Europese Raad
Dit artikel gaat over het EU-orgaan dat bestaat uit staatshoofden en regeringsleiders van de EU-lidstaten. Voor het EU-orgaan dat bestaat uit de vakministers van de lidstaten, zie Raad van de Europese Unie. Voor de zelfstandige internationale organisatie, zie Raad van Europa.
 Europese Raad
| ||||
|---|---|---|---|---|
| ||||
Logo van de Europese Raad
| ||||
| Algemene informatie | ||||
| Opgericht in | 1961 (informeel) 2009 (formeel) | |||
| Aantal leden | 27 staatshoofden en regeringsleiders van de Europese Unie | |||
| Ontmoetingsplaats | Europagebouw, Brussel | |||
| Huidige legislatuur | ||||
| Voorzitter | .svg){kind=small} Charles Michel
| |||
| ||||
De Europese Raad (Engels: European Council) is een van de belangrijkste instellingen van de Europese Unie.
De Europese Raad bestaat uit de regeringsleiders (meestal premiers) of gekozen staatshoofden (meestal presidenten) van de 27 lidstaten van de Europese Unie, een voorzitter en de voorzitter van de Europese Commissie. De hoge vertegenwoordiger van de Unie voor Buitenlandse Zaken en Veiligheidsbeleid neemt ook deel aan de werkzaamheden van de Europese Raad. De Europese Raad geeft de nodige impulsen voor de ontwikkeling van de Unie en bepaalt de algemene politieke beleidslijnen en prioriteiten.[1]
De Europese Raad komt minstens twee keer per halfjaar bijeen. Men spreekt dan ook wel van een Europese top of van een EU-top.[2] De bijeenkomsten vinden plaats in het Europagebouw in Brussel.[3]
Geschiedenis
[bewerken | brontekst bewerken]
De eerste Europese Raden werden gehouden in februari en juli 1961 (respectievelijk in Parijs en in Bonn). Het waren informele bijeenkomsten van de leiders van de Europese Gemeenschap. Deze kwamen er op voorstel van toenmalig Franse president Charles de Gaulle, die de dominantie van de andere (supranationale) instellingen te groot vond. Deze bijeenkomsten kregen pas een formeel karakter in de periode tussen 1974 en 1988. De Franse president Valéry Giscard d'Estaing vond namelijk dat de Europese leiders op regelmatige basis moesten bijeenkomen. In 1987 werd de Raad voor eerst vermeld in de Europese verdragen (in de Europese Akte) en hij kreeg pas een afgebakende rol in het Verdrag van Maastricht (1992).
Pas in 2009, in het Verdrag van Lissabon, werd de Europese Raad een officiële instelling. Ook werd besloten dat er een permanente voorzitter moest komen. Daarvoor presideerde de regeringsleider van het land dat ook de Raad van de Europese Unie voorzat. Er was dus elk halfjaar een andere voorzitter. De permanente voorzitter wordt verkozen door een gekwalificeerde meerderheid van de Europese Raad; hij dient regeringsleider te zijn geweest. Het mandaat van permanente voorzitter van de Europese Raad duurt tweeëneenhalf jaar en kan eenmaal worden verlengd.
Op 19 november 2009 werd de Belgische premier Herman Van Rompuy als eerste verkozen tot permanente voorzitter van de Europese Raad. Op 1 december 2009 begon hij aan zijn eerste termijn.[4] Sinds 1 januari 2010 zat hij de raadszittingen daadwerkelijk voor. Uiteindelijk eindigde de tweede termijn van Van Rompuy op 1 december 2014.
Van 1 december 2014 tot 1 december 2019 was Donald Tusk de voorzitter van de Europese Raad. Sindsdien is de voormalige Belgische premier Charles Michel voorzitter.
Functie
[bewerken | brontekst bewerken]Artikel 15 van het EU-verdrag bepaalt:
De Europese Raad geeft de nodige impulsen voor de ontwikkeling van de Unie en bepaalt de algemene politieke beleidslijnen en prioriteiten. Hij oefent geen wetgevingstaak uit.
De Europese Raad stelt de politieke richting van de Europese Unie vast en is als zodanig een grote stimulator van Europese integratie. De Europese Raad heeft bijvoorbeeld met de Verklaring van Laken beslist dat er een Europese Conventie moest komen die een Europese Grondwet zou opstellen. Ook heeft hij het initiatief genomen voor beleidsstrategieën als de Strategie van Lissabon. De Europese Raad kan tevens besluiten om een Intergouvernementele Conferentie (IGC) te houden, die bevoegd is de Unieverdragen te wijzigen of nieuwe verdragen te sluiten. Daarnaast heeft hij een bijzondere verantwoordelijkheid voor het externe optreden van de Unie (art. 22 Unieverdrag) en voor het gemeenschappelijk buitenlands en veiligheidsbeleid (art. 26 Unieverdrag).
De Europese Raad werd reeds voor 2009 gezien als het hoogste Unie-orgaan, hoewel het toen formeel nog geen Unie-instelling was.
Samenstelling
[bewerken | brontekst bewerken]
| Partij | # | |
|---|---|---|
| EVP | 11 | |
| Renew | 5 | |
| PES | 4 | |
| ECH | 2 | |
| Onafhankelijk | 5 | |
| Totaal | 27 | |
.jpg)
._Arrivals_Alexander_De_Croo_(36766610160)_(cropped2).jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_(cropped)_(cropped).jpg)
_(cropped2).jpg)
.JPG)
.jpg)
.jpg)
Externe link
[bewerken | brontekst bewerken]- (en) Geconsolideerde versie van het Verdrag betreffende de Europese Unie en het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie[dode link]
- De Europese Raad - europa.eu
- Hoe werkt de Europese Unie - europa.eu
- Dit artikel of een eerdere versie ervan is een (gedeeltelijke) vertaling van het artikel European Council op de Engelstalige Wikipedia, dat onder de licentie Creative Commons Naamsvermelding/Gelijk delen valt. Zie de bewerkingsgeschiedenis aldaar.
- ↑ Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie, Artikel 15
- ↑ De Europese Raad, consilium.europa.eu, laatst geraadpleegd op 28 december 2016.
- ↑ Europagebouw - Consilium. www.consilium.europa.eu. Geraadpleegd op 18 mei 2017.
- ↑ 'Implementation of the Treaty of Lisbon', Raad van de Europese Unie 1 december 2009 (persbericht). Gearchiveerd op 23 januari 2023.
- ↑ Zijn partij Renaissance is officieel geen lid van de ALDE partij maar maakt wel deel uit van de liberale fractie Renew Europe
· 
· 
Europese Raad (EU–Raad) · · 