Aragonitminerał z gromady węglanów, polimorficzna odmiana węglanu wapnia, druga co do powszechności występowania na Ziemi (na pierwszym miejscu jest kalcyt)[2]. M. in. stanowi 90% masy perłowej[1].

Aragonit
Ilustracja
Właściwości chemiczne i fizyczne
Skład chemiczny

CaCO3 (węglan wapnia)[1], czasem występują domieszki węglanów: Pb, Sr, Zn

Twardość w skali Mohsa

3,5–4

Przełam

muszlowy, kruchy

Łupliwość

wyraźna w jednym kierunku

Układ krystalograficzny

układ rombowy[1]

Gęstość minerału

2,947 g/cm³

Właściwości optyczne
Barwa

bezbarwny, biały, szary, żółty, zielony, niebieskozielony, lawendowy, czerwony, brązowy

Rysa

bez barwy

Połysk

szklisty, żywiczny

Aragonit w Ochtińskiej Jaskini Aragonitowej na Słowacji

Jego nazwa wiąże się z miejscem występowania – okolic miasta Molina de Aragón (Hiszpania). Została ona nadana minerałowi w roku 1797 przez Abrahama Gottloba Wernera[2].

Charakterystyka

edytuj

Właściwości

edytuj

Zazwyczaj tworzy kryształy tabliczkowe, słupkowe, igiełkowe. Często występują zbliźniaczenia (czasami wielokrotne). Występuje w skupieniach ziarnistych, zbitych, pręcikowych, promienistych, groniastych, naciekowych. Czasami tworzy wykwity (kwiat żelaza). Jest kruchy, przezroczysty. Często zawiera domieszki: ołowiu (tarnowicyt), cynku (nicholsonit), strontu i pierwiastków ziem rzadkich. Reaguje z kwasem solnym. Jest izomorficzny z witerytem, stroncjanitem, cerusytem. W warunkach panujących na powierzchni Ziemi przekrystalizowuje się w kalcyt i tworzy z nim paramorfozy.

Występowanie

edytuj

Jest produktem niskotemperaturowych procesów hydrotermalnych; występuje w pęcherzach pogazowych. W kawernach wapiennych i strefach utleniania złóż kruszców, w osadach gorących źródeł (składnik grochowców). Wraz z konchioliną, stanowi budulec masy perłowej muszli małży, ślimaków oraz łodzikowatych.

Miejsca występowania:

Zastosowanie

edytuj
  • W jubilerstwie rzadko ze względu na miękkość, oszlifowane kryształy są zwykle bezbarwne,
  • ma znaczenie naukowe,
  • interesujący dla kolekcjonerów,
  • czasami wykorzystywany jako kamień ozdobny,
  • do wyrobu biżuterii artystycznej.

Przypisy

edytuj
  1. a b c Podręczny słownik chemiczny, Romuald Hassa (red.), Janusz Mrzigod (red.), Janusz Nowakowski (red.), Katowice: Videograf II, 2004, s. 39, ISBN 83-7183-240-0.
  2. a b Aragonite. mindat.org. [dostęp 2020-10-29]. (ang.).

Bibliografia

edytuj
  • Kazimierz Maślankiewicz: Kamienie szlachetne. Wyd. 3 popr. i uzup. Warszawa: Wydawnictwo Geologiczne, 1982.
  • Michał Sachanbiński: Vademecum zbieracza kamieni szlachetnych i ozdobnych. Warszawa: Wydawnictwo Geologiczne, 1984. ISBN 83-220-0199-1.

Linki zewnętrzne

edytuj