Uranusmånen Oberon
 Oberon fotografert av Voyager 2 | |
| Oppdaging[1] | |
|---|---|
| Oppdaga av | William Herschel |
| Oppdagingsdato | 11. januar 1787 |
| Baneskildring[2] | |
| 583 500 km | |
| Eksentrisitet | 0,0014 |
| 13,46 dagar | |
| Banehelling | 0,068° |
| Satellitt av | Uranus |
| Fysiske eigenskapar | |
Snittdiameter | 1 522,8 km[2] |
| 7 285 101,53 km²[2] | |
| Masse | 2,8834 × 1021 kg[2] |
| 1,559 g/cm³[2] | |
| 0,332 m/s²[2] | |
| 2 559 km/t[2] | |
| bunden[2] | |
| Albedo | 0,25 (synleg geometrisk)[3] |
Oberon er den nest største månen til Uranus. Han vart oppdaga 11. januar 1787 av William Herschel.
Til liks med Umbriel er måneyta tungt kratra; særskilt om ein samanliknar han med dei tre andre store månane til Uranus. Eit av kratera er særleg tydeleg med lys kant og mørkt materiale i botnen. Dette er truleg is-karbonrikt materiale frå det indre av månen. Det er òg teikn på tidlegare sterk geologisk aktivitet, mellom anna går ei forkasting over heile den sørlege halvkula.
Oberon har minst eitt høgt fjell som når 6 kilometer opp frå yta.
Kjelder
[endre | endre wikiteksten]- ↑ Planet and Satellite Names and Discoverers - Gazetteer of Planetary Nomenclature
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 2,6 2,7 Oberon: Facts & Figures - NASA Solar System Exploration
- ↑ Uranian Satellite Fact Sheet - NSSDC
- «Oberon: Overview» Arkivert 2007-08-01 ved Wayback Machine. - NASA Solar System Exploration
