verhoren

Nederlands

naamwoord van handeling
zelfstandig	bijvoeglijk
verhoren	verhorend
verhoor	verhoord

Uitspraak

• Geluid:  verhoren    (hulp, bestand)

Woordafbreking

• ver·ho·ren

Woordherkomst en -opbouw

• Afgeleid van horen met het voorvoegsel ver-.

stamtijd
onbepaalde wijs	verleden tijd	voltooid deelwoord
verhoren	verhoorde	verhoord
zwak -d	volledig

Werkwoord

verhoren

1. overgankelijk iemand onderwerpen aan indringende vragen, met name over diens rol in strafbare handelingen

   • Hij werd dagenlang verhoord door de politie. 

   ▸ Ik werd ontvangen door een jonge dominee, dat wil zeggen jong voor een dominee, maar hij was in ieder geval compleet anders dan onze godsdienstleraren, die oude dominees waren die bijverdienden door middelbare scholieren te waarschuwen tegen zonde en ons te verhoren over de stellingen van Maarten Luther.

2. (verouderd) ingewilligen, aan een bede gehoor geven

   • De goden hebben haar gebed verhoord. 

Synoniemen

• ondervragen

Vertalingen

    1. iemand onderwerpen aan indringende vragen, met name over diens rol in strafbare handelingen   

Duits: verhören (de), befragen (de)

Engels: interrogate (en)

Zelfstandig naamwoord

de verhoren mv

1. meervoud van het zelfstandig naamwoord verhoor

Gangbaarheid

• Het woord verhoren staat in de Woordenlijst Nederlandse Taal van de Nederlandse Taalunie.

• In onderzoek uit 2013 van het Centrum voor Leesonderzoek werd "verhoren" herkend door:

98 %	van de Nederlanders;
99 %	van de Vlamingen.

Meer informatie

• Zie Wikipedia voor meer informatie.