Kerosine

Kerosine of petroleum is een bij gefractioneerde destillatie van aardolie verkregen middenfractie, volgend op de benzinefractie. Het wordt verkregen bij een kooktraject van ca. 150 °C – 290 °C. Het is een mengsel van alifatische (parafinen en isoparafinen) en cyclische (aromaten en naftenen) koolwaterstoffen en bevat wisselende hoeveelheden zuurstof- stikstof- en zwavelverbindingen van koolwaterstoffen. Kerosine heeft een energetische waarde van 43,1 MJ/kg, vergelijkbaar met die van diesel.

Destillatie

Kerosine wordt verkregen door fractionele destillatie van aardolie bij 150 °C en van koolstofketens met een lengte van C₁₂ tot C₁₅ bij 275 °C.

Als kerosine direct uit aardolie gedistilleerd wordt, moet de olie behandeld worden in een Merox-eenheid of in een hydrotreater om het zwavelgehalte en de corrosiviteit te verlagen. Kerosine kan ook verkregen worden in een kraakinstallatie.

Gebruik

Voordat benzine en de benzinemotor in zwang raakten was kerosine het meest gebruikte aardolieproduct en werd daarom naar de grondstof ook "petroleum", "petrolie", "peterolie" of kortweg "peut" genoemd. Men gebruikte het voornamelijk in het huishouden, voor doeleinden als verwarming, koken en als lampolie voor verlichting.

Kerosine als brandstof wordt gebruikt in straalmotoren van vliegtuigen.

Bij de Nederlandse krijgsmacht overweegt men om te schakelen naar kerosine als brandstof. Kerosine is zowel op milieugebied (het verbranden van kerosine genereert zestig procent minder roetuitstoot) als op financieel gebied (de prijs van kerosine ligt een stuk lager dan die van diesel) gunstiger in het gebruik.

Reactieve metalen, zoals kalium en natrium, worden vaak onder petroleum bewaard omdat ze in open lucht reageren met de daar aanwezige zuurstof.