Snateraante
| Snateraant(e); Kraakaant;
Knökaant; Middelaant(e) | ||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 | ||||||||||||||||
| Systematik | ||||||||||||||||
| ||||||||||||||||
| Wetenschoplich Naam | ||||||||||||||||
| Anas strepera | ||||||||||||||||
| Linnaeus, 1758 |
De Snateraant(e) (Anas strepera), ok Kraakaant, Knökaant oder Middelaant(e) nömmt, is en Vagel ut de Familie vun de Aantenvagels (Anatidae). Dor höört he to de Swemmaanten, un dor nu wedder to de Aanten an sik mit to. Den Naam Middelaante hett se kregen, vunwegen datt ehre Grötte just twuschen de lüttjeren europääschen Aanten un de Graue Aante liggen deit. De Snateraante is toeerst 1758 vun Carl von Linné beschreven wurrn.
Kennteken
[ännern | Bornkood ännern]De Snateraante warrt 44 bit 55 cm groot. Wegen deit se vun 500 bit 1.300 g, un ehre Flunken kann se bit hen to 95 cm ut’neen spannen. Se is dor en beten lüttjer mit, as de Graue Aante, de se anners avers lieken deit. Snateraanten könnt bit hen to 13 Johre oold weern.
Wo se vorkamen deit
[ännern | Bornkood ännern]Bröden deit de Snateraante vun Iesland over Grootbritannien bit na Süüdskandinavien un Middeleuropa hen. Man fökener as in Middeleuropa is se in Asien un in Noordamerika to sehn. De Gemarken, wo se bröden deit, liggt jummers tämlich ut’nanner. Dat hett dor mit to doon, datt se sik nich allerwegens ansiedeln mag. An Stäen, de ehr gadelk dünkt, sünd se avers ok in West- un Middeleuropa in gröttere Tahl to finnen. In de Nedderlannen, Frankriek un Spanien brott se bloß hen un wenn mol. De Brödelplätze in Spanien un Frankriek weert nich regelmatig bruukt.[1] In Europa sien Norden brott se bloß man in’n Süden vun Däänmark[2][3] un, man wat ut’neen, in Süden vun Sweden[4] un Finnland.[5] In Düütschland brott de Snateraante regelmatig in dat Achterland vun de Noordseeküst (sunnerlich in Waters in Köge), up de allerhand Meere in Sleswig-Holsteen[6] un Mekelborg, un an de Boddenküst un an de Auen in Vörpommern.[7][8] In Noorddüütschland kaamt se vun Westen na Osten to jummers mehr vör. Dat geiht na Polen hen wieter. Ok an dat Neusiedler Meer in Öösterriek un in Böhmen un Mähren brott se.[9] Faken bröden deit se ok in Noordamerika un dor sunnerlich in de Prairie Pothole Region. Man ok over Kanada hen bit na Alaska is se to finnen. In’n Winter staht de Aanten ut Noordamerika veel in Louisiana.[10] De Vagels, de in Noorddüütschland, Polen, Süüdskandinavien un Westrussland bröden doot, fleegt in’n Winter meist in de Nedderlannen un na Grootbritannien hen, man hen un wenn ok an de Middellannsche See. In’n Süden vun Middeleuropa blievt de Aanten mit’e Tied jummers mehr ok in’n Winter in de Gemarken, wo se bröden doot.[11]
Bestand
[ännern | Bornkood ännern]Hartmut Kolbe meent, de Snateraante höört to de Aarden mank de Deerter, de dat warmere Klima goot to Pass kummt. Dat gifft mehr Land, dat se besiedeln kann un so is dat mit den Bestand vörut gahn. De Ornitholoog Erich Rutschke meent, de Bestand harr tonahmen, vunwegen datt de Winters nich mehr so hart sünd. In’t Winterhalfjohr weert in Noordamerika knapp 2 Mio. Snateraanten tellt, in West- un Süüdeuropa mit den europääschen Deel vun Russland dor mit bi sünd dat bi 60.000 bit 96.000 Paare, de dor bröden doot, dor de meisten vun in Russland. In Middeleuropa sünd dat bi 13.000 bit 18.000 Paare.[12]
Wo se leven deit
[ännern | Bornkood ännern]De Snateraante brott an flacke Meere un Dieke mit allerhand Planten unner Water. Bi gröttere Binnenmeere hollt se sik meist in de flacken Regionen up. In de Steppe is se ok an brackige Waters to finnen. Bröden deit se an’n leefsten in de Zonen an’t Över, wo dat keen Woold gifft. Geern hollt se sik in Kolonien vun Möven up.[13][14] In de Barge is se rein gor nich to sehn.
Wat se freten deit
[ännern | Bornkood ännern]De Snateraante fritt meist Waterplanten un Saat un Rhizome vun Seggen un de grönen Deele vun’t Gras up’e Wischen un Fennen. Bloß hen un wenn mol weert ok Waterinsekten, Weekdeerter, Amphibien, Kävers, Worms un lüttje Fische upnahmen. De Aante is Dag un Nacht togange un socht ehr Freten an’n leevsten vun de Uppersiet vun’t Water up oder sicht dat Water mit’n Snavel dör. Grünneln deit se ok, man nich so faken, as de Graue Aante. To’n Deel klaut se annere Dükervagels dat Freten, as u. a. dat Blesshohn.
Vermehren
[ännern | Bornkood ännern]
De Snateraante verdreggt sik good mit annere Arden vun Vagels, man ok mit annere Snateraanten, un hett dor nix gegen, wenn de dune bi dat egen Nest bröödt. An de wecken Meere brott se vundeswegen in Kolonien. Towielen is de Afstand to dat neegste Snateraantennest bloß man een Meter.[15]
Wenn de Aanten in’n Aprilmaand na de Gemarken torüchkaamt, wo se bröden doot, hefft se sik normolerwiese al to Paare tohopenfunnen. Bröden doot se vun Mai- bit Julimaand. Dat Nest warrt jummers up drögen Unnergrund boot. An’n leefsten boot se dat up Inseln. Normolerweise sünd de Nester nie wiet af vun’t Water un dat is man roor, datt en Nest mehr as sess Meter vun dat Över weg is. Dat Nest warrt jummers in de Form vun en eenfacke Schotel boot ut Material, wat de Aante in’t Sitten to Faat kriegn kann. Utstaffeert warrt dat meist mit Duunfeddern.[16] De Aante leggt normolerwiese acht bit 12 Eier. Dat kann ok mol angahn, datt sik 16 Eier in en Nest finnt. De Eier sünd cremefarvt bit blassgröön. Bröden deit bloß man de Aante, de Waart maakt dor nich bi mit. De Aante fangt an, wenn dat leste Ei leggt wurrn is. Denn duert dat noch 25-27 Dage, bit de Lüttjen utkruupt.[17] De Jungvagels büxt dat Nest glieks ut un könnt ok al swemmen. De Aante passt jem up. Na seven Weken könnt se flegen. In’n Döörsnitt weert fief bit sess Junge ut en Nest groot.[18] Junge kriegen könnt de Lütten sülms, wenn se een Johr oold wurrn sünd.
De Snateraante hett keene Unneraarden. Vun de Morphologie , un ok vun mtDNA-Daten her is rutkamen, datt de Snateraante eng verwandt is mit de Sichtaante un den Smunt.[19]
Belege
[ännern | Bornkood ännern]- ↑ Rutschke, S. 186.
- ↑ Hans Meltofte, Jon Fjeldså: Fuglene i Danmark. Gyldendal, København 2009, ISBN 978-87-00-79622-5, S. 163.
- ↑ Knarand (Anas strepera). auf: dofbasen.dk
- ↑ Sören Svensson, Mikael Svensson, Martin Tjernberg: Svensk fågelatlas. Vår Fågelvärld, supplement 31, Stockholm (1999), S. 62–63 Sveriges ornitologiska förening ISBN 91-88124-18-5.
- ↑ Gadwall (Anas strepera). im Finnish Breeding Bird Atlas.
- ↑ Rudolf K. Berndt, Bernd Koop, Bernd Struwe-Juhl: Vogelwelt Schleswig-Holsteins. Band 5: Brutvogelatlas. 2. Uplage. Wachholtz-Verlag, Niemünster 2000, ISBN 3-529-07305-9, S. 88–89.
- ↑ Horst Zimmermann: Schnatterente (Anas strepera). In: Ornithologische Arbeitsgemeinschaft Mecklenburg-Vorpommern (OAMV) e.V. (Hrsg.): Atlas der Brutvögel in Mecklenburg-Vorpommern. Steffen-Verlag, Friedland 2006, ISBN 3-937669-66-3, S. 68–69.
- ↑ Dietrich Sellin, Bernd Schirmeister: Zum Vorkommen der Schnatterente Anas strepera im Peenetalmoor bei Anklam in den Jahren von 2002 bis 2004. Ornithologischer Rundbrief Mecklenburg-Vorpommern Bd.45 (2005), S. 175–187.
- ↑ Rutschke, S. 186.
- ↑ Christopher S. Smith: Field Guide to Upland Birds and Waterfowl. Wilderness Adventure Press, Belgrade (Montana) 2000, ISBN 1-885106-20-3, S. 62.
- ↑ Bauer u. a., S. 85.
- ↑ Bauer u. a., S. 84.
- ↑ Rutschke, S. 186.
- ↑ Gooders und Boyer, S. 41.
- ↑ Rutschke, S. 187.
- ↑ Collin Harrison, Peter Castell: Field Guide Bird Nests, Eggs and Nestlings.ne’e Uplage, noch eenmol overhen gahn. HarperCollins Publisher, 2002, ISBN 0-00-713039-2, S. 70.
- ↑ Collin Harrison, Peter Castell: Field Guide Bird Nests, Eggs and Nestlings. überarbeitete Auflage. HarperCollins Publisher, 2002, ISBN 0-00-713039-2, S. 70.
- ↑ Gooders und Boyer, S. 41.
- ↑ Bauer u. a., S. 84.
Literatur
[ännern | Bornkood ännern]- Hans-Günther Bauer, Einhard Bezzel, Wolfgang Fiedler (Rutg.): Das Kompendium der Vögel Mitteleuropas: Alles über Biologie, Gefährdung und Schutz. Band 1: Nonpasseriformes – Nichtsperlingsvögel. Aula-Verlag, Wiebelsheim/ Wiesbaden 2005, ISBN 3-89104-647-2.
- John Gooders, Trevor Boyer: Ducks of Britain and the Northern Hemisphere. Dragon's World, Surrey 1986, ISBN 1-85028-022-3.
- Hartmut Kolbe: Die Entenvögel der Welt. Ulmer Verlag, Stuttgart-Hohenheim 1999, ISBN 3-8001-7442-1.
- Erich Rutschke: Die Wildenten Europas – Biologie, Ökologie, Verhalten. Aula Verlag, Wiesbaden 1988, ISBN 3-89104-449-6.
