Przejdź do zawartości

Artur Hulej

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Artur Hulej
Ilustracja
generał brygady generał brygady
Data i miejsce urodzenia

15 lutego 1901
Jekaterynosław

Data i miejsce śmierci

23 września 1951
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

19191938
19391951

Siły zbrojne

Armia Czerwona
ludowe Wojsko Polskie

Jednostki

3 Pomorska Dywizja Piechoty
5 Brygada Artylerii Ciężkiej
Oficerskiej Szkoły Artylerii nr 1
Oficerskiej Szkoły Artylerii nr 2
Wyższa Szkoła Artylerii

Stanowiska

dowódca artylerii dywizyjnej
dowódca brygady artylerii
komendant szkoły
komendant centrum wyszkolenia
komendant wyższej szkoły

Główne wojny i bitwy

wojna domowa w Rosji
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Order Krzyża Grunwaldu III klasy Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Złoty Krzyż Zasługi
Order Czerwonego Sztandaru Medal „Za obronę Kaukazu”
Grób Artura Huleja na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach

Artur Hulej vel Artur Gulej[1] (ur. 2 lutego?/15 lutego 1901 w Jekaterynosławiu, zm. 23 września 1951 w Warszawie) – generał brygady ludowego Wojska Polskiego.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Syn Karola i Marii z Sobierajskich. Od 1919 żołnierz Armii Czerwonej, ukończył kurs młodszych dowódców artylerii w Smoleńsku jako dowódca plutonu. Brał udział w wojnie domowej w Rosji, w walce przeciwko armii Denikina. W 1927 ukończył kurs dowódczy w Wyższej Szkole Wojskowej w Kijowie. Od 1930 dowódca dywizjonu, od 1936 wykładowca w oficerskiej szkole piechoty. W 1938 zwolniony i przeniesiony do rezerwy z powodu polskiego pochodzenia.

Od 1939 ponownie w służbie czynnej. W latach 1937–1940 zaocznie studiował w Akademii Wojskowej im. Michaiła Frunzego w Moskwie. Następnie został szefem sztabu dowództwa artylerii 30. Dywizji Piechoty. W 1941 dowódca artylerii 51, a następnie 30. Dywizji Piechoty. 21 marca 1942 roku został mianowany pułkownikiem[2]. W październiku 1941, w lipcu 1942 i w lipcu 1943 ranny w walkach z Niemcami, w tym za ostatnim razem ciężko.

20 grudnia 1943 roku, po wyleczeniu ran, został skierowany do Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR na stanowisko dowódcy artylerii dywizyjnej 3 Dywizji Piechoty im. Romualda Traugutta. W czerwcu 1944 roku został dowódcą 5 Brygady Artylerii Ciężkiej. Od 26 czerwca 1944 komendant Oficerskiej Szkoły Artylerii nr 1 w Nowogrodzie Wołyńskim, a następnie w Chełmie. 3 listopada 1944 roku Krajowa Rada Narodowa mianowała go generałem brygady[3][4]. Od maja 1945 komendant Oficerskiej Szkoły Artylerii nr 2 w Toruniu. 11 lipca 1946 roku został mianowany generałem majorem[2]. 19 sierpnia 1946 roku został komendantem Centrum Wyszkolenia Artylerii w Toruniu, a 1 grudnia 1947 roku komendantem Wyższej Szkoły Artylerii w Toruniu. W 1951 roku został wyznaczony na stanowisko pomocnika dowódcy Wojsk Pancernych do spraw artylerii[3].

Zmarł 23 września 1951 roku w Warszawie. Został pochowany w Alei Zasłużonych na cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera A25-tuje-26)[5].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Od 1924 żonaty z Barbarą z domu Czechowską, nauczycielką szkoły powszechnej. Małżeństwo miało dwie córki[6][5].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Szczurowski 1996 ↓, s. 48.
  2. a b Szczurowski 1996 ↓, s. 50.
  3. a b Nalepa 1995 ↓, s. 173.
  4. Szczurowski 1996 ↓, s. 50, wg autora mianowany 4 listopada 1944 roku.
  5. a b Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze. cmentarzekomunalne.com.pl. [dostęp 2019-11-25].
  6. J. Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990 t. I: A–H, Toruń 2010, s. 540.
  7. M.P. z 1945 r. nr 6, poz. 26 „za bohaterskie czyny i dzielne zachowanie się w walce z niemieckim najeźdźcą”.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Edward Jan Nalepa: Oficerowie Armii Radzieckiej w Wojsku Polskim 1943–1968. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1995. ISBN 83-11-08353-3.
  • Maciej Szczurowski: Dowódcy Wojska Polskiego na froncie wschodnim 1943–1945. Słownik biograficzny. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 1996. ISBN 83-87103-08-X.
  • Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990 t. I: A–H, Toruń 2010, s. 538–540.