Blauflunkenaant
| Blauflunkenaant(e), Blauflunkenteeling | ||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 | ||||||||||||||||
| Systematik | ||||||||||||||||
| ||||||||||||||||
| Wetenschoplich Naam | ||||||||||||||||
| Anas discors | ||||||||||||||||
| Linnaeus, 1766 |
De Blauflunkenaant(e) oder Blauflunkenteeling (Anas discors) is en lüttje Aart mank dat Geslecht vun de Aanten an sik. Ehr Tohuse hett se in Noordamerika. Dor speelt se de Rull, de in de Ole Welt de Blaue Kricke hett, un leevt, just so as de, in leege Waters mit veel Planten. De Bestand is woll torüch lopen, man he warrt jummers noch taxeert up 5 Mio. Vagels.[1] In Europa weert, sunnerlich an den Atlantik siene Waterkant meist elk Johr Blauflunkenaanten sehn, de dor henbiestert sünd. To’n Deel gifft dat avers ok de wecken Vagels, de utbüxt sünd un vundeswegen nu in Europa to sehn sünd. 1986 hefft in Däänmark ok to’n eersten Mol Blauflunkenaanten brott.[2]
Kennteken
[ännern | Bornkood ännern]Blauflunkenaanten sünd man tämlich lüttjet. Ehr Lief is nich mehr, as 37 bit 41,5 cm lang. De Waart wiggt twuschen 318 un 544 g, de Seken weegt twuschen 227 un 500 g un sünd dor en beten lichter mit. In‘n Döörsnitt weegt se 377 g.[3]
Dat utwussene Heken hett en gries-blauen Kopp mit en witten Placken in Form vun en halven Maand. Dat Lief is gries-bruun mit en witten Placken an’t Achterenne. Bost un Buuk hefft dunkere Stippels. De Steert is swatt. Dat Seken fallt nich wieter up mit siene brunen Stippels. Waart un Aante hefft beide en blauen Placken up’n Flunken. Dor hefft se ok ehren Naam vun weg. De Föte sünd geel. In sien Slichtkleed sleiht de Waart na dat Seken, man de Sieten an’n Kopp sünd en beten wat duffer.
Wo de Aante vörkamen deit
[ännern | Bornkood ännern]Bröden deit de Blauflunkenaante in grote Deele vun Noordamerika mit matigen oder kullen Klima. Dat geiht vun Alaska in’n Norden na Osten to bit to de Münnen vun den St. Lorenzstroom un in’n Süden vun Nevada siene nöördlichen Gemarken over Texas un Louisiana hen bit an Kalifornien siene Küst. De meisten Blauflunkenaanten leevt in de Prairie Pothole Region in’n Süden vun Kanada un in’n Norden vun de USA.[4] Over Winter steiht de Aante in allerhand Gemarken, as Nedderkalifornien un Mexiko over Middelamerika bit hen na Kolumbien un Venezuela.
Wie se leven deit
[ännern | Bornkood ännern]De Blauflunkenaante is en bannig geselligen Vagel. Vun den fröhen Harvst af an kummt se in Swarms tohopen, ehr datt se sik wedder in de Regionen upmaakt, wo se bröden deit. Se finnt sik ok in Gruppen tohopen mit annere Aanten, as de Noordamerikaansche Swatte Aaante, de Kaneelaante un den Pielsteert. Liek as de Blaue Kricke socht de Blauflunkenaante ehr Freten in leeg Water. Grünneln deit se meist gor nich. To’n groten Deel fritt se Planten. Bovenhen nümmt se ok Weekdeerter un Kreeftdeerter to sik. Bröden deit se in Bröke un an Dieke in Noordamerika. For een Saison hefft se man een Partner. In annere Johr söökt se sik en annern. Mit dat Nest fangt se nich an, ehr dat Enne April is. De meisten Nester weert Midden Mai boot, de lesten noch Midden Juli. Dor hannelt sik dat meist um ene lüttje Kuhlen in’e Eer bi. De warrt utstaffeert mit Gras un Dunen. Mehr as 400 m is dat Nest nich af vun’t Water.[5] De Aante leggt elke Dag een Ei. Alltohopen sünd dat denn negen bit dartein geelbrune Eier. Bröden deit bloß man dat Seken. Dat fangt an, wenn all Eier leggt wurrn sünd. De Waarten hoolt sik toeerst noch bi dat Nest up, man ehr datt de Küken utkrapen sünd, treckt se weg to’n Ruden. Dat duert 42 Dage, denn könnt de Lüttjen flegen.
Systematik
[ännern | Bornkood ännern]Bi de Blauflunkenaante gifft dat keen Unnerarden. Se is verwandt mit de Kaneelaante un hen un wenn krüüzt se sik dor ok mit. De beiden Aarden bröödt wiethen in desülvigen Gemarken un billt vundeswegen tohopen keen Superspezies.[6]
Belege
[ännern | Bornkood ännern]- ↑ Hans-Günther Bauer, Einhard Bezzel un Wolfgang Fiedler (Rutg): Das Kompendium der Vögel Mitteleuropas: Alles über Biologie, Gefährdung und Schutz. Band 1: Nonpasseriformes – Nichtsperlingsvögel, Aula-Verlag Wiebelsheim, Wiesbaden 2005, ISBN 3-89104-647-2, S. 102
- ↑ Hans-Günther Bauer, Einhard Bezzel und Wolfgang Fiedler (Rutg): Das Kompendium der Vögel Mitteleuropas: Alles über Biologie, Gefährdung und Schutz. Band 1: Nonpasseriformes – Nichtsperlingsvögel, Aula-Verlag Wiebelsheim, Wiesbaden 2005, ISBN 3-89104-647-2, S. 102 und S. 103
- ↑ Kear, S. 546
- ↑ Christopher S. Smith: Field Guide to Upland Birds and Waterfowl, Wilderness Adventure Press, Belgrade (Montana) 2000, ISBN 1-885106-20-3, S. 64
- ↑ Kear, S. 348
- ↑ Hans-Günther Bauer, Einhard Bezzel un Wolfgang Fiedler (Rutg): Das Kompendium der Vögel Mitteleuropas: Alles über Biologie, Gefährdung und Schutz. Band 1: Nonpasseriformes – Nichtsperlingsvögel, Aula-Verlag Wiebelsheim, Wiesbaden 2005, ISBN 3-89104-647-2, S. 102
Literatur
[ännern | Bornkood ännern]- Janet Kear (Rutg): Ducks, Geese and Swans. Oxford University Press, 2005, ISBN 0-19-854645-9
- Hartmut Kolbe; Die Entenvögel der Welt, Ulmer Verlag 1999, ISBN 3-8001-7442-1
- John Gooders und Trevor Boyer: Ducks of Britain and the Northern Hemisphere, Dragon's World Ltd, Surrey 1986, ISBN 1-85028-022-3
