Naar inhoud springen

Raketsilo

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Dit is een oude versie van deze pagina, bewerkt door Algont (overleg | bijdragen) op 18 nov 2017 om 00:49. (sp)
Deze versie kan sterk verschillen van de huidige versie van deze pagina.
De koepel van een ondergrondse R-12U lanceersilo in de Plokštinės raketbasis, Litouwen
Een crew aan het werk in een raketsilo
Een LGM-118 Peacekeeper wordt gelanceerd uit zijn silo

Een raketsilo is een ondergrondse, verticale, cilindervormige container voor het opslaan en lanceren van intercontinentale raketten. Vaak staan de raketten in de silo net iets onder de oppervlakte, en is de opening van de silo beschermd door een “blast door”.

Geschiedenis

Tot rond 1960 werden ICBM’s afgevuurd vanuit platforms aan de oppervlakte. De Sovjet-Unie gebruikte lanceerplatformen die geheel bovengronds stonden, en waren gemodelleerd naar de platformen gebruikt op ruimtehavens. Dit maakte ze echter kwetsbaar voor bombardementen van de Amerikanen.

Het idee voor een raketsilo werd voor het eerst voorgesteld rond 1950 in het Verenigd Koninkrijk, als een goede opslagplaats voor de Blue Streak-raketten. Er werd slechts een testsilo gebouwd naar aanleiding van dit idee, en wel op de RAF Spadeadam. Het idee werd echter al snel overgenomen door de Verenigde Staten.

De Amerikaanse Atlas gebruikte vier verschillende opslag- en lanceerplaaten. De eerste was een bovengronds verticaal platform. De tweede was een horizontale opslagplaats in een pakhuis. De derde werd horizontaal opgeslagen in een betonnen gebouw. Het vierde model was de eerste raketsilo die in gebruik werd genomen. In deze silo kon de raket worden opgeslagen, maar om hem te lanceren moest hij eerst naar boven worden gehaald.

De situatie veranderde toen de VS de Titan II in gebruik nam, en de Sovjet de UR-100. Beide gebruikten een vaste brandstof die ook voor langere tijd in de raketten kon worden opgeslagen, zodat het niet langer nodig was ze leeg op te slaan en pas vlak voor lancering vol te tanken. Voor beide raketten werd het silosysteem in gebruik genomen.

De silo is sindsdien het primaire opslagsysteem gebleven voor landraketten.

Silo’s tegenwoordig

De introductie van traagheidsnavigatie maakt raketsilo’s vandaag de dag een stuk kwetsbaarder dan bij hun introductie in de jaren 60. In de jaren zeventig en 80 heeft het Amerikaanse leger geprobeerd een geschikte vervanger voor de silo te ontwikkelen, maar zonder succes.

Vandaag de dag is het merendeel van het Amerikaanse rakettenarsenaal opgeslagen op duikboten als SLBMs. Rusland heeft zijn arsenaal verminderd tot een handvol mobiele en silo-wapens, en Delta-klasse duikboten.

De afname van het gebruik van silo’s heeft ertoe geleid dat veel silo’s geen militaire functie meer hebben, en later zijn doorverkocht aan derden. Vaak worden deze oude silo’s omgebouwd tot unieke constructies.

Zie de categorie Missile silos van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.