Przejdź do zawartości

Zygmunt Maszczyk

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wersja do druku nie jest już wspierana i może powodować błędy w wyświetlaniu. Zaktualizuj swoje zakładki i zamiast funkcji strony do druku użyj domyślnej funkcji drukowania w swojej przeglądarce.
Zygmunt Maszczyk
Pełne imię i nazwisko

Zygmunt Paweł Maszczyk

Data i miejsce urodzenia

3 maja 1945
Siemianowice Śląskie

Wzrost

175 cm

Pozycja

napastnik, pomocnik

Kariera juniorska
Lata Klub
1955–1962 Siemianowiczanka Siemianowice Śląskie
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
1963–1976 Ruch Chorzów 310 (41)
1977–1978 Valenciennes FC 36 (4)
1978–1979 Entente Montceau
1979 CKS Czeladź
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole
1968–1976  Polska 36 (0)
  1. Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
Dorobek medalowy
Igrzyska olimpijskie
złoto Monachium 1972 Piłka nożna
srebro Montreal 1976 Piłka nożna
Mistrzostwa świata
III miejsce RFN 1974 Piłka nożna
Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi

Zygmunt Paweł Maszczyk, ps. „Zyga” (ur. 3 maja 1945 w Siemianowicach Śląskich) – polski piłkarz grający na pozycji pomocnika lub napastnika. Reprezentant Polski, srebrny medalista z mistrzostw świata w 1974, złoty medalista olimpijski z 1972 i srebrny z 1976.

Życiorys

Szkołę średnią ukończył w Siemianowicach Śląskich (metalurg)[1]. Już przed stanem wojennym w 1981 mieszkał i pracował (w fabryce mebli) w Lüdenscheid na terenie RFN porzucając czynne uprawianie sportu, przez 4 lata prowadził też miejscową drużynę[2]. Jego żona Krystyna była piłkarką ręczną Azotów Chorzów i członkinią reprezentacji Polski[3].

Kariera klubowa

Zygmunt Maszczyk był wychowankiem Siemianowiczanki, w której występował w latach 1955–1962[1]. Do Ruchu Chorzów trafił w 1963, gdzie grał aż do 1976. Dzięki doskonałemu wyszkoleniu i swojej pracowitości szybko stał się najpopularniejszym piłkarzem „Niebieskich” w tamtym czasie. W 14 sezonach na pierwszoligowych boiskach bronił barw Ruchu w 310 meczach, strzelając 41 goli, znacznie przyczyniając się do zdobycia trzech mistrzostw Polski (1968, 1974, 1975), Pucharu Polski w 1974; z drużyną dotarł do ćwierćfinału Pucharu UEFA w 1974, a później ćwierćfinału Pucharu Europy Mistrzów Krajowych w 1975.

Kariera reprezentacyjna

Do reprezentacji narodowej trafił w 1968, debiutując w meczu z Turcją, w sumie występując w 36 oficjalnych i 4 nieoficjalnych spotkaniach. Jedyne dwa gole dla biało-czerwonych strzelił 26 kwietnia 1972 w nieoficjalnym meczu z olimpijską reprezentacją Hiszpanii w Szczecinie, wygranym 2:0. Był jednym z ulubionych zawodników kadry Kazimierza Górskiego, występując w prawie każdym meczu pełne 90 minut. Grał bardzo ambitnie, wyraźnie biegając najwięcej ze wszystkich zawodników, czym zresztą imponował wszystkim[1].

Na mistrzostwach świata w 1974 był jedynym reprezentantem aktualnych, klubowych mistrzów Polski[2], w 7 meczach grał w sumie 592 minuty.

lp. Data Miejsce Przeciwnik Rezultat Rozgrywki Grał Uwagi
1. 24 kwietnia 1968 Chorzów  Turcja 8-0 towarzyski 90'
2. 1 maja 1968 Warszawa  Holandia 0-0 towarzyski do 61'
3. 10 października 1971 Warszawa  Niemcy 1-3 elim. Euro 1972 90'
4. 7 maja 1972 Warszawa  Bułgaria 3-0 elim. IO 1972 do 69'
5. 10 maja 1972 Poznań  Szwajcaria 0-0 towarzyski od 60'
6. 30 sierpnia 1972 Ratyzbona  Ghana 4-0 IO 1972 90'
7. 3 września 1972 Ratyzbona  Dania 1-1 IO 1972 90'
8. 5 września 1972 Augsburg  ZSRR 2-1 IO 1972 90'
9. 8 września 1972 Norymberga  Maroko 5-0 IO 1972 od 65'
10. 10 września 1972 Monachium  Węgry 2-1 IO 1972 90'
11. 15 października 1972 Bydgoszcz  Czechosłowacja 3-0 towarzyski 90'
12. 20 marca 1973 Łódź  Stany Zjednoczone 4-0 towarzyski od 46'
13. 28 marca 1973 Cardiff  Walia 0-2 elim. MŚ 1974 90'
14. 17 kwietnia 1974 Liège  Belgia 1-1 towarzyski 90'
15. 15 czerwca 1974 Stuttgart  Argentyna 3-2 MŚ 1974 90'
16. 19 czerwca 1974 Monachium  Haiti 7-0 MŚ 1974 do 63'
17. 23 czerwca 1974 Stuttgart  Włochy 2-1 MŚ 1974 90'
18. 26 czerwca 1974 Stuttgart  Szwecja 1-0 MŚ 1974 90'
19. 30 czerwca 1974 Frankfurt nad Menem  Jugosławia 2-1 MŚ 1974 90'
20. 3 lipca 1974 Frankfurt nad Menem  Niemcy 0-1 MŚ 1974 do 79'
21. 6 lipca 1974 Monachium  Brazylia 1-0 MŚ 1974 90'
22. 1 września 1974 Helsinki  Finlandia 2-1 elim. Euro 1976 90'
23. 4 września 1974 Warszawa  NRD 1-3 towarzyski 90'
24. 7 września 1974 Wrocław  Francja 0-2 towarzyski od 46'
25. 13 listopada 1974 Praga  Czechosłowacja 2-2 towarzyski 90'
26. 19 kwietnia 1975 Rzym  Włochy 0-0 elim. Euro 1976 90'
27. 28 maja 1975 Halle  NRD 2-1 towarzyski do 55' kpt.
28. 6 lipca 1975 Montreal  Kanada 8-1 towarzyski do 45' kpt.
29. 9 lipca 1975 Toronto  Kanada 4-1 towarzyski do 45'
30. 10 września 1975 Chorzów  Holandia 4-1 elim. Euro 1976 90'
31. 8 października 1975 Łódź  Węgry 4-2 towarzyski 90' kpt.
32. 15 października 1975 Amsterdam  Holandia 0-3 elim. Euro 1976 90' kpt.
33. 18 lipca 1976 Montreal  Kuba 0-0 IO 1976 od 51'
34. 22 lipca 1976 Montreal  Iran 3-2 IO 1976 90'
35. 25 lipca 1976 Montreal  Korea Północna 3-2 IO 1976 do 70'
36. 31 lipca 1976 Montreal  NRD 1-3 IO 1976 90'

Odznaczenia

Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1974), Złoty oraz Srebrny Medal „Za Wybitne Osiągnięcia Sportowe”, przez organizacje sportowe został uznany Zasłużonym Mistrzem Sportu (1973). Złota Odznaka PZPN (wrzesień 1972)[4]. Złoty Krzyż Zasługi (1972)[5].

Zobacz też

Przypisy

  1. a b c Zygmunt Maszczyk – Polski Komitet Olimpijski [online] [dostęp 2023-01-31] (pol.).
  2. a b Marek Wawrzynkowski, Łukasz Olkowicz. Wczoraj i Dziś Bohaterowie niemieckiego mundialu. „Przegląd Sportowy”. 156, s. 14–17, 6.07.09. Warszawa. ISSN 0137-9267. 
  3. ZYGMUNT MASZCZYK (ur. 1945, Siemianowice Śląskie, pomocnik, Ruch Chorzów) [online], Dziennik Polski [dostęp 2023-01-31] (pol.).
  4. Sport. 10 września – Dniem Polskiego Piłkarza. „Nowiny”. Nr 263, s. 2, 21 września 1972. 
  5. Odznaczenia dla olimpijczyków. „Nowiny”. Nr 264, s. 2, 23 września 1972. 

Linki zewnętrzne