Powiat kostopolski – jeden z 11 powiatów województwa wołyńskiego II Rzeczypospolitej. Jego siedzibą było miasto Kostopol. Został utworzony 1 stycznia 1925 r. z części powiatu rówieńskiego[1]. W skład powiatu wchodziło 6 gmin wiejskich, 2 miejskie, 233 gromady wiejskie (sołectwa) i 2 miasta.

Powiat kostopolski
powiat
Państwo

 Polska

Województwo

wołyńskie

Data powstania

1 stycznia 1925

Siedziba

Kostopol

Powierzchnia

3496 km²

Populacja (1931)
• liczba ludności


159,6 tys.

• gęstość

45,7 os./km²

Szczegółowy podział administracyjny
Liczba gmin miejskich

2

Liczba gmin wiejskich

6

Położenie na mapie województwa
Położenie na mapie województwa

Powiat kostopolski zajmował środkowo-wschodnią część województwa wołyńskiego i graniczył: na zachodzie z powiatem łuckim, na północy z powiatem sarneńskim, na wschodzie wzdłuż granicy z ZSRR oraz na południu z powiatem rówieńskim.

Powierzchnia powiatu wynosiła 3,496 km², a ludność – 159,6 tys. osób (według spisu z 1931 r.), dając wskaźnik zamieszkania 46 osób na 1 km².

Powiat w większości zamieszkany był przez ludność ukraińską, liczącą 105,5 tys. (66,1%). Drugą narodowością pod względem liczebności byli tam Polacy w liczbie 35,0 tys. (21,9%) osób. Reszta to Żydzi, Niemcy i inne nieliczne grupy narodowościowe[2].

Według drugiego powszechnego spisu ludności z 1931 roku powiat liczył 159 602 mieszkańców, 34 450 było rzymskokatolickiego wyznania, 1 303 – unickiego, 102 609 – prawosławnego wyznania, 6 088 – augsburskiego, 156 – reformowanego, 26 – unijne ewangelickie, 424 osób podało wyznanie ewangelickie bez bliższego określenia, 3 643 – inne chrześcijańskie, 10 786 – mojżeszowe, 6 – inne niechrześcijańskie, 110 osób nie podało przynależności konfesyjnej[3].

Miasta

edytuj

Starostowie

edytuj

Zobacz też

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Dz.U. z 1924 r. nr 68, poz. 655
  2. Powiat kostopolski, „Skrzydlata Polska” (2), 1930, III-IV.
  3. Drugi Powszechny Spis Ludności z Dn. 9.XII 1931 r. Mieszkania i Gospodarstwa Domowe. Ludność. Stosunki /Zawodowe. Województwo Wołyńskie. Warszawa: Główny Urząd Statystyczny Rzeczypospolitej Polskiej, 1938, s. 26.
  4. Ruch służbowy. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Wewnętrznych”, s. 43, Nr 1 z 1 kwietnia 1925.