Wikipedia

Leon Tyszyński

oficer dyplomowany Wojska Polskiego
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez Szoltys-bot (dyskusja | edycje) o 00:41, 14 lip 2018. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.
Następująca wersja przejrzana tej strony, którą oznaczono 14 lip 2018, była oparta na tej wersji.

Leon Tyszyński (ur. 25 listopada 1896, zm. ?) – podpułkownik dyplomowany saperów Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Leon Tyszyński
ilustracja
podpułkownik dyplomowany saperów podpułkownik dyplomowany saperów
Data i miejsce urodzenia

25 listopada 1896
Petersburg

Data śmierci

?

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego,
Wojsko Polskie

Jednostki

1 Pułk Inżynieryjny,
3 Pułk Saperów,
Pluton Minerów przy Dywizji Litewsko-Białoruskiej,
20 Dywizja Piechoty,
Armia „Prusy”

Stanowiska

wykładowca

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna polsko-bolszewicka,
II wojna światowa (kampania wrześniowa)

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Komandor Orderu Świętego Sawy (Serbia)

Życiorys

Urodził się 25 listopada 1896[1]. Był synem Kazimierza. Został studentem Uniwersytetu w Piotrogrodzie. Podczas I wojny światowej służył w Armii Imperium Rosyjskiego[2]. Do 1918 mieszkał na obszarze Imperium Rosyjskiego.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego. Od 25 stycznia 1919 był podporucznikiem 1 Pułku Inżynieryjnego. W tym samym stopniu brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej w szeregach 3 Pułku Saperów, a za swoje czyny otrzymał Order Virtuti Militari. w szeregach Plutonu Minerów przy Dywizji Litewsko-Białoruskiej 19 kwietnia 1919 wysadził most kolejowy na linii Baranowicze-Łuniniec oraz dwa drewniane mosty drogowe i 10 małych mostków. Został awansowany do stopnia porucznika w korpusie inżynierii i saperów ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[3][4]. W 1923, jako oficer przydzielony do Sztabu Generalnego i nadetatowy 3 Pułku Saperów służył jako II oficer sztabu 20 Dywizji Piechoty w Słonimiu[5][6]. Ukończył naukę w Wyższej Szkoły Wojennej[7]. Uzyskał tytuł oficera dyplomowanego. Był wykładowcą w WSWoj. Został awansowany do stopnia majora saperów ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932[8]. W 1932 był oficerem biura ogólnoorganizacyjnego I wiceministra spraw wojskowych[9]. Później został awansowany do stopnia podpułkownika.

Po wybuchu II wojny światowej 1939 podczas kampanii wrześniowej był dowódcą saperów Armii „Prusy”. Po agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 został aresztowany przez Sowietów 20 września 1939. Po 1940 był osadzony w obozie jenieckim NKWD w Griazowcu[10][11]. Z obozu w Kozielsku 10 października 1940 został przewieziony do Moskwy, gdzie był przesłuchiwany i uczestniczył w rozmowach z przedstawicielami władz sowieckich[12]. Od 31 października 1940 przebywał w tzw. „willi rozkoszy” w Małachówce. Podczas pobytu tam zajmował się tłumaczeniem podręczników w swojej dziedzinie wojskowości[13]. Był w grupie kilku starszych oficerów, którzy przystali na propozycję tworzenia wojska polskiego przy armii ZSRR[14].

Leon Tyszyński został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie[15].

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Oficerowie. Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie. [dostęp 2016-04-18].
  2. ↑ Stanisław Jaczyński. „Willa szczęścia” w Małachówce. Próby pozyskania przez NKWD oficerów polskich do współpracy politycznej i wojskowej (1940-1941). „Przegląd Historyczno-Wojskowy”, s. 69, 2011. 12 (63)/3 (236). 
  3. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 909.
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 832.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 111, 878.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 802.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1365.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 250.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 430.
  10. ↑ Jerzy Turski: Lista jeńców z obozu w Griazowcu. W: Zdzisław Peszkowski: Wspomnienia jeńca z Kozielska. Warszawa: Wydawnictwo Archidiecezji Warszawskiej, 1989, s. 73. ISBN 83-85015-66-3.
  11. ↑ Lista jeńców Kampanii Wrześniowej 1939, umieszczonych w obozie w Griazowcu. raportnowaka.pl. s. 35. [dostęp 2016-04-20].
  12. ↑ Stanisław Jaczyński. „Willa szczęścia” w Małachówce. Próby pozyskania przez NKWD oficerów polskich do współpracy politycznej i wojskowej (1940-1941). „Przegląd Historyczno-Wojskowy”, s. 65, 68, 2011. 12 (63)/3 (236). 
  13. ↑ Stanisław Jaczyński. „Willa szczęścia” w Małachówce. Próby pozyskania przez NKWD oficerów polskich do współpracy politycznej i wojskowej (1940-1941). „Przegląd Historyczno-Wojskowy”, s. 73-74, 2011. 12 (63)/3 (236). 
  14. ↑ Stanisław Jaczyński. „Willa szczęścia” w Małachówce. Próby pozyskania przez NKWD oficerów polskich do współpracy politycznej i wojskowej (1940-1941). „Przegląd Historyczno-Wojskowy”, s. 69, 2011. 12 (63)/3 (236). 
  15. ↑ Lista pochowanych. Leon Tyszyński. um.warszawa.pl. [dostęp 2017-01-25].
  16. ↑ Dziennik Personalny MSWojsk Nr 19/1929, s. 361

Bibliografia

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Leon_Tyszyński&oldid=53925112”