Naar inhoud springen

Ronde van Frankrijk 2012

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
(Doorverwezen vanaf Tour de France 2012)
Vlag van Frankrijk Ronde van Frankrijk 2012
99e editie
Routekaart van de Ronde van Frankrijk 2012
Routekaart van de Ronde van Frankrijk 2012
Periode 30 juni 2012 t/m 22 juli 2012
Startplaats Vlag van België Luik
Finishplaats Vlag van Frankrijk Parijs
Totale afstand 3.442,1 km
Gem. snelheid 39,9 km/h
Deelnemers 198
Eindklassementen
Gele trui Leider Vlag van Verenigd Koninkrijk Bradley Wiggins
Groene trui Punten Vlag van Slowakije Peter Sagan
Bolletjestrui Berg Vlag van Frankrijk Thomas Voeckler
Witte trui Jongeren Vlag van Verenigde Staten Tejay van Garderen
Geel rugnummer Ploegen Vlag van Luxemburg RadioShack-Nissan-Trek
Navigatie
Ronde van Frankrijk 2011     Ronde van Frankrijk 2013
Portaal  Portaalicoon   Wielersport

De 99e editie van de Ronde van Frankrijk startte op zaterdag 30 juni 2012 in Luik; de ronde eindigde op 22 juli in de Franse hoofdstad Parijs op de Avenue des Champs-Élysées. De Ronde werd gewonnen door de Brit Bradley Wiggins, die daarmee de eerste Britse Tourwinnaar werd.

De Avenue des Champs-Élysées in Parijs waar de karavaan is gefinisht op 22 juli 2012

In tegenstelling tot de editie van 2011 begon de editie van 2012 wel met een proloog. Deze werd verreden in het Belgische Luik. Daarna trok het peloton verder door België om vervolgens tijdens de derde etappe Frankrijk binnen te rijden. De eerste week van deze editie was een kansrijke week voor de sprintersploegen. Met een groot aantal vlakke etappes moesten de sprinters het hier gaan maken. In de laatste twee weken waren immers veel minder vlakke etappes voorzien. In de achtste etappe werd er voor de tweede keer in deze ronde het buitenland opgezocht. Deze etappe had als aankomstplaats het Zwitserse Porrentruy. Op de dag voor de eerste rustdag werd de tweede individuele tijdrit van de in totaal drie verreden. De tweede tijdrit van 41,5 kilometer bracht het peloton van Arc-et-Senans naar Besançon.

De tweede week was net als de derde week vooral het terrein voor de klimmers en de klassementsrenners. Het peloton trok in de tweede week door de Alpen en hier probeerden een aantal favorieten hun rol waar te maken. Met een aankomst in het ski-gebied La Toussuire les Sybelles werden deze ritten voor de sprinters een strijd voor het overleven. Voor hen kwam het dan ook erg goed uit als er na de bergen nog een drietal relatief vlakke etappes op het programma staan, gevolgd door de tweede rustdag.

In de laatste en beslissende week van de Ronde van Frankrijk 2012 trok de karavaan door de Pyreneeën en ook hier werden de nodige bergen beklommen. Twee loodzware bergetappes direct na de rustdag en dan weer een vlakke etappe. Dan volgde de laatste individuele tijdrit. Met 52 kilometer was dit de langste tijdrit van de hele ronde. Deze etappe bracht het peloton weer een stuk verder naar Parijs, namelijk van Bonneval naar Chartres. Op de laatste dag reed het peloton traditiegetrouw richting Champs-Élysées.

Het parcours was ten opzichte van de editie van 2011 heel verschillend. Zo werd er in drie weken tijd bijna honderd (96,1) kilometer aan tijdrit afgelegd waardoor de klassementsrijders met een goede tijdrit in de benen, zoals de winnaar van 2011 Cadel Evans, een grote kans maakten. Naast deze tijdrit werd deze editie voornamelijk beslist in de vijf bergetappes die het peloton door de Alpen en Pyreneeën leiden. De overige etappes vormden vooral het strijdperk voor de sprinters, die hier de wedstrijd om de groene trui uitvochten.

Deelnemende ploegen

[bewerken | brontekst bewerken]
Zie ook Ronde van Frankrijk 2012/Startlijst voor een overzicht van alle deelnemende wielrenners.

Naast de 18 UCI World Tour ploegen die verplicht mee moesten doen aan de Ronde van Frankrijk, had de organisatie ook nog vier wildcards uitgedeeld aan de continentale ploegen. Een van deze wildcards was terechtgekomen bij de Nederlandse formatie Argos-Shimano. Samen met Rabobank en Vacansoleil-DCM waren er dit jaar dus drie Nederlandse ploegen vertegenwoordigd in de Tour de France. De overige drie wildcards waren uitgedeeld aan de Franse continentale ploegen, namelijk Cofidis, Europcar en Saur-Sojasun.

18 UCI World Tour-ploegen 4 wildcards
Vlag van Frankrijk AG2R-La Mondiale Vlag van Italië Lampre-ISD Vlag van Verenigd Koninkrijk Sky ProCycling Vlag van Nederland Argos-Shimano
Vlag van Kazachstan Astana Pro Team Vlag van Italië Liquigas-Cannondale Vlag van Verenigde Staten Team Garmin-Sharp Vlag van Frankrijk Cofidis, le crédit en ligne
Vlag van Verenigde Staten BMC Racing Team Vlag van België Lotto-Belisol Vlag van Rusland Team Katjoesja Vlag van Frankrijk Europcar
Vlag van Spanje Euskaltel-Euskadi Vlag van België Omega Pharma-Quick Step Vlag van Spanje Team Movistar Vlag van Frankrijk Saur-Sojasun
Vlag van Frankrijk FDJ-BigMat Vlag van Nederland Rabobank Vlag van Denemarken Saxo Bank-Tinkoff Bank
Vlag van Australië Orica-GreenEdge Vlag van Luxemburg RadioShack-Nissan-Trek Vlag van Nederland Vacansoleil-DCM

Van de sterke ronderenners was Alberto Contador niet aanwezig vanwege een schorsing, en Andy Schleck door een blessure. Er leken op grond daarvan twee topfavorieten over te zijn: de winnaar van 2011, Cadel Evans, en de Britse wielrenner Bradley Wiggins. Wiggins geldt daarbij als de beste tijdrijder, zodat Evans in de bergen moet proberen te winnen – een omkering ten opzichte van het voorgaande jaar, toen Evans moest strijden tegen rijders (de gebroeders Schleck) die juist minder waren in de tijdrit.

Winnaar Bradley Wiggins

Strijd om de gele trui

[bewerken | brontekst bewerken]

De proloog werd gewonnen door Fabian Cancellara, waardoor hij de eerste zes etappes de gele trui droeg. De Brit Bradley Wiggins nam de gele trui over na de zevende etappe. Tijdens deze etappe, de eerste bergrit van deze Tour, waren het de knechten van Wiggins, Michael Rogers en Chris Froome, die het tempo aangaven. Froome won de rit, en alleen Wiggins, Evans, Nibali en Taaramäe konden hem tot de laatste kilometer volgen. Na deze etappe stond Wiggins al eerste.

In de daaropvolgende rit naar Porrentruy verraste de jongste Tourdeelnemer Thibaut Pinot met winst. Jurgen Van den Broeck, die de dag ervoor materiaalpech had, zorgde met een demarrage dat er een select groepje favorieten overbleef. In de laatste paar kilometer hielden de favorieten een gevecht op het vlakke. Rein Taaramäe verloor tijd; Samuel Sánchez viel uit na een zware valpartij. Robert Gesink verloor meer dan 16 minuten en zou later de Tour verlaten. De tijdrit naar Besançon werd overtuigend gewonnen door Wiggins, die daarmee uitliep op de concurrentie, terwijl zijn eveneens sterk rijdende ploeggenoot Froome oprukte naar de derde plaats achter Evans. Evans en Nibali verloren beiden veel tijd in deze race tegen de klok.

De Italiaan Vincenzo Nibali probeerde zijn achterstand in het klassement terug te winnen tijdens de 10de etappe. Nibali, die bekendstaat als specialist in het afdalen, ging ervandoor op de Col du Grand Colombier en pakte een minuut op de andere favorieten. Team Sky, met ditmaal Richie Porte voorop, haalde Nibali echter weer bij.

In de 11de etappe naar Les Sybelles viel titelverdediger Cadel Evans aanvankelijk zelf aan, maar hij kon het tempo van zijn medevluchter en superknecht Tejay van Garderen niet volgen. Wiggins en zijn ploeg Sky raakten niet in paniek en haalden de Australiër gemakkelijk terug. Daarna was het Evans die moest lossen bij Wiggins en Froome, waardoor Evans in het algemeen klassement zakte naar de vierde plaats. Een opmerkelijk moment in deze etappe was wanneer Froome leek weg te rijden bij zijn kopman Wiggins; Froome leek bergop sterker dan Wiggins, maar omdat ze in hetzelfde team zaten moest Froome zich inhouden en wachten op Wiggins.

Evans verloor definitief het zicht op prolongatie van zijn Tourzege in de 16de etappe; de renner van BMC verloor meer dan vijf minuten en zakte naar de zevende plaats in het eindklassement. Nibali plaatste een aanval op het klassement, maar werd bijgehaald en moest vervolgens ook lossen. Bovendien deed zich in deze etappe opnieuw een moment voor waarbij Froome leek weg te rijden bij Wiggins, maar weer wachtte de in Kenia geboren Engelsman op zijn kopman. Met de beslissende tijdrit nog voor de boeg leidde Wiggins op dat moment soeverein in het algemeen klassement; Froome stond tweede op twee minuten. Nibali stond derde op 2 minuten en 41 seconden en Jurgen Van den Broeck stond vierde op een kleine zes minuten.

Tijdens de tijdrit naar Chartres van 53,5 kilometer toonde Wiggins opnieuw zijn suprematie in de tijdrit; glansrijk en met afstand won hij deze. De topvier van het klassement bleef ongewijzigd, maar Wiggins stond daarna 3:20 voor op Froome en respectievelijk 6 en 10 minuten op Nibali en Van den Broeck. Zodoende won Wiggins dus ogenschijnlijk eenvoudig de Tour de France 2012. Bergop werd het Wiggins alleen lastig gemaakt door nota bene zijn eigen ploeggenoot Froome; nummer 3 Nibali ging een paar keer in de aanval, maar dit bracht geen resultaat. De vooraf voorspelde tweestrijd tussen Evans en Wiggins is er nooit gekomen; Evans eindigde als zevende op ruim een kwartier.

Overige prijzen

[bewerken | brontekst bewerken]

De Slowaak Peter Sagan won namens Liquigas-Cannondale drie etappes en mede daardoor won hij het puntenklassement. Verder eindigde hij in 11 etappes bij de eerste 10 renners. Twee van de drie etappes die Sagan won, hadden een aankomst die licht bergop ging. De andere topsprinters, André Greipel en Mark Cavendish, wonnen beiden ook drie etappes, waarvan Cavendish die op de des Champs Élysées won.

Thomas Voeckler won de bolletjestrui. Fredrik Kessiakoff maakte het Voeckler nog lastig, maar kwam 11 punten tekort. De witte trui werd gewonnen door Tejay van Garderen, die tevens vijfde eindigde in het algemeen klassement. De RadioShack-Nissan-Trekploeg won het ploegenklassement, gevolgd door team Sky van Wiggins en Froome.

Wat etappezeges betreft valt op dat gevestigde namen opnieuw etappes wonnen in deze Tour. David Millar, Luis León Sánchez, Pierrick Fédrigo, Alejandro Valverde en Thomas Voeckler wonnen allen al meerdere etappes in vorige edities van de Tour en wonnen ook nu hun etappe. Voeckler won zelfs twee etappes deze Tour. Pierre Rolland won net zoals in de Tour de France 2011 een bergrit met aankomst bergop.

Ook deze Tour werd achtervolgd door dopingperikelen. Rémy Di Grégorio werd op de eerste rustdag aangehouden wegens vermeend dopinggebruik en door zijn ploeg uit de ronde gehaald. Op de tweede rustdag werd de nummer 3 van vorig jaar, Fränk Schleck, positief bevonden op een verboden middel en ook hij verliet de Tour. Schleck zou het vochtafdrijvende middel Xipamide hebben gebruikt; de Luxemburgse renner zelf ontkende dit.

Etappe-overzicht

[bewerken | brontekst bewerken]
Datum Etappe Start-Finish Afstand (in kilometers) Type Winnaar Ploeg Klassementsleider Gele trui
30 juni Proloog Vlag van België Luik 6,4 Tijdritklokje Proloog Vlag van Zwitserland Fabian Cancellara Vlag van Luxemburg RadioShack-Nissan-Trek Vlag van Zwitserland Fabian Cancellara
1 juli 1 Vlag van België Luik - Vlag van België Seraing 198 Vlak profiel Vlakke rit Vlag van Slowakije Peter Sagan Vlag van Italië Liquigas-Cannondale
2 juli 2 Vlag van België Wezet - Vlag van België Doornik 207 Vlak profiel Vlakke rit Vlag van Verenigd Koninkrijk Mark Cavendish Vlag van Verenigd Koninkrijk Sky ProCycling
3 juli 3 Orchies - Boulogne-sur-Mer 197 Heuvelachtig profiel Heuvelrit Vlag van Slowakije Peter Sagan Vlag van Italië Liquigas-Cannondale
4 juli 4 Abbeville - Rouen 214 Vlak profiel Vlakke rit Vlag van Duitsland André Greipel Vlag van België Lotto-Belisol
5 juli 5 Rouen - Saint-Quentin 197 Vlak profiel Vlakke rit Vlag van Duitsland André Greipel Vlag van België Lotto-Belisol
6 juli 6 Épernay - Metz 210 Vlak profiel Vlakke rit Vlag van Slowakije Peter Sagan Vlag van Italië Liquigas-Cannondale
7 juli 7 Tomblaine - La Planche des Belles Filles 199 Heuvelachtig profiel Heuvelrit Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Froome Vlag van Verenigd Koninkrijk Sky ProCycling Vlag van Verenigd Koninkrijk Bradley Wiggins
8 juli 8 Belfort - Vlag van Zwitserland Porrentruy 154 Heuvelachtig profiel Heuvelrit Vlag van Frankrijk Thibaut Pinot Vlag van Frankrijk FDJ-BigMat
9 juli 9 Arc-et-Senans - Besançon 41,5 Tijdritklokje Individuele tijdrit Vlag van Verenigd Koninkrijk Bradley Wiggins Vlag van Verenigd Koninkrijk Sky ProCycling
10 juli Rustdag
11 juli 10 Mâcon - Bellegarde-sur-Valserine 194 Bergachtig profiel Bergrit Vlag van Frankrijk Thomas Voeckler Vlag van Frankrijk Team Europcar Vlag van Verenigd Koninkrijk Bradley Wiggins
12 juli 11 Albertville - La Toussuire-Les Sybelles 140 Bergachtig profiel Bergrit Vlag van Frankrijk Pierre Rolland Vlag van Frankrijk Team Europcar
13 juli 12 Saint-Jean-de-Maurienne - Annonay Davézieux 220 Heuvelachtig profiel Heuvelrit Vlag van Verenigd Koninkrijk David Millar Vlag van Verenigde Staten Team Garmin-Sharp
14 juli 13 Saint-Paul-Trois-Châteaux - Le Cap d'Agde 215 Vlak profiel Vlakke rit Vlag van Duitsland André Greipel Vlag van België Lotto-Belisol
15 juli 14 Limoux - Foix 192 Bergachtig profiel Bergrit Vlag van Spanje Luis León Sánchez Vlag van Nederland Rabobank
16 juli 15 Samatan - Pau 160 Vlak profiel Vlakke rit Vlag van Frankrijk Pierrick Fédrigo Vlag van Frankrijk FDJ-BigMat
17 juli Rustdag
18 juli 16 Pau - Bagnères-de-Luchon 197 Bergachtig profiel Bergrit Vlag van Frankrijk Thomas Voeckler Vlag van Frankrijk Team Europcar Vlag van Verenigd Koninkrijk Bradley Wiggins
19 juli 17 Bagnères-de-Luchon - Peyragudes 144 Bergachtig profiel Bergrit Vlag van Spanje Alejandro Valverde Vlag van Spanje Team Movistar
20 juli 18 Blagnac - Brive-la-Gaillarde 222,5 Vlak profiel Vlakke rit Vlag van Verenigd Koninkrijk Mark Cavendish Vlag van Verenigd Koninkrijk Sky ProCycling
21 juli 19 Bonneval - Chartres 53,5 Tijdritklokje Individuele tijdrit Vlag van Verenigd Koninkrijk Bradley Wiggins Vlag van Verenigd Koninkrijk Sky ProCycling
22 juli 20 Rambouillet - Parijs (Champs-Élysées) 130 Vlak profiel Vlakke rit Vlag van Verenigd Koninkrijk Mark Cavendish Vlag van Verenigd Koninkrijk Sky ProCycling

Klassementsleiders na elke etappe

[bewerken | brontekst bewerken]
Etappe Gele trui
Gele trui
Groene trui
Groene trui
Bolletjestrui
Bolletjestrui
Witte trui
Witte trui
Ploegenklassement
Ploegenklassement
Strijdlust
Rode trui
Proloog Vlag van Zwitserland Fabian Cancellara Vlag van Zwitserland Fabian Cancellara niet uitgereikt Vlag van Verenigde Staten Tejay van Garderen Vlag van Verenigd Koninkrijk Sky ProCycling niet uitgereikt
1 Vlag van Denemarken Michael Mørkøv Vlag van Frankrijk Nicolas Edet
2 Vlag van Slowakije Peter Sagan Vlag van Frankrijk Anthony Roux
3 Vlag van Denemarken Michael Mørkøv
4 Vlag van Japan Yukiya Arashiro
5 Vlag van Frankrijk Matthieu Ladagnous
6 Vlag van Verenigde Staten David Zabriskie
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bradley Wiggins Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Froome Vlag van Estland Rein Taaramäe Vlag van Spanje Luis León Sánchez
8 Vlag van Zweden Fredrik Kessiakoff Vlag van Luxemburg RadioShack-Nissan-Trek Vlag van Zweden Fredrik Kessiakoff
9 Vlag van Verenigde Staten Tejay van Garderen niet uitgereikt
10 Vlag van Frankrijk Thomas Voeckler Vlag van Frankrijk Thomas Voeckler
11 Vlag van Zweden Fredrik Kessiakoff Vlag van Frankrijk Pierre Rolland
12 Vlag van Kroatië Robert Kišerlovski
13 Vlag van Denemarken Michael Mørkøv
14 Vlag van Slowakije Peter Sagan
15 Vlag van Denemarken Nicki Sørensen
16 Vlag van Frankrijk Thomas Voeckler Vlag van Frankrijk Thomas Voeckler
17 Vlag van Spanje Alejandro Valverde
18 Vlag van Kazachstan Aleksandr Vinokoerov
19 niet uitgereikt
20
Eindstanden Vlag van Verenigd Koninkrijk Bradley Wiggins Vlag van Slowakije Peter Sagan Vlag van Frankrijk Thomas Voeckler Vlag van Verenigde Staten Tejay van Garderen Vlag van Luxemburg RadioShack-Nissan-Trek Vlag van Denemarken Chris Anker Sørensen
  • De groene trui van Fabian Cancellara werd gedurende de eerste etappe gedragen door Bradley Wiggins.
  • De groene trui van Fabian Cancellara werd gedurende de tweede etappe gedragen door Peter Sagan.

Algemeen klassement

[bewerken | brontekst bewerken]
Zie Ronde van Frankrijk 2012/Eindstanden voor het hoofdartikel over dit onderwerp.
plaats renner land ploeg tijd
Bradley Wiggins Vlag van Verenigd Koninkrijk Verenigd Koninkrijk Team Sky 87h34'42"
2 Chris Froome Vlag van Verenigd Koninkrijk Verenigd Koninkrijk Team Sky op 03'21"
3 Vincenzo Nibali Vlag van Italië Italië Liquigas-Cannondale op 06'19"
4 Jurgen Van den Broeck Vlag van België België Lotto-Belisol op 10'15"
5 Tejay van Garderen Vlag van Verenigde Staten Verenigde Staten BMC Racing Team op 11'04"
6 Haimar Zubeldia Vlag van Spanje Spanje RadioShack-Nissan op 15'41"
7 Cadel Evans Vlag van Australië Australië BMC Racing Team op 15'49"
8 Pierre Rolland Vlag van Frankrijk Frankrijk Team Europcar op 16'26"
9 Janez Brajkovič Vlag van Slovenië Slovenië Astana Pro Team op 16'33"
10 Thibaut Pinot Vlag van Frankrijk Frankrijk FDJ op 17'17"
[bewerken | brontekst bewerken]