desòrdre

Occitan

Etimologia

De òrdre amb lo prefixe privatiu des-

Prononciacion

/dezˈɔɾdɾe/, /dezˈɔɾdɾe/, provençau /dezˈɔʀdʀe/, /dezˈɔʀdʀe/

Sillabas

des|òr|dre

Nom comun

Declinason
Singular	Plural
desòrdre	desòrdres
[dezˈɔɾdɾe]	[dezˈɔɾdɾes]

desòrdre masculin

1. Manque d’òrdre.
   • L’armada enemiga se retirèt en desòrdre.
2. (figurat) Treble, desviament.
   • Lo desòrdre dels senses. Lo desòrdre de sa ment, de sas idèas.
3. Mal estat d'unas causas que son pas o pas mai regladas, administradas, etc., coma se caldrá l’èsser.
4. (particular) Desviament de las mors.
5. Brega, discòrdia, e en partucular, trebolum, susmauta, dins un Estat, dins una vila, etc.

Variantas dialectalas

gascon

• desordi
• desòrde

Sinonims

• rambalh
• baralh

Traduccions

alemand: Störung (de) anglés: disorder (en), confusion (en) basc: desordena (eu) catalan: desordre (ca), trastorn (ca)

espanhòl: confusión (es), desorden (es) italian: disordine (it), disturbo (it) francés: désordre (fr) portugués: desordem (pt), desarranjo (pt)