Edmund Berezowski
Edmund Berezowski (ur. 25 listopada 1861 w Stawiszczach, zm. 30 lipca 1924 w Warszawie) – tytularny generał brygady Wojska Polskiego, inżynier[a].
.jpg) Edmund Berezowski, ok. 1924 r. | |
 tytularny generał brygady
| |
| Data i miejsce urodzenia |
25 listopada 1861 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
30 lipca 1924 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
od 1881 |
| Siły zbrojne | |
| Główne wojny i bitwy | |
Życiorys
edytujUrodził się 25 listopada 1861 w Stawiszczach, w rodzinie Juliana i Rozalii z Mikoszów[2]. Uczył się i złożył maturę w Szkole Realnej w Białej Cerkwi[2].
1 grudnia 1879 wstąpił do 2 Konstantynowskiej Szkoły Wojskowej (ros. 2-е военное константиновское училище) w Petersburgu[2]. 1 sierpnia 1881 rozpoczął zawodową służbę w wojskach saperskich[2]. 1 września 1884 rozpoczął studia w Mikołajewskiej Akademii Inżynieryjnej w Petersburgu[2]. Do 31 grudnia 1917 pełnił służbę w wojskach kolejowych. Między innymi uczestniczył w budowie kolei transsyberyjskiej[2]. W czasie służby w armii rosyjskiej awansował na kolejne stopnie: chorążego (ros. прапорщик) – 1881, porucznika (ros. поручик) – 1885[3], kapitana (ros. капитан) – 1892 i podpułkownika (ros. подполковник) – 1900[2].
Od 20 maja 1918 do 20 kwietnia 1920 zatrudniony był przy budowie kolei południowo-zachodniej w Rosji[2]. Po powrocie do kraju został urzędnikiem cywilnym–szefem sekcji drogowej w Wołyńskiej Dyrekcji Okręgowej Kolei Żelaznej[2].
1 marca 1921 mianowany został urzędnikiem wojskowym VIII rangi i powołany do służby czynnej w Wojsku Polskim[4]. Otrzymał przydział do Departamentu VIII Budownictwa Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie. 27 czerwca 1921 przeniesiony został do Dowództwa Okręgu Generalnego „Białystok” na stanowisko szefa działu Budownictwa i Kwaterunku[5].
W październiku 1921 został przemianowany na oficera zawodowego, w stopniu pułkownika, w korpusie oficerów inżynierii i saperów[6]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 11. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów[7]. W listopadzie 1922 zatwierdzony został na stanowisku szefa Inżynierii i Saperów Dowództwa Okręgu Korpusu Nr IV w Łodzi[8]. Przed przeniesieniem w stan spoczynku pozostawał na ewidencji 3 pułku saperów wileńskich w Wilnie.
Dekretem Prezydenta RP z 12 sierpnia 1923 został przeniesiony z dniem 31 października 1923 w stały stan spoczynku, w stopniu tytularnego generała brygady, z powodu przekroczonego wieku w myśl § 72 pragmatyki oficerskiej[9]. Zmarł 30 lipca 1924 w Warszawie[10]. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera 12A-10-1)[11].
Był żonaty z Janiną Przecławską, z którą miał dwie córki: Eleonorę (1890) i Marię „Maję” (1898-1978)[2].
Uwagi
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ Kryska-Karski i Żurakowski 1991 ↓, s. 74.
- ↑ a b c d e f g h i j Stawecki 1994 ↓, s. 75.
- ↑ W wyniku zmiany stopni wojskowych przeprowadzonej w 1884 awansowany z pominięciem stopnia podporucznika.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 19 marca 1921, s. 490.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 27 z 9 lipca 1921, s. 1181.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 38 z 8 października 1921, s. 1411.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 227.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 47 z 25 listopada 1922, s. 852.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 56 z 24 sierpnia 1923, s. 519.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 109 z 14 października 1924, s. 607.
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
Bibliografia
edytuj- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
- Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08262-6.