Laurent Fabius
| |
| Data i miejsce urodzenia |
20 sierpnia 1946 |
|---|---|
| Premier Francji | |
| Okres |
od 17 lipca 1984 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Odznaczenia | |
          
| |
Laurent Fabius (ur. 20 sierpnia 1946 w Paryżu) – francuski polityk. W latach 1984–1986 premier Francji. Dwukrotnie przewodniczący Zgromadzenia Narodowego, jeden z liderów Partii Socjalistycznej, od 2012 do 2016 minister spraw zagranicznych w dwóch rządach Jean-Marca Ayraulta, od 2016 przewodniczący Rady Konstytucyjnej.
Życiorys
Laurent Fabius jest synem André Fabiusa (1908–1984), antykwariusza pochodzącego z rodziny Żydów aszkenazyjskich, którzy przeszli na katolicyzm podczas II wojny światowej, oraz Louise Strasburger-Mortimer (1911–2010), pochodzącej z USA. Absolwent paryskich École normale supérieure i Instytutu Nauk Politycznych, a także École nationale d’administration. Pracował jako audytor we francuskiej Radzie Stanu.
Zaangażował się także w działalność socjalistów. W drugiej połowie lat 70. stał się jednym z najbliższych współpracowników François Mitterranda.
Od 1977 zajmował różne funkcje w administracji terytorialnej. Do 1995 nieprzerwanie był zastępcą mera Le Grand-Quevilly w Normandii, następnie przez pięć lat merem tej miejscowości. W 2000 ponownie objął stanowisko zastępcy mera.
W 1978 po raz pierwszy został wybrany do Zgromadzenia Narodowego. Od tego czasu w każdych kolejnych wyborach skutecznie ubiegał się o reelekcję w departamencie Seine-Maritime, rezygnując z mandatu poselskiego na czas sprawowania urzędów w administracji rządowej. Od 1989 do 1992 zasiadał w Grupie Socjalistów w Parlamencie Europejskim. Pracował w Komisji ds. Instytucjonalnych[1].
W latach 1981–1983 w pierwszych gabinetach Pierre’a Mauroy był młodszym ministrem (wiceministrem) ds. budżetu. W trzecim rządzie tego premiera do 1984 sprawował urząd ministra badań naukowych i przemysłu. W okresie od 19 lipca 1984 do 20 marca 1986 stał na czele francuskiego rządu, będąc najmłodszym premierem w historii V Republiki.
W 1988 po raz pierwszy został przewodniczącym niższej izby francuskiego parlamentu, funkcję tę pełnił do 1992. Dwukrotnie bez powodzenia ubiegał się o przywództwo w Partii Socjalistycznej, przegrywając z Lionelem Jospinem. W 1992 ostatecznie objął stanowisko pierwszego sekretarza partii, zrezygnował jednak z niego już w kolejnym roku po słabych wynikach PS w wyborach parlamentarnych.
Po sukcesie socjalistów cztery lata później Laurent Fabius po raz drugi stanął na czele Zgromadzenia Narodowego. W 2000 opuścił tę funkcję, obejmując tekę ministra gospodarki, finansów i przemysłu w zrekonstruowanym gabinecie Lionela Jospina. Urząd ten sprawował do 2002, od tego czasu ponownie zasiada w parlamencie.
Przed referendum z 2005, wbrew oficjalnego stanowisku PS, publicznie wzywał do odrzucenia tzw. Konstytucji dla Europy[2]. Ubiegał się o nominację swojego ugrupowania na wybory w 2007, przegrał jednak wewnątrzpartyjną rywalizację m.in. z Ségolène Royal.
16 maja 2012 objął urząd ministra spraw zagranicznych w rządzie, którego premierem został Jean-Marc Ayrault[3]. Utrzymał to stanowisko także w drugim rządzie tego samego premiera (od 21 czerwca 2012), uzyskując wcześniej w wyborach parlamentarnych mandat deputowanego do Zgromadzenia Narodowego XIV kadencji. 2 kwietnia 2014 ponownie powołany na ministra spraw zagranicznych (i rozwoju międzynarodowego) w rządzie Manuela Vallsa[4]. Pozostał nim również w utworzonym w sierpniu 2014 drugim rządzie tegoż premiera.
W 2015 był przewodniczącym konferencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu (COP21), podczas której przyjęto paryskie porozumienie klimatyczne. Zakończył urzędowanie na stanowisku ministra 11 lutego 2016[5] w związku z ogłoszonymi przez prezydenta planami powołania go na przewodniczącego Rady Konstytucyjnej (funkcję tę objął 8 marca 2016[6]).
Odznaczenia
W 1991 został odznaczony Krzyżem Wielkim Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej[7], a w 2012 Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski[8].
Skład rządu Laurenta Fabiusa
- Laurent Fabius – premier
- Gaston Defferre – minister stanu, minister planowania regionalnego
- Claude Cheysson – minister spraw zagranicznych, 7 grudnia 1984 stanowisko to objął Roland Dumas
- Roland Dumas – minister stosunków europejskich, do 7 grudnia 1984
- Charles Hernu – minister obrony, 20 września 1985 stanowisko to objął Paul Quilès
- Pierre Joxe – minister spraw wewnętrznych i decentralizacji
- Pierre Bérégovoy – minister gospodarki, finansów i budżetu
- Édith Cresson – minister rozwoju przemysłu i handlu zagranicznego
- Michel Delebarre – minister pracy
- Robert Badinter – minister sprawiedliwości, 19 lutego 1986 stanowisko to objął Michel Crépeau
- Jean-Pierre Chevènement – minister edukacji narodowej
- Michel Rocard – minister rolnictwa, 4 kwietnia 1985 stanowisko to objął Henri Nallet
- Huguette Bouchardeau – minister środowiska
- Paul Quilès – minister transportu, urbanizacji i mieszkalnictwa, 20 września 1985 stanowisko to objął Jean Auroux
- Michel Crépeau – minister handlu i turystyki, 19 lutego 1986 stanowisko to objął Jean-Marie Bockel
- Hubert Curien – minister badań naukowych i technologii
- Georgina Dufoix – minister stosunków społecznych i solidarności
- Jack Lang – minister kultury, od 7 grudnia 1984
- Edgard Pisani – minister ds. Nowej Kaledonii, od 21 maja do 15 listopada 1985
- Yvette Roudy – minister praw kobiet, od 21 maja 1985
- Louis Mexandeau – minister poczty, od 15 listopada 1985[9]
Przypisy
- ↑ Profil na stronie Parlamentu Europejskiego. [dostęp 2012-08-24].
- ↑ Juliusz Urbanowicz: Stany Rozdzielone Europy. „Wprost” nr 45/2004. [dostęp 2012-08-24].
- ↑ Décret du 16 mai 2012 relatif à la composition du Gouvernement. legifrance.gouv.fr, 17 maja 2012. [dostęp 2014-10-19]. (fr.).
- ↑ Sapin aux Finances, Cazeneuve à l’Intérieur, Royal à l’Ecologie... le gouvernement de Manuel Valls. francetvinfo.fr, 2 kwietnia 2014. [dostęp 2014-04-02]. (fr.).
- ↑ Départs et arrivées: les principaux points du remaniement. lemonde.fr, 11 lutego 2016. [dostęp 2016-02-14]. (fr.).
- ↑ Fabius devient officiellement président du Conseil constitutionnel. lefigaro.fr, 8 marca 2016. [dostęp 2016-03-09]. (fr.).
- ↑ Krzyż Wielki Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej (1991–2005 – wykaz osób odznaczonych). prezydent.pl. [dostęp 2012-08-23].
- ↑ M.P. z 2013 r. poz. 276.
- ↑ LES GOUVERNEMENTS ET LES ASSEMBLÉES PARLEMENTAIRES SOUS LA Ve RÉPUBLIQUE. assemblee-nationale.fr. [dostęp 2021-02-24]. (fr.).
Bibliografia
- Laurent Fabius na stronie Zgromadzenia Narodowego XIII kadencji. [dostęp 2012-08-24]. (fr.).
- Nota biograficzna na stronie prywatnej. [dostęp 2012-08-24]. (fr.).
| W dniu powstania | |
|---|---|
| Późniejsi członkowie rządu |
| W dniu powstania | |
|---|---|
| Późniejsi członkowie rządu |
- Absolwenci École nationale d’administration w Paryżu
- Absolwenci Instytutu Nauk Politycznych w Paryżu
- Absolwenci École normale supérieure w Paryżu
- Premierzy Francji
- Francuscy ministrowie (V Republika)
- Francuscy ministrowie finansów
- Francuscy ministrowie spraw zagranicznych
- Francuscy parlamentarzyści (V Republika)
- Francuscy posłowie do Parlamentu Europejskiego
- Francuscy samorządowcy
- Odznaczeni Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (III Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Krzyżem Wielkim Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej
- Odznaczeni Orderem Narodowym Zasługi (Francja)
- Odznaczeni Orderem Zasługi (Norwegia)
- Odznaczeni Odznaką Honorową za Zasługi dla Republiki Austrii
- Odznaczeni Orderem Gwiazdy Rumunii
- Odznaczeni Orderem Zasługi Republiki Włoskiej
- Odznaczeni Ordre national du Québec
- Wielcy Oficerowie Legii Honorowej
- Politycy Partii Socjalistycznej (Francja)
- Francuzi pochodzenia amerykańskiego
- Francuscy Żydzi
- Ludzie urodzeni w Paryżu
- Urodzeni w 1946