skierowany do Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR na stanowisko dowódcy artylerii dywizyjnej 3 Dywizji Piechoty im. Romualda Traugutta. W czerwcu 1944 roku został dowódcą 5 Brygady Artylerii Ciężkiej. Od 26 czerwca 1944 komendant Oficerskiej Szkoły Artylerii nr 1 w Nowogrodzie Wołyńskim, a następnie w Chełmie. 3 listopada 1944 roku Krajowa Rada Narodowa mianowała go generałem brygady^[3]^[4]. Od maja 1945 komendant Oficerskiej Szkoły Artylerii nr 2 w Toruniu. 11 lipca 1946 roku został mianowany generałem majorem^[2]. 19 sierpnia 1946 roku został komendantem Centrum Wyszkolenia Artylerii w Toruniu, a 1 grudnia 1947 roku komendantem Wyższej Szkoły Artylerii w Toruniu. W 1951 roku został wyznaczony na stanowisko pomocnika dowódcy Wojsk Pancernych do spraw artylerii^[3].

Zmarł 23 września 1951 roku w Warszawie. Został pochowany w Alei Zasłużonych na cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera A25-tuje-26)^[5].

Życie prywatne

Od 1924 żonaty z Barbarą z domu Czechowską, nauczycielką szkoły powszechnej. Małżeństwo miało dwie córki^[6]^[5].

Ordery i odznaczenia

Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1945)
Order Krzyża Grunwaldu III klasy (11 maja 1945)^[7]
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari
Złoty Krzyż Zasługi (1946)
Order Czerwonego Sztandaru (ZSRR)
Medal „Za obronę Kaukazu” (ZSRR)

Przypisy

↑ Szczurowski 1996 ↓, s. 48.
↑ ^a ^b Szczurowski 1996 ↓, s. 50.
↑ ^a ^b Nalepa 1995 ↓, s. 173.
↑ Szczurowski 1996 ↓, s. 50, wg autora mianowany 4 listopada 1944 roku.
↑ ^a ^b Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze. cmentarzekomunalne.com.pl. [dostęp 2019-11-25].
↑ J. Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990 t. I: A–H, Toruń 2010, s. 540.
↑ M.P. z 1945 r. nr 6, poz. 26 „za bohaterskie czyny i dzielne zachowanie się w walce z niemieckim najeźdźcą”.

Bibliografia

Edward Jan Nalepa: Oficerowie Armii Radzieckiej w Wojsku Polskim 1943–1968. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1995. ISBN 83-11-08353-3.
Maciej Szczurowski: Dowódcy Wojska Polskiego na froncie wschodnim 1943–1945. Słownik biograficzny. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 1996. ISBN 83-87103-08-X.
Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990 t. I: A–H, Toruń 2010, s. 538–540.

[CITEREFSzczurowski199648-1] Szczurowski 1996 ↓, s. 48.

[CITEREFSzczurowski199650-2] Szczurowski 1996 ↓, s. 50.

[CITEREFNalepa1995173-3] Nalepa 1995 ↓, s. 173.

[CITEREFSzczurowski199650,_wg_autora_mianowany_4_listopada_1944_roku-4] Szczurowski 1996 ↓, s. 50, wg autora mianowany 4 listopada 1944 roku.

[cmentarzekomunalne.com.pl-5] Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze. cmentarzekomunalne.com.pl. [dostęp 2019-11-25].

[6] J. Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990 t. I: A–H, Toruń 2010, s. 540.

[7] M.P. z 1945 r. nr 6, poz. 26 „za bohaterskie czyny i dzielne zachowanie się w walce z niemieckim najeźdźcą”.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]