Michel Rocard

Michel Rocard
Data i miejsce urodzenia	23 sierpnia 1930 ; Courbevoie
Data i miejsce śmierci	2 lipca 2016 ; Paryż
	Premier Francji
Okres	od 10 maja 1988; do 15 maja 1991
Przynależność polityczna	Partia Socjalistyczna
Poprzednik	Jacques Chirac
Następca	Édith Cresson
	I sekretarz Partii Socjalistycznej
Okres	od 1993; do 1994
Przynależność polityczna	Partia Socjalistyczna
Poprzednik	Laurent Fabius
Następca	Henri Emmanuelli
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Michel Rocard (ur. 23 sierpnia 1930 w Courbevoie, zm. 2 lipca 2016 w Paryżu^[1]^[2]) – francuski polityk, wieloletni parlamentarzysta krajowy, minister, w latach 1988–1991 premier Francji, działacz i lider Partii Socjalistycznej, eurodeputowany.

Życiorys

Urodził się w rodzinie protestanckiej. Studiował w Instytucie Nauk Politycznych w Paryżu i następnie w École nationale d’administration. Od 1958 był zatrudniony jako inspektor finansowy^[3]. Pracował także jako dziennikarz, opracował raport krytykujący sytuację uchodźców w czasie wojny algierskiej.

Od lat 60. pozostawał aktywny w polityce. Został działaczem Zjednoczonej Partii Socjalistycznej (PSU). Od 1967 do 1973 pozostawał jej faktycznym przewodniczącym (sekretarzem krajowym). W 1974 zdecydował się z grupą działaczy przejść do bardziej umiarkowanej Partii Socjalistycznej (PS)^[4]. W 1975 został członkiem jej biura wykonawczego, do 1979 pełnił funkcję krajowego sekretarza ds. sektora publicznego^[3].

W 1969 kandydował w wyborach prezydenckich, uzyskując 3,61% głosów i zajmując 5. miejsce wśród 7 kandydatów^[5]. Nigdy później nie ubiegał się o ten urząd.

Również od 1969 zaczął obejmować różne funkcje publiczne. Został wówczas wybrany do Zgromadzenia Narodowego (do 1973). Powrócił do niższej izby krajowego parlamentu w 1978, uzyskiwał reelekcję w 1981, 1986 i 1988, kandydując w różnych okręgach wyborczych departamentu Yvelines. Pełnił też stanowiska w administracji terytorialnej. Był wieloletnim radnym Conflans-Sainte-Honorine, a w latach 1977–1994 sprawował urząd mera tej miejscowości. Zasiadał również w radzie regionu Île-de-France^[3].

W latach 1981–1983 w dwóch rządach Pierre’a Mauroy był ministrem planowania gospodarczego i ministrem stanu. Następnie w jego trzecim rządzie i w gabinecie Laurenta Fabiusa sprawował do 1985 urząd ministra rolnictwa^[3]. 10 maja 1988 objął stanowisko premiera Francji (jego poprzednikiem był Jacques Chirac), które zajmował do 15 maja 1991, ustępując na rzecz Édith Cresson. Kierował w tym czasie dwoma gabinetami – pierwszy rząd Michela Rocarda powstał 10 maja 1988, zaś drugi urzędował od 23 czerwca 1988^[6]. W 1993 Michel Rocard stanął na czele Partii Socjalistycznej jako jej pierwszy sekretarz, ustąpił już jednak po roku^[4]. Od 1995 do 1997 był członkiem francuskiego Senatu^[7].

W 1994, 1999 i 2004 z ramienia PS był wybierany do Parlamentu Europejskiego IV, V i VI kadencji. Należał do grupy socjalistycznej. Był przewodniczącym Komisji ds. Rozwoju i Współpracy (1997–1999), Komisji ds. Socjalnych i Zatrudnienia (1999–2002), Komisji Kultury, Młodzieży, Edukacji, Mediów i Sportu (2002–2004)^[8]. Mandat europosła złożył w styczniu 2009 na pół roku przed końcem VI kadencji. W tym samym roku stanął na czele komisji ekspertów badającej zasadność wprowadzenia we Francji opodatkowania emisji dwutlenku węgla.

Odznaczenia

Odznaczony m.in. Legią Honorową II klasy, Orderem Narodowym Zasługi I klasy oraz Krzyżem Wielkim Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej^[9].

Skład rządów Michela Rocarda

Pierwszy gabinet (od maja do czerwca 1988)

Michel Rocard – premier^[6]^[10]
Lionel Jospin – minister stanu, minister edukacji narodowej, badań naukowych i sportu
Pierre Bérégovoy – minister gospodarki, finansów i budżetu
Maurice Faure – minister stanu, minister zaopatrzenia i mieszkalnictwa
Roland Dumas – minister stanu, minister spraw zagranicznych
Pierre Arpaillange – minister sprawiedliwości
Jean-Pierre Chevènement – minister obrony
Pierre Joxe – minister spraw wewnętrznych
Roger Fauroux – minister przemysłu, handlu zagranicznego i planowania przestrzennego
Édith Cresson – minister spraw europejskich
Louis Mermaz – minister transportu
Michel Durafour – minister służb publicznych i reformy administracyjnej
Michel Delebarre – minister spraw społecznych i zatrudnienia
Jacques Pelletier – minister współpracy na rzecz rozwoju
Jack Lang – minister kultury i komunikacji
Henri Nallet – minister rolnictwa i leśnictwa
Paul Quilès – minister poczty i telekomunikacji
Louis Le Pensec – minister spraw morskich
Jean Poperen – minister ds. kontaktów z parlamentem

Drugi gabinet (od 1988 do maja 1991)

Michel Rocard – premier^[6]^[10]
Lionel Jospin – minister stanu, minister edukacji narodowej, sportu i młodzieży
Pierre Bérégovoy – minister gospodarki, finansów i budżetu
Maurice Faure – minister stanu (do 22 lutego 1989), minister zaopatrzenia i mieszkalnictwa (22 lutego 1989 resort przejął Michel Delebarre)
Roland Dumas – minister stanu, minister spraw zagranicznych
Michel Durafour – minister stanu (od 22 lutego 1989), minister służb publicznych i reformy administracyjnej
Michel Delebarre – minister stanu, minister spraw miejskich (od 22 grudnia 1990)
Pierre Arpaillange – minister sprawiedliwości (2 października 1990 resort przejął Henri Nallet)
Jean-Pierre Chevènement – minister obrony (29 stycznia 1991 resort przejął Pierre Joxe)
Pierre Joxe – minister spraw wewnętrznych (29 stycznia 1991 resort przejął Philippe Marchand)
Roger Fauroux – minister przemysłu i planowania przestrzennego
Édith Cresson – minister spraw europejskich (do 2 października 1990)
Michel Delebarre – minister transportu i spraw morskich (do 21 grudnia 1990)
Louis Besson – minister zaopatrzenia, mieszkalnictwa, transportu i spraw morskich (od 21 grudnia 1990)
Jean-Pierre Soisson – minister zatrudnienia, pracy i szkoleń zawodowych
Jacques Pelletier – minister współpracy na rzecz rozwoju
Jack Lang – minister kultury i komunikacji
Louis Le Pensec – minister spraw zamorskich
Henri Nallet – minister rolnictwa i leśnictwa (2 października 1990 resort przejął Louis Mermaz)
Paul Quilès – minister poczty i telekomunikacji
Jean Poperen – minister ds. kontaktów z parlamentem
Claude Évin – minister solidarności, zdrowia i ochrony socjalnej (od 2 października 1990 minister spraw społecznych i solidarności)
Hubert Curien – minister badań naukowych i technologii
Jean-Marie Rausch – minister handlu zagranicznego^[11]

Przypisy

↑ Michel Rocard est décédé cet après-midi. lepoint.fr, 2 lipca 2016. [dostęp 2016-07-02]. (fr.).
↑ Mort de Michel Rocard: Hollande salue une «grande figure de la République et de la gauche». lemonde.fr, 2 lipca 2016. [dostęp 2016-07-02]. (fr.).
↑ ^a ^b ^c ^d Profil na stronie socialistgroup.eu. [dostęp 2011-03-22]. (ang.).
↑ ^a ^b Leaders of France. terra.es. [dostęp 2011-03-22]. (ang.).
↑ Élection présidentielle 1969. france-politique.fr. [dostęp 2011-03-22]. (fr.).
↑ ^a ^b ^c Présidents de la République et Gouvernements sous la Ve République. assemblee-nationale.fr. [dostęp 2024-08-17]. (fr.).
↑ Michel Rocard na stronie Senatu. [dostęp 2011-03-22]. (fr.).
↑ Profil na stronie Parlamentu Europejskiego. [dostęp 2011-03-22].
↑ Lista osób odznaczonych Krzyżem Wielkim Orderu Zasługi RP w latach 1992–2005. prezydent.pl. [dostęp 2012-08-24].
↑ ^a ^b Les Gouvernements et les assemblées parlementaires sous la Ve République. assemblee-nationale.fr, lipiec 2004. [dostęp 2021-02-28]. (fr.).
↑ Od 5 do 17 lipca 1990 minister handlu zagranicznego i turystyki.

[1] Michel Rocard est décédé cet après-midi. lepoint.fr, 2 lipca 2016. [dostęp 2016-07-02]. (fr.).

[2] Mort de Michel Rocard: Hollande salue une «grande figure de la République et de la gauche». lemonde.fr, 2 lipca 2016. [dostęp 2016-07-02]. (fr.).

[sg-3] Profil na stronie socialistgroup.eu. [dostęp 2011-03-22]. (ang.).

[terra-4] Leaders of France. terra.es. [dostęp 2011-03-22]. (ang.).

[5] Élection présidentielle 1969. france-politique.fr. [dostęp 2011-03-22]. (fr.).

[rząd-6] Présidents de la République et Gouvernements sous la Ve République. assemblee-nationale.fr. [dostęp 2024-08-17]. (fr.).

[7] Michel Rocard na stronie Senatu. [dostęp 2011-03-22]. (fr.).

[8] Profil na stronie Parlamentu Europejskiego. [dostęp 2011-03-22].

[9] Lista osób odznaczonych Krzyżem Wielkim Orderu Zasługi RP w latach 1992–2005. prezydent.pl. [dostęp 2012-08-24].

[rząd1-10] Les Gouvernements et les assemblées parlementaires sous la Ve République. assemblee-nationale.fr, lipiec 2004. [dostęp 2021-02-28]. (fr.).

[11] Od 5 do 17 lipca 1990 minister handlu zagranicznego i turystyki.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]