Przejdź do zawartości

Kazimierz Pławski

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez AndrzeiBOT (dyskusja | edycje) o 04:53, 17 sty 2017. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.
Kazimierz Fryderyk Pławski
ilustracja
generał dywizji generał dywizji
Data i miejsce urodzenia

5 marca 1877
Jedwabno

Data i miejsce śmierci

12 listopada 1969
Warszawa

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego, Wojsko Polskie (II RP), Ludowe Wojsko Polskie

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Zwycięstwa i Wolności 1945 Medal za Warszawę 1939–1945 Kawaler Orderu Orła Białego (Serbia) Oficer Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)

Kazimierz Fryderyk Pławski (ur. 5 marca 1877 w Jedwabnie, zm. 12 listopada 1969 w Warszawie) – inżynier, pułkownik artylerii Armii Imperium Rosyjskiego, generał dywizji Wojska Polskiego.

Kształcił się w Korpusie Kadetów w Moskwie. Od 1898 roku oficer zawodowy rosyjskiej artylerii. W 1905 roku, w stopniu kapitana, ukończył Akademię Artylerii w Petersburgu. W latach 1914-1917, w stopniu pułkownika, walczył na froncie austriackim i niemieckim, ostatnio jako pomocnik szefa artylerii frontu. Od listopada 1917 roku do lutego 1918 roku dowódca I Brygady Artylerii i inspektor artylerii w I Korpusie Polskim w Rosji, odcięty od Korpusu w czasie walk.

W listopadzie 1918 roku został przyjęty do Wojska Polskiego. Do stycznia 1919 roku był pomocnikiem szefa Departamentu Artylerii Ministerstwa Spraw Wojskowych, a do marca 1919 roku pomocnikiem kierownika Ministerstwa Spraw Wojskowych. W marcu 1919 roku został oficerem do specjalnych zleceń Ministra Spraw Wojskowych. Od 28 maja 1919 roku pełnił obowiązki inspektora artylerii III Korpusu Armii Polskiej we Francji. W grudniu 1919 roku znalazł się w składzie Polskiej Misji Wojskowej w Paryżu.

W marcu 1920 roku powrócił do kraju i objął dowództwo II Brygady Artylerii Legionów. Na tym stanowisku 29 maja 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu pułkownika artylerii, w grupie oficerów „byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej”[1]. Wziął udział w bitwie niemeńskiej[2]. W październiku 1920 roku został słuchaczem kursów dla wyższych dowódców, a po jego ukończeniu wykładowcą i zastępcą dyrektora nauk tych kursów. 1 czerwca 1921 roku znów pełnił służbę na stanowisku dowódcy II Brygady Artylerii Legionów, pozostając w ewidencji 2 Pułku Artylerii Polowej Legionów[3]. 17 grudnia 1921 roku został szefem Wydziału Artylerii Departamentu III Ministerstwa Spraw Wojskowych. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu generała brygady ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku w korpusie generałów. W listopadzie 1922 roku został wyznaczony na stanowisko zastępcy szefa Departamentu Artylerii i Uzbrojenia Ministerstwa Spraw Wojskowych, a w kwietniu 1924 roku mianowany szefem Departamentu Artylerii Ministerstwa Spraw Wojskowych. 25 października 1926 roku został przeniesiony do dyspozycji Ministra Spraw Wojskowych. Z dniem 31 maja 1927 roku został przeniesiony w stan spoczynku[4]. Osiadł w Warszawie. 27 marca 1939 roku został powołany do służby czynnej i przydzielony do Ministerstwa Spraw Wojskowych, lecz bez powierzenia konkretnej funkcji.

W 1945 roku zgłosił się do służby w Ludowym Wojsku Polskim i został wyznaczony na szefa Departamentu Uzbrojenia Ministerstwa Obrony Narodowej. W 1947 roku w stanie spoczynku. Do 1949 roku pracował w Wojskowej Akademii Technicznej i w Instytucie Mechaniki w Warszawie.

Ordery i odznaczenia

  1. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 21 z 9 czerwca 1920 r., poz. 547. Piotr Stawecki, Słownik biograficzny ..., s. 254. Według Witolda Jarno, Okręg Generalny Nr III Kielce w latach 1918-1921, Wydawnictwo Ibidem, Łódź 2003, ISBN 83-88679-31-7, s. 107, dowodził brygadą od sierpnia 1920 roku do 1921 roku.
  2. ↑ Marek Tarczyński, Andrzej Bartnik: Bitwa Niemeńska 29 VIII-18 X 1920. Warszawa: Oficyna Wydawnicza Rytm, 1998, s. 559
  3. ↑ Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r., s. 280, 822.
  4. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 9 z 17 marca 1927 r., s. 70. Piotr Stawecki, Słownik biograficzny ..., s. 254 jako datę przeniesienia w stan spoczynku podał 17 marca 1927 roku, czyli dzień opublikowania Dziennika Personalnego M.S.Wojsk.
  5. ↑ a b c d e f g Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Wyd. II popr. Warszawa: Główna Księgarnia Wojskowa, 1938, s. 578.
  6. ↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 19.
  7. ↑ a b Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego, 1918-1939. Warszawa: Bellona, 1994, s. 254
  8. ↑ a b c Zbigniew Krotke: Polski Krzyż Zasługi 1923-2000. Dzieje i katalog. Białystok, Lublin: PTN, 2010, s. 108. ISBN 978-83-896162-1-0

Bibliografia

  • Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Dodatek do Dziennika Personalnego M.S.Wojsk. Nr 37 z 24 września 1921 r.
  • Henryk P. Kosk, Generalicja polska, t. 2, Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, Pruszków 2001, ISBN 83-87103-81-0.
  • Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990, t. III (M-S), Wydawnictwo Adam Marszałek, Toruń 2010, ISBN 978-83-7611-712-6.
  • Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991, wyd. II uzup. i poprawione.
  • Piotr Stawecki, Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, Wydawnictwo Bellona, Warszawa 1994, ISBN 83-11-08262-6.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Kazimierz_Pławski&oldid=48215514”