Jump to content

iaceret

E Victionario

Discretiva

iaceret dictio est in variis linguis:

Formae affines

[+/-]

Proprietates grammaticales

[+/-]
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
iaceret tertia singularis imperfectum activa coniunctivus iaciō (iacere)

Appellatio pronuntiatusque

[+/-]
API: /ˈja.ke.ret/(classice)
Syllabificatio phonetica: ia·ce·ret — morphologica: iac-eret

Loci

[+/-]
Phaedrus
ca. -10…+60
Marcus Valerius Martialis
40-103
antiq. class. II II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

saec. I.  (ca. 30 p.C.n.)

  • Pater deorum risit atque illis dedit
Parvum tigillum, missum quod subito vadi
Motu sonoque terruit pavidum genus.
Hoc mersum limo cum iaceret diutius,
Forte una tacite profert e stagno caput
Et explorato rege cunctas evocat.
Illae timore posito certatim annatant
Lignumque supera turba petulans insilit. —Fabulae Phaedri [1][2]

saec. I.  (ca. 85-102 p.C.n.)

  • Incurvabat Hylan posito Tirynthius arcu:
Tu Megaran credis non habuisse natis?
Torquebat Phoebum Daphne fugitiva: sed illas
Oebalius flammas iussit abire puer.
Briseïs multum quamvis aversa iaceret,
Aeacidae propior levis amicus erat.
Parce tuis igitur dare mascula nomina rebus,
Teque puta cunnos, uxor, habere duos. —Epigrammata M. Valerii Martialis [3][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Phaedrus Augusti libertus, Liber Fabularum. (Bibliotheca Augustana): Liber primus, II. Ranae regem petierunt. Versus 16 — iaceret
  2. 2.0 2.1 2.2 Vicicitatio: iaceret.
  3. 3.0 3.1 Marcus Valerius Martialis - Epigrammata. (Bibliotheca Augustana): Liber undecimus. XLIII, versus 9 — iaceret