Cytaty:Kabaret Tey

Kabaret Tey – cytaty.

A Ą B C Ć D E Ę F G H I J K L Ł M N Ń O Ó P Q R S Ś T U V W X Y Z Ź Ż

A

• – A to ja nie wiem, co robić, no!
  – Dzieci rób, jak nie wiesz, co robić!

C

• Coś się z narodem dzieje
  Niedobrego,
  Nie ma za grosz poczucia humoru
  Ludowego

D

• – Dzień dobry, jesteśmy z telewizji! Już? Dzień dobry.
  – Dobry!
  – Czy może nam pani powiedzieć, na terenie jakiego zakładu się obecnie znajdujemy?
  – Tego ni mogę powiedzieć, bo to jest tajemnica państwowa! Mogę tylko powiedzieć, że mam 5 złotych od bombki.
  – Jak pani ma na imię?
  – Pelagia! Jestem starszą pracownicą w tym zakładzie. Pracuję już tutaj ho-ho-ho-ho… a może i dłużyj. Mój mąż i dzieci też tu pracują, a ich zdjęcia są za zakładem.
  – Przed zakładem.
  – Za, bo się rozbudowujemy.
  – Znaczy za starym.
  – Stary też tam wisi. Z zakładem jesteśmy bardzo związani, szczególnie przez kasę zapomogową…
  – Pani się uspokoi, to wszyscy tak mają, prawda. Pani Pelagio, czy pani jeszcze może…
  – No pewno.
  – Czy pani jeszcze może nam powiedzieć, jakie bombki produkujecie?
  – Panie, różne, różniste. Tu się robi tak: kuliste, w kształcie grzyba i cygara.
  – Cały czas mowa o o bombkach choinkowych.
  – Też. A, a wie pan, jaki mamy asortyment? Od A do N…
  – Cicho!
  – To się wytnie…
  – Cicho! Pani Pelagio, eee, tutaj widzę ma pani napisane tutaj na karteczce, eee, brygadzist… brygadzistka oraz miszcz zmia… no „mistrz” się inaczej pisze.
  – Sama pisałam. Jak coś czasem kombinuję, jak tak siądę i myślę…
  – Głupieje na starość, ja wiem. Niech pani nam powie, ile pani sama takich bombek zrobi.
  – Sama jak siądę i robię, to zrobię gdzieś tak… dwieście osiemdziesiąt trzy.
  – To jest norma dzienna?
  – A dla kogo ten wywiad?
  – To jest dla telewidzów dziennika wieczornego.
  – O, to bez kozery powiem pińćset! Dziesięć tysięcy! Pięćdziesiąt! Milion!

E

• – Ege szegedre ciokolo masajo osto kudo chojo todo buroki!
  – Coś ty powiedział? Że co?
  – No tak gość powiedział w Budapeszcie i buraki kupił.

J

• Jedna baba drugiej babie
  wsadziła do torby pińcet złotych. – Taki u nas dobrobyt jest.
• – Jeszcze też była zabawa w telewizję.
  – W telewizję! Ja byłem nuda.
  – A ja byłem lipa.

K

• Kup pan kuchenkę, odkręć pan gaz i opuść pan nas!

M

• My z czarnobylskich pól,
  Jądrowy znamy ból
  (… Żarnowca…),
  Jodyny smak,
  Przyjaźni znak.

O

• Odbiliśmy się od dna… i dno się oberwało!

P

• – Panie kierowniku…
  – Co jest?
  – Ja mam taki mały interes…
  – To nie moja wina, nie?

W

• – W radio to było głupie…
  – Się wstydzi, bo był wtyczką.
  – A on był kablem.
  – Ale nie mieliśmy kontaktów.
• – Wy się tak chichracie i chichracie, a wy wiecie jak wyjść z kryzysu?
  – Przecież oni nie wiedzą jak wyjść, wiedzą jak wejść.
  – Dlatego myśmy weszli też na scenę, żeby… to jest ostatni dzwonek żeby wejść na te mównice i zaapelować! no…
  – Teraz się na ambonę wchodzi…
  – Stój… na mównice, a nie na ambonę! Gdzie ambonę, ambona jest wyżej… co ty?!
  – Przez to dalej się niesie…
  – (śmiech) No śmieją się z ciebie… Z ambony się nie niesie… no… (oklaski) A ja mówię o mównicy! Mównicy! Nie widziałeś mównicy? Stoją tam te…
  – Katiusze!
  – Taa – nie katiusze! Ojeej! Mikrofony stoją! Tu szklanka, tu zagrycha, nie widziałeś mównicy?
  – No, jaka zagrycha jak tam w szklance jest woda?
  – Byłaby woda by się gupot nie gadało, nie? (oklaski)
  Tak jak na tym ostatnim… przedostatnim, ósmym, słynnym ple – ple – ple – ple – ple–
  – Tyle godzin ple – ple – ple – ple – ple – ple – ple – ple – (oklaski)
  
  – Więc uwaga – mamy pomysł. Trza zrobić ściepę narodową…
  – I kupić bombę atomową!
  – Załadować ją na antka!
  – Antek nie da rady…
  – i lecimy… co?? To na iła…
  – IŁ przeleci..
  – I lecimy… oj Bodzio…
  – Musi być taki żeby miał z tyłu… no te… kadafi
  – Jakie kadafi??
  – Żeby z dokładnością do jednego biurka (pink)
  – Bodzio… Kadafi nie ma… Kadafi jest tutaj wczesnego ostrzegania… tu jest kadafi…
  – Kadafi ma tuuu… (śmiech)
  – Tu ma samolot śmigło… nie widziałeś samolotu??
  – No widziałem ale był taki malutki to gdzie mu będę zaglądać no..
  – Oj nie kłóćmy się znowu… To na kukuruźnik…
  – Lot nad kukułczym gniazdem
  – tak takim ostatnim… bez jaj… lecimy frrrrrr
  – A wiesz gdzie?
  – Nie bo w przyczepie lecę. (śmiech)
  – I nie zapytasz się??
  – Łączy mnie niezerwana więź przyjaźni
  – Lecimy na Antarktydę!
  – A dlaczego na tantarktydę?
  – No bo tam naprawdę warunki dyktuje lód! No, co ty, nie wiedziałeś o tym? (śmiech i oklaski)
  – To ja już wiem dlaczego u nas czasami na 1 Maja pada śnieg (śmiech i oklaski)
  – Przyroda mam cały czas podpowiada tylko my jej czytać nie umiemy. Indian żeśmy się pozbyli i chodzimy jak te cepy.
  – Jakich Indian??
  – No górale wyjechali, nie ma kto pogody przepowiadać. Lecimy. frrrrrrr
  – Lecicie z nami?? To trzymajcie się. Zapiąć pasy. Ty też.
  – Ja rękach trzymam (śmiech)
  – I nagle te bombę…
  – Sruuuuu
  – Antarktydzie się nic nie stanie, bo na lód nie ma siły, tylko góra pójdzie w powietrze! nabierze tej energii kinetycznej wysoko, wysoko, wysoko, wysoko i nagle w tę Szwecję…
  – Sruuuuu
  – Szwecja jak lód zobaczy załamie się, pęknie, odskoczy ślizgaczem przez Bałtyk przeleci i prosto w nas…
  – Uderzy…
  – I my z tego bloku wyskoczymy, a Szwedzi w to miejsce wpadną! (śmiech i oklaski).
  I jak oni przez 45 lat dadzą sobie radę to my wszystkich przeprosimy i wrócimy na swoje miejsce!!! (śmiech i oklaski) A jak nie…
  – To sruuuu…